Χτυπώ τα πλήκτρα με μανία προσπαθώντας να συγκεντρωθώ, σε ένα κείμενο για τη σημερινή οικονομική κατάσταση, για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται, τον πέμπτο συνεχόμενο δύσκολο χειμώνα, αλλά δεν με αφήνει να συνεχίσω ο απόηχος από τις πρόβες, στο διπλανό Γυμνάσιο, για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου.. Φωνές ελαφρά φάλτσες, εφηβικές και γρατζουνίσματα κιθάρας, σιγοτραγουδούν Σαββόπουλο και Φαραντούρη.. » Όχι , όχι αυτό δεν είναι τραγούδι ,/είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας, /είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας / κι ο χαφιές που μας ακολουθεί…»

Λογική η πρώτη σκέψη που μου έρχεται: Τι ξέρουν οι σημερινοί 17άρηδες, τι είναι να σε ακολουθεί ο χαφιές; Δεύτερη σκέψη: Ξέρουν όμως, το βιώνουν στο πετσί τους, το «κοπάδια, κοπάδια στα υπουργεία, αιτήσεις για τη Γερμανία». Άλλωστε ο Διονύσης δεν μας έλεγε το «πως να κρυφτείς από τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…»
Τι είναι όμως το Πολυτεχνείο, μία επέτειος που έκλεισε 4 δεκαετίες, μια γιορτή για τους έφηβους και τους νέους, κάτι όπως είναι τα Χριστούγεννα για τα παιδά, ή ο δεκαπενταύγουστος για τους ηλικιωμένους που παίρνουν τα όρη τα βουνά για να βρουν τις ρίζες τους.. Σιχαίνομαι τις επετείους, γιατί μου θυμίζουν έντονα το πέρασμα, την απώλεια του χρόνου, την κενότητα. Προτιμώ την τότε εικόνα του Λαλιώτη, του Τζουμάκα και της Δαμανάκη, από τη σημερινή.. Ακόμη και του Παπαχρήστου που παρέμεινε αντικομφορμιστής, για κάποιους ωστόσο που έζησαν τα γεγονότα, ίσως γραφικός με το στρατιωτικό τζάκετ αλά Τσε…
Στην ιδέα ότι πέρασαν 41 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου με πιάνει ένα τρέμουλο.. Πότε πέρασαν 41 ολάκερα χρόνια και τι έγινε σε όλα αυτά τα χρόνια: Άλλαξε η πατρίδα προς το καλύτερο; Σε κάποια πράγματα ναι όπως στον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας.. Σήμερα δεν υπάρχει ο χαφιές να μας παρακολουθεί, αναμφισβήτητα, αλλά στο σύνθημα της εποχής «ψωμί παιδεία, ελευθερία», μήπως οι δύο πρώτοι όροι του είναι και σήμερα επίκαιροι;
Κοινοτυπίες σκέφτομαι, αυτά έχουν ειπωθεί ξανά.. Εκείνο που πράγματι με συγκλονίζει στη σκέψη ότι μεθαύριο είναι ο εορτασμός της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του ΄73 και νωρίτερα της κατάληψης της Νομικής, στην ταράτσα το Φλεβάρη, είναι ο χρόνος.. Ασύλληπτο ότι πέρασε μία ολόκληρη γενιά από τότε.. Η γενιά του Πολυτεχνείου, σήμερα με φαλάκρα κοιλίτσα και γυαλιά πρεσβυωπίας.. Οι αντικομφορμιστές της εποχής τους, συμβιβασμένοι.. Που σουν νιότη που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος… Από τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, στη χώρα του εφέ!
Είναι πλέον μία ιστορική περίοδος, αλλά μήπως και σήμερα δεν ζούμε ιστορικές στιγμές με τη βίαια ανατροπή της καθημερινότητας μας και μάλιστα σε πολύ πιο πυκνό, ιστορικό- πολιτικό χρόνο; Είμαστε πρωταγωνιστές μιας νέας ιστορικής περιόδου με μία γραμμική σχέση ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Και μόνο αν βγούμε από τη φαντασίωση της αθανασίας (που στόχος της είναι ακριβώς, να καταργήσει το χρόνο) μπορούμε να συνάψουμε μία γνήσια σχέση με το χρόνο… Τα σημερινά τραγούδια των μαθητών, στο διπλανό κλειστό Γυμναστήριο που φτάνουν στα αυτιά μου, αυτές οι μελωδίες οι τόσο οικείες με πληγώνουν, γιατί τις τραγουδούσα τις σιγομουρμούριζα ο ίδιος φοιτητής… Με εκνευρίζουν γιατί και τότε καταλάβαινα το νόημά τους και σήμερα, αλλά στο ενδιάμεσο διάστημα ένα κενό μνήμης, χρόνου.. Συμβιβασμό το λένε.. Και αντίσταση αλα καρτ, όταν θιγόταν μόνο το ατομικό, το συντεχνιακό, αδιαφορώντας για το συλλογικό συμφέρον.. Υπάρχει μεγαλύτερο κενό από το να αισθάνεσαι μόνος για τα όνειρα μιας γενιάς που όλοι μας προδώσαμε;
Μου είναι αδύνατο να συμβιβαστώ με την ιδέα του χρόνου.. Η σχέση με το χρόνο της νιότης είναι σαν τη σχέση της ντίβας που μετρά μόνο τα καλοκαίρια και τις άνοιξες και κρύβει χειμώνες και φθινόπωρα.. Είναι η ίδια που δεν συμβιβάστηκε με το χρόνο, που ακολούθησε τις συμβουλές της Τζέιν Φόντα με το αερόμπικ και σήμερα είναι κάτι σαν τα παιδιά του Γυμναστηρίου, που είχε και ιδιωτικό ο Γιωργάκης στη Χαριλάου Τρικούπη και η Τίνα η Μπιρμπίλη που τον ακολουθούσε…
Τι είναι τελικά η αντίσταση μιας γενιάς, στη δικτατορία; Η τάση μιας κοινωνίας που ξεκίνησε από τη γενιά του 1-1-4, άλλωστε σε αυτή αναφέρεται στην παράγκα ο Διονύσης, δια της έντασης (νόμος του ΩΜ)…
Χρόνια μετά κατανοώ όσα δεν έμαθα, δεν μου τα μαθαν στο Πολυτεχνείο. Επίτηδες; Γιατί δεν τα ψαξα ο ίδιος; Tην σχέση της φυσικής με τη φιλοσοφία και την κοινωνιολογία, τη διαχρονική αυτή σχέση, την αδιατάραχτη, της μεταφοράς της γνώσης, από την προηγούμενη στην επόμενη γενιά.. Πόσο δίκιο έχει ο Ντόκινς όταν λέει στο «εγωιστικό γονίδιο» ότι ο άνθρωπος είναι τελικά και αυτός ένα σκεύος, μεταφοράς και διαιώνισης των γονιδίων.. Υπό αυτή την έννοια, αθάνατες είναι μόνον οι ιδέες, οι πληροφορίες που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, το γονίδιο της αντίστασης που σήμερα είναι σε υπολανθάνουσα κατάσταση και εκδηλώνεται αρκετές φορές με λάθος τρόπο σε λάθος χώρο….
Αντίσταση λοιπόν σήμερα -θα έλεγα στα παιδιά στο διπλανό σχολείο- είναι να πας κόντρα στην τάση της σύγχρονης κοινωνίας για ημιμάθεια και να τη διαιρείς με την ένταση που εσύ βάζεις στη μάθηση ώστε να μετριάσεις τη βιαιότητα με την οποία αυτή η τάση σου επιβάλλεται… Αντίσταση σε αυτούς που δεν θέλουν να έχεις γνώση και κριτική σκέψη, που σε θέλουν καταναλωτή και έτοιμο να κάνεις ένα χαζοχαρούμενο σχόλιο, ένα like στο fb
όταν την ίδια ώρα κατεδαφίζουν το μέλλον σου.. Τις κρατώ όμως αυτές τις φωνές και τις σκέψεις μέσα μου. Ποιός είμαι εγώ που θα τους συμβουλέψω; Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις….
Ελπίζω, ωστόσο ότι τούτη τη φορά τα παιδιά (που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα) δεν θα λαθέψουν., Τα έχω διάολε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τη δική μου γενιά που πανω στην εξέγερση του Πολυτεχνείου έχτισε μία πατρίδα της ήσσονος προσπάθειας, του βολεματος και του λουφέ, αντί να χτίσει ένα κόσμο της εργασίας, αλλά και της αμφισβήτησης, μία κοινωνία που είναι μαθημένη και να διοικεί και να διοικείται…
Θα καταλάβουν ότι κατάληψη δεν είναι κοπάνα από τα μαθήματα και καταστροφή του υλικοτεχνικού εξοπλισμού, σκίσιμο ή κάψιμο βιβλίων με το τέλος της σχολικής χρονιάς, αλλά απαίτηση για γνώση, αντί της ημιμάθειας, συμμετοχή, αντί του μιμητισμού, διεκδίκηση και αμφισβήτηση. Είναι δύσκολο σπορ η δημοκρατία και στις μέρες μας έχει καταντήσει φιλελεύθερη ολιγαρχία…
Τα παιδιά, οι έφηβοι συνεχίζουν από δίπλα «όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι..»
Η σχέση μου με το χρόνο.. Μα ο χρόνος δεν είναι κάτι εξωτερικό με εμένα, με το οποίο θα μπορούσα να έχω μία σχέση.. Είμαι, είμαστε, μέσα στο χρόνο και ο χρόνος μας φτιάχνει.. Θα ήταν ακριβέστερο αν λέγαμε ότι μόνο τότε θα μπορούμε να είμαστε αληθινά παρόντες στο παρόν, όντας ανοιχτοί στο μέλλον και διατηρώντας με το παρελθόν μία σχέση που δεν θα είναι ούτε επανάληψη ούτε απόρριψη.. . Από την πλευρά αυτή κατανοώ, ζώντας το παρόν, τη φωνή που έρχεται από το παρελθόν, από αυτά τα παιδιά που αποτελούν το μέλλον αυτού του τόπου..
» Οπου κοιτάζω να κοιτάζεις, όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα, παράγκα- παράγκα του χειμώνα και συ μιλάς σαν πτώμα…»
Υ.Γ. Ναι ήταν πιο φτωχή η δική μου γενιά αλλά είχε το δικαίωμα στο όνειρο.. Από τη σημερινή νέα γενιά, έκλεψαν τα όνειρα κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ληστεία του αιώνα…