Σχεδόν σύσσωμη η Ευρωβουλή στάθηκε στο πλευρό της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκδίδοντας ψήφισμα υπέρ των κυριαρχικών της δικαιωμάτων εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης, ενώ παράλληλα κάλεσε την Άγκυρα να αποσύρει τη ΝΑVTEX και τα πλοία της από τη περιοχή.
Εντούτοις, η Τουρκία ευθέως μας λέγει ότι το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου (παρά τις έντονες διπλωματικές της προσπάθειες για ανατροπή του), δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα χαρτί για ανακύκλωση.
Και κάπως έτσι, προσγειώθηκε κι ο Αϊντα στη πραγματικότητα. Χάθηκε η τόση αισιοδοξία που τον διακατείχε, διαπιστώνοντας ότι τα λεγόμενα από τις πράξεις διαφέρουν πολύ.
Ο ίδιος, αντιμέτωπος με το αδιέξοδο, τη Τουρκία δηλαδή, επιχειρεί να βάλει το θέμα της ενέργειας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από το παράθυρο – μέσω της σύστασης «ομάδας σοφών» που θα συζητήσει τη μελλοντική αξιοποίηση υδρογονανθράκων. Έτσι, θα αποκλιμακωθεί η ένταση λέγει.
Ο εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών όμως, δε φαίνεται να διασαφηνίζει αν η σύσταση της εν λόγω ομάδας, θα λειτουργήσει ως παράλληλο διαπραγματευτικό πλαίσιο. Ως προς τούτο, εγείρονται ερωτήματα, καθώς η αξιοποίηση των φυσικών πόρων και ο τρόπος με τον οποίο θα μοιραστούν τα μελλοντικά έσοδα, συμφωνήθηκαν ήδη την περίοδο 2008-2012 μεταξύ Χριστόφια – Ταλάτ. Ενώ βρίσκονται ξανά υπό συζήτηση ανάμεσα στις δύο πλευρές στο κεφάλαιο της οικονομίας.
O Αϊντα πάντως, επικαλέσθηκε την ανάγκη να ικανοποιηθούν οι ευαισθησίες της τουρκοκυπριακής πλευράς για την αξιοποίηση των φυσικών πόρων του νησιού. Μα κύριε Αϊντα, τέτοιες ευαισθησίες οι Τουρκοκύπριοι δεν έχουν… Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το θέμα που καίει τους Τουρκοκύπριους αυτή τη δεδομένη στιγμή είναι «το πότε, το πόσα και το πώς» και δεν είναι ο τερματισμός της απομόνωσης τους, ο οποίος επιβάλλεται από 40,000 Τούρκους στρατιώτες.
Υπενθυμίζω μόνο, ότι στις 22/10/14, όλα τα τουρκοκυπριακά κόμματα πλην του ΚΕΕ, κόμμα απ’ το οποίο προέρχεται ο Έρογλου, υπήρξαν πρόθημα να καλέσουν την Τουρκία να αποσύρει τη NAVTEX και τα πλοία της από την κυπριακή ΑΟΖ. Εξέλιξη που από μόνη της εκθέτει τις «ευαισθησίες» της Τουρκίας και όχι των Τουρκοκυπρίων, όπως προφασίζονται.
Ο δε Τούρκος Υπουργός Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ υποστήριξε πως οι εργασίες του Μπαρμπαρός στην ανατολική Μεσόγειο γίνονται για ολόκληρη την Κύπρο και ως προς τούτο θα συνεχίσουν. Δήλωση που επιβεβαιώνει τα λόγια του Τούρκου Υπουργού ΕΕ Βολκάν Μποζκίρ, αντιδρώντας στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πως, “την ίδια τύχη που είχαν και παρόμοια ψηφίσματα στο παρελθόν θα έχει και αυτό. Για την Τουρκία δεν έχει καμιά ισχύ.”
Επί της ουσίας, στο απυρόβλητο μένει το θράσος που επιδεικνύει η Άγκυρα. Δέσμευσε «εν μια νυκτί» περιοχές εντός της κυπριακής ΑΟΖ, αναστάλθηκαν οι συνομιλίες, κλιμακώνει εντάσεις, συνεχίζει να αγνοεί εκκωφαντικά τα ψηφίσματα του ΕΚ για την Κύπρο, την ίδια ώρα που είναι στρατηγικός εταίρος της ΕΕ και χώρα προς ένταξη. Στο τέλος, φαίνεται να πείθει και τον ΟΗΕ…
Μας βάζουν στη λογική να παραδώσουμε το τελευταίο όπλο διαπραγμάτευσης (που καλά, καλά δεν γνωρίζουμε την ισχύ του) προτάσσοντας την ευαισθησία των Τουρκοκυπρίων. Το ζήτημα είναι ότι η απαίτηση της Τουρκίας – εδώ και τώρα διαμοιρασμός και διαχείριση στα μελλοντικά έσοδα, ανεξάρτητα κυπριακού, εκδηλώνει την καταφρόνηση των συνομιλιών και τη μη διάθεση εξεύρεσης λύσης.
Άλλωστε πιθανά έσοδα, ενδέχεται να υπάρξουν μετά το 2020. Ως προς τι λοιπόν τέτοια βιασύνη;
Μα ο καθείς μπορεί να διαπιστώσει την απολυτότητα των Τούρκων. Μια απολυτότητα που συνοδεύεται με παραβιάσεις, απειλές και συνεχιζόμενες προκλήσεις. Μεταμφιεσμένη, υπό μορφή ευαισθησίας. Όπως μας έχει συνηθίσει….
