Αντίσταση με ξόρκια

Βολεύτηκαν πολλοί με την αντιμνημονιακή ρητορική αυτά τα χρόνια της κρίσης. Απέκτησαν πολιτικές προίκες, δημιούργησαν ή συντήρησαν πολιτικές καριέρες και αναποφεύκτως καλλιέργησαν και αντίστοιχες προσδοκίες στην κοινωνία και ιδιαιτέρως στο δοκιμαζόμενο κομμάτι της. Πούλησαν, με ευκολία είναι αλήθεια, τον μύθο ότι για όλα τα κακά της μοίρας μας υπεύθυνο είναι το επάρατο Μνημόνιο. Λες και δεν ήταν αποτέλεσμα της χρεοκοπίας μας, αλλά η χρεοκοπία συνέπεια του Μνημονίου…

Από τον Σαμαρά της εποχής των Ζαππείων, τον ΣΥΡΙΖΑ φυσικά που το έκανε σημαία του, τους πασόκους που ανακάλυψαν όψιμα τη λαϊκή καταγωγή και την κοινωνική ευαισθησία τους, μέχρι τους ψεκασμένους και τους χρυσαυγίτες, η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος επένδυσε στον λαϊκισμό, στις υπεκφυγές, στη ρητορική της ευκολίας. Προφανώς –και αυτονοήτως –καμιά σοβαρή χώρα και πολύ περισσότερο κανένας ταλαιπωρημένος πολίτης δεν θέλει στο κεφάλι του ελεγκτές και κομισάριους να του επιβάλλουν τι και πότε θα το κάνει. Βέβαια, εξίσου αυτονοήτως, θα έπρεπε να καταλαβαίνουν όσοι εξεγείρονται ότι δεν σου δανείζει κανείς ένα υπέρογκο ποσό, ακόμα κι αν είναι φίλος ή συγγενής, άνευ όρων, επειδή είσαι ωραίος και μάγκας…

Πέρα όμως από τον καβγά για το… πάπλωμα του Μνημονίου και το πού θα βρούμε τα λεφτά, είναι τι πιστεύουμε ότι θα αλλάξει ουσιαστικά στη ζωή μας αν το ξεφορτωθούμε. Γιατί το θεμελιώδες ερώτημα, στο οποίο αποφεύγουν να απαντήσουν όλοι, είναι αν θέλουμε να αλλάξει κάτι από τα τόσα στραβά κι ανάποδα που μας έφεραν ως εδώ ή θεωρούμε ότι θα ξαναγυρίσουμε στο βόλεμα του παρελθόντος.

Πιστεύει δηλαδή κανείς ότι χωρίς το Μνημόνιο θα βρίσκουν ευκολότερα δουλειά οι άνεργοι, θα αμείβονται καλύτερα όσοι εργάζονται, θα πληρώνουμε λιγότερους φόρους ή θα εξαφανιστούν με μαγική ράβδο οι φοροφυγάδες; Θα μπορούν όλοι να τρέχουν για ακόμα περισσότερες εξετάσεις και φάρμακα στα νοσοκομεία, θα σταματήσουν οι περικοπές στις συντάξεις και θα μπορούν πάλι διάφοροι ατσίδες να δηλώνουν τυφλοί και ανάπηροι για να βολεύονται; Ή μήπως θα γίνουν ξαφνικά τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας υποδείγματα προς μίμηση και θα σταματήσουν χιλιάδες νέοι να τρέχουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν;

Αν κάτι άλλαξε αυτά τα χρόνια, είναι επειδή υπήρχε καταναγκασμός και ασφυκτική πίεση για να παίρνουμε κάθε φορά τη δόση. Ελάχιστοι πολιτικοί, οι περισσότεροι εκτός ενεργού δράσης, συνειδητοποίησαν και ανέλαβαν τις ευθύνες τους. Γι’ αυτό με την πρώτη ευκαιρία προσπαθούν να απεκδυθούν τις ευθύνες τους και υπόσχονται καλύτερες μέρες. Δυστυχώς όμως, όσο και να ξορκίζουμε τα Μνημόνια, δεν θα απαλλαγούμε επί της ουσίας από αυτά, αν δεν αλλάξει πραγματικά η χώρα, αν η οικονομία δεν βρει τον δρόμο της και οι πολίτες δεν αφήσουν τις αυταπάτες για επιστροφή στο ένδοξο, αλλά ανεύθυνο, παρελθόν…