Η τρικυμία στη διαπραγμάτευση με την τρόικα, με τα ήξεις αφήξεις για την επιστροφή της, με τα 48ωρα τελεσίγραφα και τις διαρκείς διαρροές για διαφωνίες, δημιουργούν ένα προβληματικό μεν, αλλά αναμενόμενο δε σκηνικό. Η διαχείριση του τέλους ή έστω του ενδεχομένου τέλους μιας σχέσης είναι συνήθως μια επίπονη διαδικασία, με τραυματικές πολλές φορές επιπτώσεις. Πολύ περισσότερο όταν υπάρχει στη μέση ένα διακύβευμα μερικών εκατοντάδων δισεκατομυρίων.
Είναι αναπόφευκτο λοιπόν σε κάποιο βαθμό να υπάρχουν και άγχη και αντικρουόμενες στρατηγικές προκειμένου να επέλθει ένας αμοιβαία αποδεκτός συμβιβασμός. Οι απαιτήσεις της τρόικας για το δημοσιονομικό κενό του 2015, φαίνεται ότι είναι περισσότερο ένα προπέτασμα καπνού για να διεκδικήσει κάποιες άλλες εγγυήσεις ως προς τη λειτουργία του κράτους ή για ορισμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Θα ήταν άλλωστε παράλογο, όταν έχει πέσει έξω τα προηγούμενα χρόνια ως προς τα δημοσιονομικά αποτελέσματα, να προβάλλει τώρα ως υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα την αποτυχία του προϋπολογισμού για το 2015.
Εξίσου εμφανές όμως είναι ότι και από την πλευρά της κυβέρνησης υπάρχουν κωλυσιεργίες και αντικρουόμενες απόψεις για τη διαχείριση ορισμένων κρίσιμων θεμάτων. Το διαπιστώσαμε άλλωστε και με τις παλινωδίες στο θέμα των δόσεων και του ΕΝΦΙΑ, το αντιλαμβανόμαστε και από τις επιθέσεις που γίνονται από ορισμένα κέντρα προς τον κ.Χαρδούβελη για την τακτική που ακολουθεί.
Πέρα όμως από τις όποιες διαφορετικές προσεγγίσεις, αυτό που θα έπρεπε να είναι σαφές, τουλάχιστον για την κυβέρνηση, είναι ότι αυτή η παράταση του παζαριού δεν συμφέρει τη χώρα. Γιατί με τις δεδομένες, ασφυκτικές πλέον, ημερομηνίες που υπάρχουν για την έγκριση της αξιολόγησης, ούτε η κοινωνία, ούτε πολύ περισσότερο η οικονομία αντέχουν να οδηγηθούμε σε μια νέα παρατεταμένη αβεβαιότητα. Ο έλεγχος της τρόικας επιβάλλεται να ολοκληρωθεί το ταχύτερο δυνατόν, για να μπορέσει να ξεκινήσει και η υπεσχημένη απόφαση των δανειστών για ρύθμιση του χρέους.
Με δεδομένο μάλιστα ότι υπάρχει μπροστά μας και η πολιτική αβεβαιότητα της προεδρικής εκλογής, είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η χώρα δεν χρειάζεται και άλλη εκκρεμότητα. Οι επιμέρους διαφορές που φαίνεται ότι υπάρχουν μπορούν να γεφυρωθούν, αν υπάρχει η πολιτική βούληση και από τις δύο πλευρές. Ιδιαίτερα η κυβέρνηση, που επιθυμεί – και δικαίως – πολύ περισσότερο την ολοκλήρωση αυτής της σχέσης, οφείλει να ξεκαθαρίσει με σαφήνεια τη θέση της και τις εκκρεμότητες που υπάρχουν, αν θέλει πράγματι να διατηρήσει την πρωτοβουλία και την επόμενη μέρα.
TO BHMA
