Το είπαμε και το ξανάπαμε ότι οι Γερμανοί στέλνουν την κυβέρνηση στη σφαγή, την οδηγούν στο ικρίωμα: αυτό πέτυχαν με τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα κατά την τελευταία φάση της αξιολόγησης. Είναι φανερό ότι τις εκλογές τις επέβαλαν, αφού έκαναν πρώτα τη δουλειά τους με αυτή την κυβέρνηση, η οποία, άλλα δεν έχει να τους δώσει. Κι αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν θα άλλαζε με οποιοδήποτε υποψήφιο πρόεδρο, όπως δεν θα αλλάξει και με τον Σταύρο Δήμα.
Ετσι λοιπόν αρχίζει τώρα η επόμενη φάση, αυτή του πολιτικού εκβιασμού: ψηφίστε πρόεδρο, γιατί αλλιώς, σας τα παίρνουμε όλα. Αυτό θα είναι ουσιαστικά το μήνυμα του Βερολίνου και, κατ’ επέκταση, το μήνυμα της κυβέρνησης στους βουλευτές – κι αν οι τρεις ψηφοφορίες αποβούν άκαρπες, στη συνέχεια, στο εκλογικό σώμα.
Ο παλιός καλός γνωστός εκβιασμός επανέρχεται δηλαδή, σε πλήρη ισχύ. Όμως, αυτή τη φορά, είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα πετύχει. Και το γνωρίζουν και στην κυβέρνηση – τουλάχιστον οι πιο ψύχραιμοι εξ αυτών.
Τώρα βέβαια, οι αντιφάσεις στις οποίες πλέει η κυβερνητική προπαγάνδα, είναι πρωτοφανείς όπως και η έκταση της σύγχυσης, σε μία πορεία χωρίς πυξίδα πλέον και προορισμό. Η σύγχυση προκύπτει διαρκώς ακόμα και μέσα από την ίδια της τη ρητορική:
Το πρωί λένε ότι πάνε καλά, βγαίνουμε από την κρίση, έχουμε σταθερότητα και έρχεται η ανάπτυξη και το μεσημέρι… κλαίνε ότι η χώρα κινδυνεύει να εκτροχιαστεί και να πάει πίσω, οι θυσίες χρόνων να χαθούν μέσα σε λίγες ώρες και να έρθει η φοβερή καταστροφή γιατί είμαστε -λένε οι ίδιοι- πάλι σε συνθήκες 2012, αν όχι χειρότερες.
Ε, λοιπόν, ας σοβαρευτούν επιτέλους: και τα δύο, δεν γίνονται μαζί:
Ή έχουμε βρεθεί ένα βήμα πριν την έξοδο από την κρίση και, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν χαλάει – εκτός κι αν είναι λόγια, γιατί αν είναι αλήθεια, δεν χαλάει μέσα σε ώρες ή μέρες, ή
Δεν έχουμε καταφέρει τίποτα. Ολα αυτά είναι παραμύθια της Χαλιμάς, έτοιμα ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσουν, όχι φυσικά λόγω πολιτικού κλίματος και εξελίξεων στην Ελλάδα, αλλά λόγω του πραγματικού γεγονότος ότι η χώρα όχι απλώς δεν «σώθηκε», αλλά διαλύεται καθημερινά.
Ας αφήσουν λοιπόν αυτού του είδους τις εξυπνάδες. Δυστυχώς, η αλήθεια είναι μία και την ξέρουμε όλοι: η κατάσταση είναι τραγική και γι αυτό κάθε άλλο παρά φταίει η αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής. Φταίει η ίδια αυτή η πολιτική, η οποία
παγίδευσε την Ελλάδα δέκα φορές χειρότερα απ’ ότι στην αρχή της κρίσης ήταν παγιδευμένη:
το 120% του ΑΕΠ χρέος, και μάλιστα ίσως και να ήταν και λιγότερο, δεν ήταν βιώσιμο. Τώρα, το 170%, – και μάλιστα με περίπου το ένα τρίτο του ΑΕΠ να έχει πια εξαφανιστεί όπως και ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας, τι είναι;
Όλα αυτά είναι λοιπόν παραμύθια για μικρά παιδιά, από μεγάλους πολιτικούς και λοιπούς συναφείς «απατεώνες»… Και έχει έρθει η ώρα να τελειώνουμε με αυτά. Ακριβώς γι αυτό δε περνάμε τώρα στη φάση των άγριων εκβιασμών.
Θα είναι εύκολο να τους αποκρούσει επιτέλους η Ελλάδα; Ασφαλώς όχι, θα είναι πολύ, πάρα πολύ δύσκολο. Η πίεση θα είναι τεράστια. Αλλωστε, στο Βερολίνο έχουν πλέον συνηθίσει οι έλληνες πολιτικοί να τους λένε μόνον «ναι» – γι αυτό νιώθουν ακόμα πιο ασφαλείς.
Αυτό πρέπει επιτέλους τώρα να σπάσει. Με όποιο κόστος. Αλλος δρόμος, δεν υπάρχει, ειδικά τώρα πια, εδώ που οδήγησαν οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα, την Ελλάδα, πολύ χειρότερα και από την πολύ κακή κατάσταση στην οποία την άφησαν οι προηγούμενες…
Μόνη διέξοδος είναι πλέον η, όντως εξαιρετικά δύσκολη, αλλαγή αυτής της πορείας, με όποιο κόστος αυτή μαζί της επιφέρει.
Αλλιώς, το ικρίωμα είναι δεδομένο, όχι μόνον (και) για τους επόμενους κυβερνώντες όπως έγινε με όλους τους προηγούμενους, αλλά, κυρίως, για τη χώρα.
