Οπως το «Birdman» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, που επίσης προβάλλεται στις αίθουσες από την περασμένη Πέμπτη, θέλει να κάνει μια βουτιά στα παρασκήνια του θεάτρου και δη του Μπρόντγουεϊ, έτσι και ο «Οδηγός επιτυχίας» θέλει να ασχοληθεί με τον μυστηριώδη κινηματογραφικό κόσμο των σόου μπίζνες. Εδώ όμως το φόντο δεν είναι το Μπρόντγουεϊ αλλά το Χόλιγουντ. Και το πρόβλημα είναι ότι ο διάσημος καναδός δημιουργός της, ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, ποτέ δεν ανήκε ακριβώς στους εκπροσώπους αυτού του κόσμου που θέλει να σαρκάσει.
Θέλει, παρ’ όλα αυτά, να ξεγυμνώσει αυτόν τον ψεύτικο, πλαστικό, ασπόνδυλο κόσμο ή, για να είμαι ακριβέστερος, να τον ξεσκίσει, να τον κάνει κουρέλια. Για να κάνει πάνω απ’ όλα ο ίδιος την πλάκα του. Μόνο που, μη ξέροντας καλά αυτόν τον κόσμο, το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ταινία αμήχανη στις διαθέσεις της και αδικαιολόγητα χυδαία.
Βλέπουμε έμπειρες ηθοποιούς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ατζέντηδες και παραγωγούς να γίνονται θλιβερές μαριονέτες μικρών παιδιών τα οποία έχουν καβαλήσει το καλάμι μετά από μια ασήμαντη ταινία που έγινε επιτυχία στα ταμεία και ειδικούς θεραπευτές να συμπεριφέρονται με σκληρό τρόπο στα ίδια τους τα παιδιά για χάρη του πλούσιου πελάτη.
Βλέπουμε την Τζουλιάν Μουρ στον ρόλο μιας υστερικής σταρ (στη δύση της) να κάνει κακά της και ακούμε κουτσομπολιά για πραγματικά πρόσωπα του Χόλιγουντ όπως ο Ρόμπερτ Ντάουνι τζούνιορ. Πέφτουν και πυροβολισμοί. Για ποιον λόγο όμως γίνονται όλα αυτά; Κατά περίεργο τρόπο, η ταινία δεν σου δίνει περιθώριο να βρεις κάποιον λόγο…
Κατά μία έννοια, το «Maps to the stars» είναι για το Χόλιγουντ και τους ανθρώπους του ό,τι ήταν «Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ» του Μάρτιν Σκορσέζε για τη Γουόλ Στριτ και τους ανθρώπους της. Θέλει να καταδικάσει την απληστία, την ασυδοσία, τη ματαιοδοξία και τη ρηχότητα, αλλά για να το κάνει καταφεύγει η ίδια στην απληστία και στην ασυδοσία. Και καταλήγει ρηχή και άδεια. Η μελέτη της παράνοιας στην οποία μπορεί να οδηγήσουν το πολύ χρήμα, η απότομη δόξα και ο κίνδυνος το χρήμα και η δόξα να χαθούν γίνεται επιδερμικά και ανούσια σε ένα δηλητηριώδες κοκτέιλ βίτσιων που κάθεται στο στομάχι.
Πείτε με παλιομοδίτη, όμως βρήκα πολύ πιο έντιμη ως σάτιρα την ταινία του Τζο Ροθ «Το ζευγάρι της χρονιάς» (στην οποία όλως τυχαίως έπαιζε και πάλι ο Κιούζακ) μπροστά σε αυτό το ενοχλητικά γκροτέσκο κατασκεύασμα του Κρόνενμμπεργκ που δικαίως γιουχαΐστηκε στην πρεμιέρα του πέρυσι στις Κάννες, όπου απέσπασε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας για τη Μουρ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
