Το απελθόν έτος ο Πάπας Φραγκίσκος δεν έκανε μόνο ανοίγματα στους ομοφυλόφιλους αλλά και σε μια ακόμη «μειονότητα» που μέχρι πρότινος τα κουτσόπινε με τον Βελζεβούλ: τους ξαναπαντρεμένους. Σε δημοσίευμά της, προ μηνών, η ιταλική εφημερίδα «La Stampa» έφερε στο φως την περίπτωση της Ζακελίνα Σαμπέτα, μιας δύστυχης καθολικής από την Αργεντινή που έλαβε, στο σπίτι της παρακαλώ, τηλεφώνημα από τον (συμπατριώτη της) μεταρρυθμιστή προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ο Αγιος Πατέρας ήθελε να ενημερώσει τη Ζακελίνα προσωπικώς ότι καίτοι divorcée και παντρεμένη για δεύτερη φορά έχει και αυτή δικαίωμα προσέλευσης στη Θεία Κοινωνία (η Σαμπέτα είχε προηγουμένως στείλει επιστολή… ικεσίας στο Βατικανό). Φαίνεται ότι ακόμη και ο αλάθητος αρχιερέας της Δύσης αρχίζει σιγά σιγά να παραδέχεται την ολέθρια αυταπάτη που κρύβει η πίστη στο «αδιάλυτο του γάμου».
Οσοι ξέρουν επιμένουν ότι ο δεύτερος (ή τρίτος γάμος) είναι κάτι σαν ο θρίαμβος της ελπίδας επάνω στην εμπειρία (για κάποιους βέβαια παραμένει ο θρίαμβος της ανερμάτιστης βλακείας: καταδύεσαι στο δυσώδες έλος από το οποίο αγωνίστηκες μέχρις εσχάτων να βγεις). Δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι οι άνδρες δείχνουν, σύμφωνα με τις μελέτες, πολύ περισσότερο διατεθειμένοι να εμπλακούν ξανά (ενδεικτική, νομίζω, η περίπτωση Νικολά Σαρκοζί).
Από την πιο πρόσφατη σχετική έρευνα της Pew Research (Μάιος – Ιούνιος 2014) προκύπτει ότι τα δύο τρίτα των ανδρών στις ΗΠΑ επιθυμούν ή έστω δεν απορρίπτουν το ενδεχόμενο να ξαναπαντρευτούν. Στις Αμερικανίδες το αντίστοιχο ποσοστό είναι πολύ πιο μικρό (λιγότερες από τις μισές). Οπως έγραφε τον περασμένο Νοέμβριο η Μπελίντα Λάσκομ στο περιοδικό «Time», οι λόγοι οι οποίοι εξηγούν αυτό το χάσμα είναι αρκετοί. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, άρα αργά ή γρήγορα οι υποψήφιοι μνηστήρες λιγοστεύουν. Επίσης, έχουν πολύ μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία από ό,τι πριν από 50 χρόνια. Εξάλλου, η ευθύνη των παιδιών (εφόσον υπάρχουν) και του σπιτιού όχι απλώς μειώνει κατά πολύ τις ευκαιρίες τους για φλερτ αλλά εξηγεί και τη συχνή απροθυμία τους για έτερα θεσμικά δεσμά. Τολμώ να προσθέσω δύο-τρεις ακόμη. Οι γυναίκες βιώνουν συχνά τη διάλυση του γάμου τους ως μια καθολική αποτυχία, μια οριστική ματαίωση, ενώ κάποιες (συνήθως εφόσον έχουν ήδη παιδιά) νιώθουν απόλυτα αυτάρκεις –συναισθηματικά, σεξουαλικά κ.ο.κ. –εκτός γάμου. Οι διαζευγμένοι πάλι άνδρες είναι πιο επιρρεπείς στη σύναψη σχέσης με μια νεότερή τους γυναίκα η οποία αργά ή γρήγορα θα θελήσει δικά της τέκνα (άλλωστε και η μόδα των trophy wives δεν είναι εύκολο να εκλείψει).
Οι ειδικοί βέβαια καταδεικνύουν το ριψοκίνδυνο του δεύτερου γαμήλιου μυστηρίου με τους εμπλεκόμενους να έχουν συχνά «μη ρεαλιστικές προσδοκίες» αλλά και να μην έχουν επίγνωση των περίπλοκων δικτύων σχέσεων με τα οποία ενδέχεται να βρεθούν αργά ή γρήγορα αντιμέτωποι (με τέως σύζυγο, τέκνα του δεύτερου συζύγου κ.ο.κ.). Θυμάμαι προ ετών ο βρετανικός «Guardian» φιλοξενούσε την ιστορία μιας «μητριάς» (stepmother) που βγήκε αισίως από την «ντουλάπα» μιλώντας δημόσια για τα αληθινά αισθήματά της: «Αγαπώ αυτόν, αλλά όχι τα παιδιά του!». Η εν λόγω κυρία είχε δημιουργήσει και δικό της σάιτ (www.childlessstepmums.co.uk) με 1.200 μέλη: όλες άτεκνες «μητριές» που ήθελαν να σπάσουν το ταμπού και να πουν ότι δεν αντέχουν άλλο τα βρωμόπαιδα του συζύγου (από τον προηγούμενο γάμο του).
Αυτό που αναμφίβολα δεν έχει η δεύτερη ευκαιρία είναι άλλοθι. Οτι δηλαδή δεν ήξερες. Θυμάμαι τα λόγια μιας 34χρονης γυναίκας, όταν απέκτησε κόρη με τον δεύτερο σύζυγό της (ο οποίος είχε, όπως και η ίδια, ήδη μια κόρη από προηγούμενο γάμο): «Ολα αυτά που έχω ζήσει μου έχουν δώσει μια άλλη συνειδητότητα, ξέρω τις συνέπειες, είμαι σε επιφυλακή. Πάντα βέβαια υπάρχει μέσα μου ο φόβος. Η πρώτη προσπάθεια για οικογένεια απέτυχε. Και είναι αβάσταχτη η ευθύνη να μην αποτύχει και η δεύτερη».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ