Η μπάμια και ο λυράρης

Καλά Χριστούγεννα να έχουμε και όμορφα ρεβεγιόν

Τι ήταν και αυτό με τον πεντοζάλη –κατευθείαν πήγε ο νους μου στην αθάνατη «Λιλιπούπολη»: Βλίτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι / χορεύουνε συρτάκι στον χορό των μπιζελιών / κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλη / πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν. Αυτό που δεν ξέραμε τότε, πριν από 35 χρόνια, ήταν πως λύρα θα έπαιζε παιδάκι που δεν άκουγε μικροαστική «Λιλιπούπολη» αλλά το νανούριζαν με το Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά πέσαν πάνω στην εργατιά και το ξυπνούσαν το πρωί με το Βροντάει ο Ολυμπος, αστράφτει η Γκιώνα.


Μ’ ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν / προχωρώ για τον χορό των μπιζελιών,
ημερολόγιό μου. Τεράστιο παπιγιόν, καλύπτει τα πέτα του σμόκιν που φορώ για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν που οργανώνουν τα μπιζέλια. Πουκάμισο με κολάρο σκληρό, παπούτσια λουστρίνια που καθρεφτίζεσαι πάνω τους, κασκόλ και γάντια λευκά μεταξωτά και ημίψηλο βέβαια στο κεφάλι –ήρθ’ η ώρα πια κι εγώ / να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια αγκινάρα / το πρώτο μου ταγκό.
Πρέπει να διαψεύσω την έρευνα του Ευρωβαρόμετρου που ισχυρίζεται πως οι Ελληνες είναι οι πιο απαισιόδοξοι από τους Ευρωπαίους. Χαρές και πανηγύρια για τα Χριστούγεννα, λοιπόν. Τι φοβάμαι τέλος πάντων; Μήπως η μπάμια η μεγάλη που χορεύει πεντοζάλη παραπατήσει, πάθει ζάλη, πέσει πάνω στον λυράρη και τον κάνει χαλκομανία; Πρόβλημα του λυράρη θα είναι.
Εγώ είμαι σαν τους ιδανικούς προλετάριους του Μαρξ, δεν έχω να χάσω παρά τις αλυσίδες που δεν με αφήνουν τόσα χρόνια να χορέψω: πότε έγνοια μην καεί «το μπουρδέλο η Βουλή», πότε αγωνία μην καταλήξουν οι διαδηλώσεις σε αιματοχυσία, πότε ανησυχία μην ισοπεδωθεί πάλι η Αθήνα, πότε φόβο μη μας ξωπετάξουν από το ευρώ, συνεχής τρόμος αν θα καταφέρω να συνδυάσω δόσεις και πιστωτικές κάρτες για να πληρώσω την Εφορία –νισάφι πια, δεν με νοιάζει τίποτα. Ηρθ’ η ώρα πια κι εγώ / να χορέψω με λαχτάρα, αγκαλιά με μια αγκινάρα / το πρώτο μου ταγκό.
Πέντ’-έξι αβγά


Αγκινάρα από τις ήμερες, αυτές με τον μακρύ, λεπτό, ευγενικό μίσχο και τη φολιδωτή κόμη Καρυάτιδας που δεν έχουν αγκάθια. Είναι κυρά ψηλή, κυρά λιγνή, κυρά γαϊτανοφρύδα, / βάζει τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αγκάλη / και τον καθάριο αυγερινό τον βάζει δαχτυλίδι.
Οσο εμείς θα χορεύουμε και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια / πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν οι πολιτικοί θα δίνουν αγώνες επιβίωσης. Ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει πως, αν γίνουν τώρα εκλογές, τις χάνει και εκτινάσσεται χωρίς αλεξίπτωτο από το αεροπλάνο που πέφτει. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει πως, αν δεν γίνουν τώρα εκλογές, μπορεί και να το χάσει για πάντα το αρματολίκι της Αθήνας –όλα για όλα, λοιπόν, «ή εσύ ή εγώ» που ο πληθυντικός μεγαλοπρεπείας το είχε μετατρέψει σε «ή αυτοί ή εμείς».
Εντάξει, παρασύρονται οι άνθρωποι, όσοι λατρεύουν τον Αλέξη Τσίπρα εύκολα ταυτίζονται μαζί του και το «εγώ» γίνεται «εμείς», έχει πλήθος οπαδών με το μέρος του. Αλλά με τον Αντώνη Σαμαρά ποιος να ταυτιστεί; Γνωρίζει επίσης ότι «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» ή «εθνικού» ή οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται άλλον πρωθυπουργό, όπως έγινε πριν από τρία χρόνια με τον Γιώργο Παπανδρέου –εκτόξευση με αλεξίπτωτο που δεν θα ανοίξει. «Ή Πρόεδρος ή εκλογές», λοιπόν, και όποιον πάρει ο Χάρος. Και θα πάρει πάρα πολλούς από τους νυν βουλευτές ο Χάρος –άλλα προβλήματα επιβίωσης εκεί.
Γιατί μπορεί να μας λένε οι βουλευτές όπως οι καλαντάρηδες «Εμείς εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε / παρά σας αγαπούσαμε κι ήρθαμε να σας δούμε» –αλλά τα κάλαντα συνεχίζουν: «Δώστε μας και τον κόκορα, δώστε μας και την κότα, / δώστε μας και πέντ’-έξι αβγά να πάμε σ’ άλλη πόρτα».
Οχι πέντ’-έξι, δυο-τρία μόνο εκατομμύρια υποσχέθηκαν στον εντιμότατο και απολύτως αξιόπιστο βουλευτή των ΑΝΕΛ Παύλο Χαϊκάλη για να πάει σε άλλη πόρτα –γεγονός που το επιβεβαιώνουν οι επίσης εντιμότατοι και απολύτως αξιόπιστοι Πάνος Καμμένος και Λάκης Λαζόπουλος. Ο αφρός της ελληνικής κωμωδίας. Και τους συμπαραστέκονται Τσίπρας – Σκουρλέτης, ο αφρός της ελληνικής Αριστεράς. Μόνο που ήταν σύμβουλος του Πάνου Καμμένου και συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα ο δωροδοκών, όταν οι δύο αυτές μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής πολιτικής ζωής συναντούνταν για να συναποφασίσουν για τις ζωές μας.

Η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλη…
Τρίτα Δεκεμβριανά


Διπλοί πράκτορες, τριπλά παιχνίδια, τετραπλές προσωπικότητες –χάνουν τη ζωή τους μέσα στην ίντριγκα και στην ανοησία αυτοί οι άνθρωποι και ούτε πού το καταλαβαίνουν. Δεν έχουν στο μυαλό τους παρά πώς θα τη φέρουν στους άλλους πριν τους τη φέρουν αυτοί. Εκστομίζουν μεγαλόστομα ψέματα, κάνουν μέρα τη νύχτα, λένε βλακείες, ξημεροβραδιάζονται στα τηλέφωνα για να κάνουν διαρροές στους δημοσιογράφους, σκοτώνονται για να συμπεριληφθούν στο πάνελ ακόμη και του πιο αναξιόπιστου καναλιού. Ολα για το αρματολίκι της Αθήνας και τις προσόδους του.
Ανεξέλεγκτη σύγκρουση –συνομίλησαν τηλεφωνικά Ομπάμα -Κάστρο, αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις ΗΠΑ – Κούβας. Ομως Σαμαράς – Τσίπρας δεν μιλιούνται, οι σχέσεις ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τρίτα Δεκεμβριανά ζούμε.
Και τι με νοιάζει εμένα; Προσβάλλουν την αισθητική μου και τη νοημοσύνη μου οι συμπεριφορές των πολιτικών, εντάξει –αλλά κανείς δεν με υποχρεώνει να παρακολουθώ το θέαμα. Φυσικά, θα με αφορά η κατάληξη του έργου· αλλά τι να κάνω; Δεν το γράφω εγώ το έργο, ημερολόγιό μου –δεν το γράφει κανείς, δεν είναι παρά ρόλοι αυτοί που πιστεύουν πως είναι συγγραφείς ή συνθέτες.
Δεν ξέρω ποιος το γράφει το έργο, δεν μου φαίνεται να τον ξέρει κανείς τον συγγραφέα ούτε έχει σημασία. Σημασία έχει πως έρχονται Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου.
Θα πάω να αγοράσω έλατο από το Πεδίον Αρεως, θα το στήσω στο μπαλκόνι μου, θα το στολίσω, θα το φωταγωγήσω και θα καλέσω τα μπιζέλια να ανταποδώσω τον χορό για να χορέψω και το δεύτερό μου ταγκό. Σαν άρχοντας –δεν είναι και τόσο δύσκολο να είσαι άρχοντας στον καιρό μας: το μέλι τρών’ οι άρχοντες, το γάλα οι αφεντάδες / και το μελισσοβότανο το λούζονται οι κυράδες.
Θα βρω και μελισσοβότανο και θα περάσουμε υπέροχα αρχοντικά Χριστούγεννα με την αγκινάρα μου, ημερολόγιό μου. Δεν θέλω να τα παρακολουθήσω τούτα τα τρίτα Δεκεμβριανά.
γραμματοκιβώτιο
diodorus@tovima.gr

Εδώ με τον Σαμαρά και δεν μάθανε καλαματιανό· θα μάθουν τώρα τον δύσκολο πεντοζάλη; Στο ταψί, αντί να βαυκαλιζόμαστε ότι θα τους χορέψουμε, ας βάλουμε καλύτερα μερικά απαράμιλλα μελομακάρονα· μπας και γλυκαθούν τουλάχιστον για κανένα κουρεματάκι.

ΣΤΑΥΡΟΣ, ΓΝΩΡΙΖΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟ
***
Ατιμοι ιμπεριαλιστές που κτυπάτε τους ομόδοξους Ελληνες και Ρώσους, τρέμετε: ο Λαφαζάνης είναι προ των πυλών, θα σας κατατροπώσει. Παναγιώτη, με τους παπάδες (πατριαρχεία που ερίζουν) πώς θα τα βγάλεις πέρα;
Γ.Κ., @OTENET.GR
***
Ο Σταύρος Δήμας άκουσε το όνομά του στη Βουλή 160 φορές μέσα σε μισή ώρα. Εγώ, 6 χρόνια στο δημοτικό, 6 χρόνια στο γυμνάσιο, 6 χρόνια στο πολυτεχνείο (περνώντας απέξω για το τρόλεϊ) και 2 χρόνια στρατιωτικό στο Ορμένιο –μας κάνουν 20 έτη –και ούτε 20 φορές δεν άκουσα το όνομά μου.
ΑΒΑΔΑΙΟΣ, ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ
***
Ανεξάρτητα από την κυβερνητική εκστρατεία τρομοκράτησης, αξίζει να θυμηθούμε πως οπότε αγνοήσαμε, ιδιοτελείς ή μη, προειδοποιήσεις ή προτροπές των φυσικών συμμάχων της χώρας εκστασιασμένοι από τις σειρήνες ενός εθνολαϊκιστικού παροξυσμού (1897, 1920) ο οποίος εδραζόταν στη μοιρολαγνική προσέγγιση της Ιστορίας και στην υποτιθέμενη νομοτέλεια της έξωθεν βοήθειας από «αδελφά» ως προς τη θρησκεία τον πολιτισμό έθνη, τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.
ΠΕΤΡΟΣ ΤΣ., @HOTMAIL.COM
***
Σοφόν το πνεύμα του συνταγματικού νομοθέτη: Οταν οι λίγοι είναι πολλοί, δεν βγαίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας!
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΧΙΑΣ

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ