Πώς τα κατάφερε για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση να μας κουράσει προτού καλά-καλά έρθει η τρόικα στην Αθήνα για την τελική φάση της διαπραγμάτευσης και την υπογραφή μιας νέας συμφωνίας, ένας Θεός ξέρει.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι όλοι συζητούν για το τελευταίο review του Μνημονίου και τη νέα σχέση της Ελλάδας με τους δανειστές της από τον Σεπτέμβριο με το περιβόητο ραντεβού στο Παρίσι. Ακολούθησαν η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Βερολίνο και το τετ α τετ του Αντώνη Σαμαρά με την κυρία Ανγκελα Μέρκελ, η συνάντηση της ελληνικής «τρόικας» των Γκίκα Χαρδούβελη, Γιάννη Στουρνάρα και Σταύρου Παπασταύρου με την κυρία Κριστίν Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον και τελευταία η σύνοδος του Eurogroup στις Βρυξέλλες.
Μόνο που όπως λέει και ο ποιητής «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν»…Τα μηνύματα που φτάνουν από παντού είναι «κάντε τις διαρθρωτικές αλλαγές για τις οποίες δεσμευθήκατε, να τελειώνουμε». Αλλά ούτε αυτό γίνεται…
Πλέον, καθώς συμπληρώνονται κοντά τρεις μήνες συζητήσεων, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
–Ή οι διαφορές κυβέρνησης και δανειστών είναι αξεπέραστες, οπότε μπαίνουμε σε μεγάλη περιπέτεια.
–Ή και οι δύο πλευρές συμμετέχουν σε μια «μπλόφα» για να δημιουργήσουν το κατάλληλο πολιτικό κλίμα ώστε να περάσουν τα όποια μέτρα από τη Βουλή και να φτάσουν σε μια συμφωνία που θα ανακοινώσουν πανηγυρικά προς το τέλος του χρόνου.
Πολλοί θα προτιμούσαν η πλάστιγγα να γέρνει στη δεύτερη εκδοχή, αφού οι θέσεις που διατυπώνονται από την τρόικα ως «απαιτήσεις» και «τελεσίγραφο» για να κλείσει η συμφωνία βρίσκονται πολύ κοντά με τις θέσεις που προβάλλει η κυβέρνηση ως «εθνικές δράσεις» στο πεδίο των αλλαγών που θα θεσμοθετήσει με τη βούλησή της το 2015.
Σε αυτή την εκδοχή συνηγορεί και η εμπειρία των τελευταίων τεσσάρων ετών. Πάντοτε οι διαπραγματεύσεις ήταν σκληρές και πάντοτε βρίσκονταν βουλευτές και ψήφιζαν σκληρά μέτρα.
Ομως αυτή τη φορά ο χρόνος τελειώνει για όλους…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ