Ψυχαγωγικό σόου με ελαφρώς εκπαιδευτικό χαρακτήρα ή ένα αδέξια συγκαλυμμένο (ώστε να μην προκαλέσει αντιδράσεις εξαιτίας της συμμετοχής των παιδιών) ριάλιτι; Το «Music school» είναι κυρίως μία βαρετή εκπομπή. Επειδή δεν ανήκει ούτε στα σκληρά ριάλιτι (ευτυχώς για τα παιδιά) ούτε στα εκπαιδευτικά προγράμματα (δυστυχώς για τα παιδιά). Ανευρο και αμήχανο, αδιάφορο καθώς στην πραγματικότητα τίποτα δεν συμβαίνει, μοιάζει να έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες του για έναν τηλεοπτικό θρίαμβο (που ποτέ δεν ήρθε και δύσκολο, φοβάμαι, να έρθει) στα χαμόγελα, στην αθωότητα και στη χαριτωμένη αφέλεια των μικρών παικτών, οι οποίοι καλούνται να γοητεύσουν τον θεατή.

Ομως, πόσο αυθόρμητο μπορεί να είναι ένα παιδί μπροστά σε μία κάμερα όταν καλείται να παίξει το ρόλο του, όταν εκπαιδεύεται, υποτίθεται, για να λάμψει στη σκηνή, ερμηνεύοντας τραγούδια που δεν ταιριάζουν στην ηλικία του; Κανένας δεν είναι αυθόρμητος στην εν λόγω παραγωγή και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματά της: τα παιδιά προσπαθούν να κάνουν τα χαριτωμένα και τα άνετα, παραμένουν όμως μαγκωμένα και αμήχανα, «πιόνια» σε ένα παιχνίδι που όσο και αν κάποιοι θέλουν να το παρουσιάσουν χαλαρό και ακίνδυνο αγχώνει, σε κάνει ανταγωνιστικό, ακόμα και επιθετικό.

Οι δε δάσκαλοί τους (αν μπορούμε να δώσουμε αυτόν τον τίτλο σε τραγουδιστές και συνθέτες που στην πραγματικότητα δεν έχουν τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις) υπερπαίζοντας με τη σειρά τους τούς επιδέξιους ενορχηστρωτές ενός παιχνιδιού που θα απολαύσουν όλοι χωρίς εντάσεις και αγωνίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνει πιο έντονη η αγωνία τους μήπως φανούν πιο «κακοί» απ’ ό,τι πρέπει, μήπως στενοχωρήσουν κάποιο παιδί… Ετσι στέκονται πάντα εκστατικοί ακόμα και μπροστά στα μεγαλύτερα φάλτσα –για τα οποία δεν φταίνε τα παιδιά αλλά εκείνοι που τους αναθέτουν τραγούδια που τα ξεπερνάνε –και τα επιβραβεύουν με μεγαλοστομίες του στυλ «η… τάδε είναι ένα πλάσμα μεγαλύτερο από την ίδια τη ζωή!», ή «η δική μας Ελλη Λαμπέτη είναι οκτώ ετών» . Πόσο βαρετό, ανούσιο και αντιεκπαιδευτικό!

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ