Η «δικτατορία» του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Υστερα από κάποια χρόνια παρακολούθησης συναυλιών – μουσικών παραστάσεων έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι βασική και αναγκαία συνθήκη για την επιτυχία της είναι να περνάει καλά αυτός/αυτοί που είναι πάνω στη σκηνή. Τότε και μόνο τότε ο ακροατής-θεατής θα έχει κατορθώσει να επικοινωνήσει ουσιαστικά και να πάρει «δουλειά» για το σπίτι… Tα χειροκροτήματα στο τέλος του live δεν λένε απολύτως τίποτα. Οσο θορυβώδη είναι το βράδυ, τόσο εύκολα σιωπούν το πρωί της επομένης.

Μεγάλος ο πρόλογος που μας οδηγεί σε μια μεγάλη μουσική παράσταση. Αυτή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Μετά από απουσία ενός έτους από τις εμφανίσεις και πέντε-πεντέμισι από τη δισκογραφία επέστρεψε με τη «Μικρή Βαλίτσα» του, η οποία αποτελεί και τον βασικό κορμό του live. Με χαρά μικρού παιδιού που θέλει να δείξει στους μεγαλύτερους το κατόρθωμά του, ο τραγουδοποιός επέβαλε στους θεατές τη ζωντανή ακρόαση των νέων αυτών τραγουδιών, που δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά. Και κέρδισε το στοίχημα.

Να κρατήσει το ενδιαφέρον ενός χώρου που ήταν ασφυκτικά γεμάτος, με τους περισσότερους να θέλουν εκ προοιμίου τις διαχρονικές του επιτυχίες. Οχι, όμως. Στο «Γυάλινο» πρωταγωνίστρια είναι η «Μικρή Βαλίτσα» εφόσον σε αυτή έπεσε όλο το βάρος. Τραγούδια λαϊκά ή λαϊκότροπα, που δεν διστάζουν να γλιστρήσουν στο ρεμπέτικο και στο παραδοσιακό, κομμάτια εσωτερικά, αλλά όχι μυστικιστικά. Σε αυτά μπορεί εύκολα ο καθένας από εμάς να βρει τον εαυτό του. Ή, για να είμαι περισσότερο ακριβής, να βρει τα στοιχεία εκείνα που αποτελούν το παζλ της ψυχής του.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με αυτό το προσωπικό-δικτατορικό live (ουσιαστικά encore δεν έγινε, αποφάσισε εκείνος να δώσει χώρο σε κάποια ρεμπέτικα) ανοίγει έναν νέο δρόμο στις ζωντανές εμφανίσεις. Την ανάγκη του δημιουργού να επικοινωνήσει με το κοινό του όπως εκείνος θέλει, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα εμπορικούς κανόνες κατάρτισης μουσικού προγράμματος. Κατάφερε χωρίς να αποκοπεί από το παρελθόν να πάρει από το χέρι τους ακροατές και να ανοίξουν (και οι δύο) νέους δρόμους.

Από την άλλη δεν χρειάζεται και να «τρομάξετε» θεωρώντας ότι θα ακούσετε έναν διαφορετικό Ιωαννίδη. Ή ότι δεν θυμίζει από τη σκηνή στιγμές του παρελθόντος του. Ο ίδιος είναι περισσότερο ώριμος και ολίγον γκριζαρισμένος. Οπως είμαστε και πολλοί άλλοι πλέον. Χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Τα γεμάτα, από νεότερους του δημιουργού, σκαλιά όπως και οι όρθιοι φανερώνουν ότι η επικοινωνία χρόνια δεν κοιτά.

Εν τέλει πρόκειται για μουσική παράσταση όπου στίχοι και μουσική γονιμοποιούνται μέσω των μουσικών. Οι τελευταίοι εκτός από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη είναι οι Γιώργος Καλούδης (τσέλο, λύρα), Μανόλης Πάππος (μπουζούκι, λαούτο), Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα), Δημήτρης Τσεκούρας (κοντραμπάσο). Αληθινοί παίκτες χωρίς υπερβολές με ουσία και ειλικρίνεια. (Ο δίσκος «Μικρή Βαλίτσα» κυκλοφορεί από την Cobalt. Γυάλινο Μουσικό Θέατρο: Παρασκευή και Σάββατο.)