Οι έλληνες πολίτες θα εκλέξουν στις 25 Ιανουαρίου νέα Βουλή και –ελπίζεται –σοβαρή κυβέρνηση, ικανή να διαχειρισθεί τον κατήφορο στον οποίον έχουμε παρασυρθεί από την εξουσιομανία των πολιτικών και την προσωπική ιδιοτέλεια των ψηφοφόρων. Στη μικρή κουκκίδα που είναι η χώρα μας στον πλανήτη Γη μάλλον δεν θα διαβαστούν ή ακουστούν ούτε κατά την προεκλογική περίοδο ούτε και μετά τα όσα ακολουθούν.
Ολοι κόπτονται στην Ευρώπη για το κοινωνικό κράτος. Η συνεχής αποδυνάμωσή του κατέβασε στους δρόμους εκατομμύρια διαμαρτυρομένων και όλα τα κόμματα της Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς κόπτονται νυχθημερόν γι’ αυτό και υπόσχονται να το αποκαταστήσουν. Πλην ματαίως. Γιατί αγνοείται ότι οι κοινωνικές κατακτήσεις προέκυψαν κυρίως από την άγρια εκμετάλλευση σε βάρος των χωρών του Τρίτου Κόσμου από τις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες. Αυτό σε πρώτη φάση επετεύχθη από την αποικιοποίηση και την επί τόπου απομύζηση του πλούτου των υπανάπτυκτων χωρών από τις κυρίαρχες χώρες και μεταγενέστερα, όταν η αποικιοκρατία εξεμέτρησε το ζην, από τον προστατευτισμό με τον οποίον περιχαρακώθηκαν οι ανεπτυγμένες χώρες έναντι των υπανάπτυκτων. Η διαδικασία ήταν απλή. Οι πλούσιες απορροφούσαν από τις υπανάπτυκτες τον φυσικό πλούτο τους (κυρίως πρώτες ύλες και πετρέλαιο) σε εξευτελιστικές τιμές και μετά την επεξεργασία τους πουλούσαν τα βιομηχανικά προϊόντα τους στις δεύτερες πανάκριβα. Από αυτόν τον πλούτο κυρίως προέκυψε το γαλαντόμο κοινωνικό κράτος καθώς απέδιδε άφθονα κέρδη για τους εργοδότες και το κράτος (από τη φορολόγησή τους), υψηλές αποδοχές για τους εργαζομένους και πλουσιοπάροχες κοινωνικές παροχές (ασφάλιση, μειωμένο ωράριο, αργίες, διακοπές και λοιπές εργασιακές κατακτήσεις). Ετσι από κοινού εργοδότες βιομήχανοι και εργατοϋπάλληλοι εκμεταλλεύονταν αγρίως τις υπανάπτυκτες. Εύκολα στηλιτεύεται ο αποκομιζόμενος πλούτος από τους βιομηχάνους, αλλά κανείς δεν σκέφτεται ότι το μεροκάματο του μισού π.χ. ευρώ οφείλεται και στα 50, 100 ή και περισσότερα ευρώ μεροκάματο στις πλούσιες χώρες. Είναι κι αυτό εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Αλλά ξαφνικά, με την παγκοσμιοποίηση χάρη στην τεχνολογία και την κατάρρευση των προστατευτικών τειχών, μαζί με την ταχεία εκβιομηχάνιση όπου γης, η Δύση και ιδιαίτερα η υστερούσα τεχνολογικά Ευρώπη περιέρχεται βαθμιαία σε αδυναμία να ανταγωνισθεί τις αναπτυσσόμενες χώρες και στα πολύ φθηνότερα βιομηχανικά προϊόντα τους που κατέκλυσαν τον κόσμο αλλά και στις πάμφθηνες πρώτες ύλες που ελεύθερα πια εισάγονται παντού, μολονότι κάποια προστατευτικά τείχη διατηρούνται ακόμη, κυρίως στην ΕΕ. Στις ΗΠΑ, αντίθετα, η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη δίνει ανταγωνιστικές λύσεις.
Στα προαναφερθέντα πρέπει να αναζητηθεί κυρίως η αδυναμία της ελληνικής βιομηχανίας να ανταγωνισθεί τις ούτως ή άλλως τεχνολογικά πιο προηγμένες χώρες. Ετσι εξηγείται και γιατί π.χ. η ελληνική αγορά κατακλύζεται ακόμη και από λεμόνια Αργεντινής ή από τουριστικά αγαλματάκια αρχαίων Ελλήνων από την Κίνα κ.ο.κ. Οι εργασιακές κατακτήσεις, τα υψηλά μεροκάματα και η βαριά φορολογία αποστέρησαν την ανταγωνιστικότητα από τα ελληνικά προϊόντα. Και η αναγκαία διόρθωση είναι επώδυνη.
Αυτή είναι μια απλουστευμένη, ελλείψει χώρου, παρουσίαση μιας αποκρυπτόμενης πραγματικότητας που αποσιωπάται επιμελώς από κόμματα και ΜΜΕ και επιτρέπει αντιαναπτυξιακές πλάνες.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
