Οι βλάκες είναι χρήσιμοι. Μάλιστα η χρησιμότης των ατόμων μειωμένης νοημοσύνης στον δημόσιο βίο είναι διεθνώς παραδεδεγμένη. Η ελληνική περίπτωση έχει τις ιδιαιτερότητές της.
Ετσι, παρατηρούμε περιπτώσεις ανθρώπων που συχνά διαθέτουν και κοινοβουλευτική εντολή να πανηγυρίζουν για τις γκάφες του ενός ή του άλλου.
Κατ’ αυτάς παριστάμεθα μάρτυρες της μονομαχίας μεταξύ των δύο ως μεγαλυτέρων εμφανιζομένων κομμάτων. Οι μεν μοιάζουν αδύναμοι να προχωρήσουν· και δυστυχώς ένας κούκος (Αντ. Σαμαράς) δεν φέρνει την άνοιξη.
Απ’ την άλλη πλευρά, ο άλλος κούκος (Αλ. Τσίπρας) εμφανίζεται και αυτός αδύναμος να αντιμετωπίσει το «ιερατείον» των κομματικών στελεχών που προερχόμενα από χώρους τυφλής πειθαρχίας εννοούν να κάψουν το καλό χαρτί τους.
Με λίγα λόγια, όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με το Μνημόνιο και τα συναφή δείχνουν ότι οι μεν είναι αδύναμοι και οι άλλοι ανεύθυνοι.
Και μόνο το ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση επιχειρεί προφανώς να αποδείξει ότι αυτή θα είναι πιο αξιόπιστη από τη σημερινή κυβέρνηση στον ευρωπαϊκό χώρο, αυτό και μόνο μπορεί να διαλύσει την πολιτική ζωή.
Οι ψηφοφόροι δεν καταλαβαίνουν τα παιχνίδια εξουσίας που παίζονται εν ονόματι αρχών που λογικώς χωλαίνουν.
Θυμηθείτε με πόση περιφρόνηση αντιμετώπιζε στο παρελθόν την πάσης φύσεως Αριστερά ο Γεώργιος Παπανδρέου που εφηύρε τον όρο του διμέτωπου αγώνα. Το σχετικό χρέος το ξεπληρώνουν τώρα οι συνασπισμένοι της Αριστεράς που ως φάντασμα κινείται πάνω από το κόμμα που πήρε πίσω την κληρονομιά του ΕΑΜ, αλλά οι ψηφοφόροι έχουν ξυπνήσει.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ