Τότε μπαίνει στην κουζίνα της ο παπάς της ενορίας, ο οποίος όχι μόνο μοιάζει να αγνοεί με τη σειρά του ποια είναι η πραγματική χρήση του μίξερ της κυρίας Μπράουν, αλλά επιπλέον κάθεται και την κοιτάζει να ολοκληρώνει το έργο της με μια νοσταλγική έκφραση, λέγοντάς με αθωότητα που σκοτώνει: «Οπως σας βλέπω να χτυπάτε την κρέμα μού θυμίζετε τη μαμά μου! Πόσο θα ήθελα, όπως έκανα και τότε, να γλείψω το αναδευτήρι σας».
Ο διάλογος σουρεαλιστικός, το χιούμορ τολμηρό, ευφυώς δομημένο, προορισμένο για να «σοκάρει» και να προκαλέσει ταυτοχρόνως γέλιο, καθώς άλλα λένε οι (άδολοι;) ήρωες, άλλα καταλαβαίνουμε εμείς (οι πονηροί;). Αυτό όμως είναι σάτιρα –γιατί τη σύγχρονη βρετανική – ιρλανδική οικογένεια σατιρίζει η σειρά: η διακωμώδηση – αποδόμηση εκείνου που ζούμε, του καθημερινού, του συνηθισμένου, με έμπνευση και με τόλμη, με διάθεση κριτική, με αστεία υπαινικτικά που ενίοτε γίνονται «ανίερα».
Μια σάτιρα που παρακολουθώντας τη σκέφθηκα ότι δεν έχει θέση στην ελληνική τηλεόραση. Φαντάζεστε τις αντιδράσεις που θα ξεσήκωνε η αντίστοιχη σκηνή με μια ελληνίδα νοικοκυρά και έναν ορθόδοξο παπά; Τα δικά μας κανάλια εξορίζουν σειρές όπως οι «Ηρωίδες» στη μεταμεσονύκτια ζώνη επειδή έχουν κριθεί «κατάλληλες για θεατές άνω των 15 ετών». Και λογοκρίνουν όσα λέγονται ακόμη και σε σίριαλ για όλη την οικογένεια («Φιλαράκια», «Two broke girls», «Big bang theory» κ.τ.λ.) παραποιώντας τη μετάφραση στα σημεία που θεωρούνται σόκιν –το κάνει διαρκώς το Star και όχι μόνο. Συντηρητισμός και υποκρισία, σε μια τηλεόραση που πριν από μερικές ημέρες αποθέωνε το «Je suis Charlie» όχι από άποψη αλλά λόγω… μόδας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
