Η Ζελβέγκερ και η άλλη

Ανήκω σε εκείνους που έμειναν άφωνοι με την προ δύο εβδομάδων εμφάνιση της Ρενέ Ζελβέγκερ ή, μάλλον, με την εμφάνιση μιας γυναίκας που αν κάτω από τη φωτογραφία της δεν αναγραφόταν το όνομα «Ζελβέγκερ», αποκλείεται να τη συνέδεα με τη διάσημη ηθοποιό. Και όμως, αυτή η άγνωστη είναι η Ζελβέγκερ αυτοπροσώπως, εξακολουθούν να επιμένουν τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και εγώ εξακολουθώ να περιμένω τη διάψευση: την πραγματική Ζελβέγκερ που θα βγει με τα «κινέζικα» ματάκια της και τα τσουπωτά μαγουλάκια της και θα αποκαλύψει ότι επρόκειτο για φάρσα, για ένα διαφημιστικό τέχνασμα για την προώθηση της νέας ταινίας της.

Μου λένε ότι αδίκως περιμένω. Οτι η νέα Ζελβέγκερ όχι απλώς δεν είναι μούφα, αλλά είναι και πολύ πιο ευτυχισμένη από την παλιά Ζελβέγκερ. Το δήλωσε η ίδια, αντιδρώντας στον θόρυβο που ξέσπασε με την αποκάλυψη του ολοκαίνουργιου προσώπου της: «Είμαι χαρούμενη που ο κόσμος νομίζει ότι είμαι διαφορετική. Ζω μια διαφορετική, χαρούμενη ζωή που με γεμίζει και είμαι ενθουσιασμένη που ίσως φαίνεται αυτό. Οι φίλοι μού λένε ότι δείχνω γαλήνια. Είμαι υγιής». Η αλήθεια είναι ότι και εγώ που δεν είμαι φίλος της περίπου την ίδια άποψη έχω: δείχνει πιο γαλήνια από παλιά, πιο ήρεμη, πιο (να το πω;) φυσική. Και αυτό το τελευταίο με έχει μπερδέψει: τελικά πού είναι το φυσικό και πού το αφύσικο; Ποια από τις δύο είναι η προκάτ; Η παλιά Ζελβέγκερ, που εντελώς αρυτίδωτη και περασμένη, θαρρείς, σε όλο το πρόσωπο με γυαλιστικό είχε όψη εξωπραγματική, ή η νέα Ζελβέγκερ, που και ρυτιδούλες έχει και πιο μεγάλα, ανοιχτά μάτια, και πιο σταρένιο δέρμα; Σε ποια από τις δύο περιπτώσεις έχει παρέμβει ο πλαστικός χειρουργός με τα νυστέρια του ή με τις πρωτοποριακές θεραπείες με γάλα θαλάσσιου ελέφαντα των νησιών Γκαλάπαγκος, με πλακούντα από έμβρυο κάστορα των καναδικών δασών και πολτό από μανιτάρια Σι Κι Του Κι της μακρινής Ιαπωνίας; Και πόσα, αλήθεια, μανιτάρια Σι Κι Του Κι πρέπει να τρίψεις γύρω από τα μάτια σου για να αλλάξουν σχήμα;

Βρήκα, πάντως, αποτρόπαιο τον δημόσιο κανιβαλισμό με θύμα την ηθοποιό, εκείνους που βγήκαν και την κορόιδεψαν με χυδαίο συχνά τρόπο για τη «νέα» εμφάνισή της. Οπως βρήκα αξιοπρεπή τη δική της αντίδραση, τις δηλώσεις της περί του δικαιώματός της στην ευτυχία. Ηταν, υποθέτω, προετοιμασμένη για την έκπληξη που θα προκαλούσε με τη μεταμόρφωσή της. Κι εγώ εξεπλάγην. Κι εγώ αναρωτήθηκα αν μπορεί η ευτυχία να μας μεταμορφώσει τόσο πολύ, όπως επιμένει να ισχυρίζεται. Οχι, όσο και αν τη συμπαθώ, δεν θα την αφήσω να με τρελάνει. Η ολοκληρωτική αλλαγή της δεν μπορεί να οφείλεται σε εντελώς φυσικά αίτια. Είτε όμως την είχε ανάγκη για προσωπικούς λόγους είτε είναι κομμάτι μιας ματαιόδοξης στρατηγικής μάρκετινγκ (ας μην ξεχνάμε σε ποιον χώρο κινείται), θεωρώ αναμφισβήτητο δικαίωμά της να διαχειριστεί όπως θέλει και την εικόνα της και το κορμί της. Ειδικά από τη στιγμή που, ακόμη και αν έγινε μια άλλη, στις φωτογραφίες που είδα ήταν μια πιο… φυσική και συμπαθής άλλη από την «άλλη» Νικόλ Κίντμαν ή τη νέα (;) Μεγκ Ράιαν.

Αυτά προς υπεράσπισή της. Κατά τα άλλα, παρατηρώντας τη συνειδητοποίησα ότι η εποχή της επιστημονικής φαντασίας είναι πράγματι εδώ. Οτι αυτά που βλέπαμε στις ταινίες του Χόλιγουντ γίνονται πραγματικότητα: μετά τους μποτοξαρισμένους ανθρώπους, τους χιλιοεγχειρισμένους, τους μεταλαβόντες όλους τους ιστούς κοραλλιού, όλα τα φυτικά ή μη βλαστοκύτταρα και όλα τα φαρμακευτικά έλαια, έρχεται το νέο είδος ανθρώπου, που αντί να βελτιώνει την εικόνα του θα την αλλάζει εντελώς. Γιατί το ενδιαφέρον παραμένει στην εικόνα, στο φαίνεσθαι, στην εντύπωση. Οσο και αν οι ουσιαστικές αλλαγές δεν είναι εκείνες που έχουν να κάνουν με το σχήμα της μύτης, τα καλοσχηματισμένα ζυγωματικά ή τα σαρκώδη χείλη, αλλά αυτές που αφορούν τον τρόπο σκέψης, την πνευματικότητα, την ευαισθησία, την επικοινωνία με τους άλλους, την αυτοπραγμάτωση.