Το τέλος των κληρονόμων του ΠαΣοΚ

Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου, προσπερνώντας τους πατρογονικούς δεσμούς του με την προδικτατορική Ενωση Κέντρου και αναγνωρίζοντας τη μεταβολή των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών, ίδρυσε το ΠαΣοΚ.

Ενα κόμμα-κίνημα (όπως το βάφτισε εκείνος) που «έκλεβε» εικόνες και συνθήματα από τις μεγάλες στιγμές της δημοκρατικής παράταξης και του έθνους ολόκληρου. Ενα κόμμα με χαρακτήρα απελευθερωτικό και συμφιλιωτικό μαζί, που ερχόταν σε ρήξη με τις κατεστημένες δυνάμεις του τόπου, αλλά ταυτόχρονα κολάκευε τις λαϊκές, απονέμοντας ρόλο και συμμετοχή σε πρόσωπα και δυνάμεις που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα.

Εκείνο το κόμμα μέσα σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις κέρδισε τις καρδιές των Ελλήνων και ηγεμόνευσε στην πολιτική σκηνή της χώρας επί δεκαετίες.

Με τα χρόνια επέδρασε καθοριστικά στα ελληνικά πράγματα. Αλλαξε τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές και το ίδιο μεταλλάχθηκε.

Ο ιδρυτής του, ερχόμενος αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα, έλαβε αποφάσεις που δεν ταίριαζαν στις ιδρυτικές πράξεις και ιδέες.

Από αρνητής της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ μετεβλήθη σταδιακά σε θιασώτη και υποστηρικτή της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της Ατλαντικής Συμμαχίας.

Το κόμμα του από εθνολαϊκό μετεβλήθη σε αστικό – εξουσιαστικό και τα στελέχη του επίσης γοητεύθηκαν από τα αγαθά της αστικής ζωής, άλλαξαν ρότα, συνδέθηκαν με τον πλούτο και τα συμφέροντα, έχασαν τη λαϊκότητά τους και μαζί την έγνοια για τον τόπο.

Σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, ιδιαιτέρως μετά την ένταξη στην ευρωζώνη, τα μέλη και τα στελέχη του κυριαρχήθηκαν από τα παραπάνω, δεν έλαβαν τις κατάλληλες πρόνοιες, σχεδόν προπαρασκεύασαν την επελθούσα καταστροφή.

Από το 2004 και εντεύθεν παραδόθηκε στον ιδιότυπο λαϊκισμό του κληρονόμου Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος το καταδίκασε στην απόλυτη φθορά. Το 2009 έχασε τη μεγάλη ευκαιρία και αντί να αναγεννηθεί καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα. Από το 2012 παλεύει σε αντίξοες συνθήκες εν μέσω ευρύτατου κύκλου υποδίκων για τη διάσωσή του.

Κακά τα ψέματα, το ΠαΣοΚ όπως το ξέραμε έχει τελειώσει. Δεν σώζεται ούτε από κληρονόμους, ούτε από νεόκοπους ηγετίσκους, ούτε από στελέχη που νομίζουν ότι ηγούνται της μεταρρύθμισης αλλά στην πραγματικότητα ζουν στον κόσμο τους.

Οι εναπομείναντες σώφρονες έχουν μία και μόνη ευκαιρία: να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να συγκροτήσουν ένα νέο σχήμα δημοκρατικής παράταξης που θα παραπέμπει στην αστικοφιλελεύθερη κληρονομιά του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Αλλιώς το κόμμα θα σβήσει πνιγμένο στη χλεύη και ο χώρος θα λεηλατηθεί από τους εκπροσωπούντες τον ιδιότυπο φασισμό της παραπαίουσας μεσαίας τάξης.