Ολοι γνωρίζουμε τους μονομάχους της προσεχούς εκλογικής αναμετρήσεως: ο Αντώνης Σαμαράς εναντίον του Αλέξη Τσίπρα και το αντίστροφο. Το έπαθλο του αγώνα είναι επίσης γνωστόν –η εξουσία· η οποία δεν κληρονομείται, δεν δωρίζεται, δεν εκχωρείται (έτσι νομίζουμε), δεν παζαρεύεται, δεν ανατρέπεται, αλλά παραδίδεται όταν το μαγαζί πάει για φούντο και οι υπεύθυνοι διαπιστώνουν ότι το μόνο που μπορούν να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους είναι η ασφαλής αποχώρηση από το πολιτικό σκηνικό.
Αν όμως όλα αυτά είναι προφανή, προς τι οι αγώνες –«λαϊκοί», «εθνικοί», «ανένδοτοι», «υπέρτατοι», «απελευθερωτικοί» κ.λπ.;
Βεβαίως τα πολιτικά κόμματα φροντίζουν να υπάρχουν διαφωνίες και έριδες, αναμετρήσεις και συγκρούσεις και μάχες ρητορικές και «εορτές» στις οποίες καλούνται και… πνεύματα των «αγίων» κάθε παρατάξεως. Και ούτω πως με τη βοήθεια των σκιών του παρελθόντος και τη συνδρομή των «πολιτικών γιγάντων» που έβαλαν τα θεμέλια της εν αναμονή πτωχεύσεως ετοιμάζουν τα βέλη τους, για αναμετρήσεις-φούσκες…
Οταν ακούει κανείς τις από ραδιοφώνου ή τηλεοράσεως πολιτικοοικονομικές φανφάρες, είτε διαβάζει δηλώσεις οικονομικής τρομολαγνείας στις εφημερίδες, ο ανυποψίαστος πολίτης είναι φυσικό να παγιδευτεί.
Είναι όμως εύκολο να ανατρέξει κανείς σε γραπτά κομματικά ντοκουμέντα των μονομάχων της εποχής τα οποία μοιάζουν πολιτικές κουρελούδες εκλογικής χρήσεως –εφάπαξ.
Είναι μάλλον δυσχερές για τον απονήρευτο ψηφοφόρο να διακρίνει τις διαφορές ανάμεσα στους μονομάχους όταν όλοι υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και το αλάνθαστο του ευρώ.
Αν η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να πορευτεί στον δρόμο της Ευρώπης, όποιο κόμμα έρθει στην εξουσία θα υποβάλει τα σέβη του στις Βρυξέλλες και θα συμπορευτεί με τους συνεταίρους.
Τούτων δοθέντων τα σοβαρά πολιτικά κόμματα (τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας) ας προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των καιρών. Και επειδή αόρατες δυνάμεις μπορούν ακόμη και να επιβάλουν το σενάριο του Μεγάλου Συνασπισμού συνιστάται το… κρείττον σιγάν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
