Αθήνα – Πιονγκγιάνγκ

Συνοπτικά: Ανόητος κοµψευόµενος παρουσιαστής, με τερατώδη αυτοπεποίθηση, φωτογένεια και τηλεθέαση, με τολμηρή γκαρνταρόμπα, ελάχιστη σοβαρότητα και πλήρη άγνοια κινδύνου, δέχεται πρόταση από τον δικτάτορα της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, να του δώσει μια συνέντευξη που θα βοηθήσει το προφίλ του. Ταξιδεύει στην Πιονγκγιάνγκ με αφέλεια, ματαιοδοξία και έλλειψη κοινής λογικής με σκοπό να τον εξοντώσει. Πρέπει να τον σκοτώσει, όπως του ζητάει να κάνει η CIA ή να τον εκθέσει κάνοντάς του μια δίκαιη, αποκαλυπτική και σκληρή συνέντευξη; Ή μήπως και τα δύο;

Υπάρχουν κακές ταινίες που είναι καλές. Που δεν θα διεκδικήσουν ποτέ Οσκαρ, που δεν θα αλλάξουν την πορεία του κόσμου, που δεν θα επηρεάσουν τον εγκέφαλο κανενός –μόνο θα τον μαλάξουν σε καθησυχαστική διασκέδαση. Το «Τhe Interview», η υπόθεση του οποίου περιγράφηκε (με περισσότερα ανατομικά αστεία από το όριο του επιτρεπόμενου γούστου), είναι ο ορισμός αυτού του είδους ταινίας. Λίγη πλάκα, λίγη προπαγάνδα, κάποιες εκρήξεις και το απαραίτητο σεξ.

Ομως, αυτή δεν είναι μια κινηματογραφική κριτική. Δεν ασχοληθήκαμε με την ταινία λόγω του γούστου της. Το «The Interview» ήταν η αφορμή για μία από τις πιο σημαντικές ειδήσεις του 2014: την κυβερνοεπίθεση που δέχθηκε η παραγωγός της ταινίας, Sony, από πράκτορες της Βόρειας Κορέας. Ηταν η πρώτη μαζική κρατική τρομοκρατική επίθεση μέσω Internet και ο λόγος για τον οποίο η Sony αρχικά απέσυρε την ταινία –μέχρι να λογικευτεί, αφού το Χόλιγουντ επαναστάτησε, o Μπαράκ Ομπάμα ενοχλήθηκε και η λογική πρυτάνευσε. Τελικά η τρομαγμένη Sony αποφάσισε να την προβάλει, διανείμει και διαρρεύσει στα torrents του ελεύθερου κόσμου.

Αλλά δυστυχώς για την περίπτωσή μας, αυτή η ταινία είναι επίκαιρη και για άλλους λόγους.

Πριν από λίγες ηµέρες ο πρωθυπουργός, σε μια ύστατη προσπάθεια να αποφύγει τις εκλογές, αποφάσισε πως δεν είχε όρεξη να κάνει άλλο ένα διάγγελμα. Προφανώς κάποιος σύμβουλός του τού πρότεινε πως μια συνέντευξη θα είναι πιο φιλική για το προφίλ του. Και αυτοπροσκλήθηκε σε μια συνέντευξη με δημοσιογράφους της ΝΕΡΙΤ. Η ιδέα ακούστηκε καλή, η αδέξια εκτέλεσή της ήταν τραγική.

Αυτό που προβλήθηκε δεν ήταν μια ωραία εικόνα. Συνέντευξη δεν έγινε ποτέ, τουλάχιστον με τη δημοσιογραφική έννοια της λέξης. Καμία ελάχιστα εποικοδομητική ερώτηση δεν τέθηκε. Το όλο εγχείρημα ήταν ένα one-man show του πρωθυπουργού, με κακή σκηνοθεσία, με 70s σέπια οπτική, μια σταλινική (τι ειρωνεία!) εικόνα ελληνικής δημοκρατίας. Ακόμη και την αποφώνηση την έκανε ο συνεντευξιαζόμενος πρωθυπουργός, αισθανόμενος (δικαίως) ως ο οικοδεσπότης αυτής της παρωδίας, λίγες ώρες πριν από την πτώση της κυβέρνησης.

Πρέπει να θυµίσουµε εδώ πως η ΝΕΡΙΤ είναι κρατική τηλεόραση. Που ήρθε για να αντικαταστήσει την «κομματικοποιημένη ΕΡΤ». Που ήρθε για να αλλάξει τα δεδομένα της αναξιοκρατίας και της κρατικής εξάρτησης. Που παραμένει υποστελεχωμένη, που οι πολίτες τη χρηματοδοτούν με ποσό διπλάσιο των αναγκών της, καθώς το 50% του ανταποδοτικού τέλους διοχετεύεται σε άλλους σκοπούς, τους οποίους ουδείς γνωρίζει, καθώς το υπουργείο Οικονομικών αρνείται τις διευκρινίσεις.

Το όλο ζήτηµα δεν είναι θέµα ηθικολογίας. Δεν έχει να κάνει µε παράλογες απαιτήσεις. Κανείς δεν ζητάει αίµα –αν και όποιος δει τη συνέντευξη του Τόνι Μπλερ στον Τζέρεµι Πάξµαν στο ΒΒC το 2005, θα διακρίνει πολιτικό αίµα από τις δίκαιες ερωτήσεις του παρουσιαστή του Newsnight για τον πόλεµο στο Ιράκ.

Πρέπει λίγο να σοβαρευτούµε. Ο Τύπος, ένας από τους µεγάλους χαµένους της κρίσης, περνάει δύσκολες στιγµές, και όχι αδικαιολόγητα: ένας κλάδος που δέχεται να δανείσει τα κοστούµια του για ντεκόρ ενός πρωθυπουργού που δεν τον σέβεται είναι ένας κλάδος που πρέπει να σοβαρευτεί –αν δεν θέλει να αφανιστεί.

Επιστροφή στο Χόλιγουντ: Στο τέλος της ταινίας, ο Κιµ δέχεται επίθεση από τον λαµπερό παρουσιαστή που αποφασίζει να αφήσει τις µακιγιαρισµένες ερωτησούλες στην άκρη και να τον εκθέσει. Να τον αναγκάσει να φανεί ανθρώπινος, κανονικός, ευάλωτος.

Αλλά αυτά δυστυχώς γίνονται µόνο σε ταινίες. Σε κακές ταινίες που µοιάζουν καλύτερες από αυτή την ντροπιαστική στιγµή της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015.