Τώρα τελευταία εμφανίζονται στην ιστορική εφημερίδα «Αυγή» διάφορα παράδοξα άρθρα του τύπου «Sic transit Gloria Mega» (Έτσι παρέρχεται η δόξα του ΜΕΓΑ) τα οποία αφορούν ένα συγκεκριμένο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι και τα οποία «γεννούν» δυσάρεστους προβληματισμούς για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ελευθερία της γνώμης και τη δημοκρατία η δημοσιογραφική ελιτ του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι εννοώ;
Καταρχήν φοβάμαι ότι στο παραπάνω άρθρο υπάρχει μια στρεβλή και επικίνδυνη αντίληψη για την έννοια της δημοκρατίας. Όπως λέει η Chantal Mouffe μια πλουραλιστική δημοκρατική τάξη προυποθέτει ότι ο αντίπαλος (opponent) δεν γίνεται αντιληπτός ως εχθρός (enemy) που πρέπει να καταστραφεί , αλλά σαν ένας αντίπαλος , η ύπαρξη του οποίου είναι νόμιμη και πρέπει να γίνει ανεκτή (« Chantal Mouffe, Religion, Liberal Democracy and Citizenship, 2002»).
Δυστυχώς στο παραπάνω άρθρο η προγενέστερη ηγεσία του καναλιού αυτού – στη διεύθυνση των ειδήσεων – γίνεται αντιληπτή ως ένας «εχθρός» , γιατί συκοφαντούσε μέσα από το δελτίο των οκτώ «κλάδους ολόκληρους, γιατί ήταν το δελτίο των ανακριτών και των εισαγγελέων, γιατί επέβαλε την καταδίκη της βίας απ’ όπου και αν προέρχεται κλπ».
Και επειδή ακριβώς έβγαιναν προς τα έξω – στη δημόσια σφαίρα- τέτοιες απόψεις είναι ιδεολογικά απαραίτητο η εν λόγω ηγεσία να «τσαλακωθεί» ανθρώπινα και υπαρξιακά ( και από εκεί και πέρα αρχίζει να ξεχειλίζει η μνησικακία , η ειρωνεία και ο στιγματισμός για ένα συγκεκριμένο άτομο)!
Όμως η συντάκτης αυτού του άρθρου λησμονεί ακατανόητα την περίφημη άποψη της Ρόζα Λούξεμπουργκ ότι « η ελευθερία είναι βασικά ελευθερία για εκείνους που σκέπτονται διαφορετικά» ( για να θυμηθούμε λίγο και κάποιες μαρξιστικές απόψεις) !
Διαφορετικά κινούμαστε στο ολισθηρό και αντιδημοκρατικό πεδίο της «τιμωρίας» των απόψεων και των ιδεολογιών ( κάτι αδιανόητο για μια δυτική δημοκρατία).
Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει σε καμία περίσταση ότι συμφωνεί κανείς αναγκαστικά με τις συγκεκριμένες απόψεις τού επίμαχου μιντιακού μέσου .
Επιπλέον, το συζητούμενο δημοσίευμα της «Αυγής» ενστερνίζεται μια εντελώς απλουστευτική άποψη για τη σημερινή πραγματικότητα. Δηλαδή υποστηρίζει ότι το ανωτέρω δελτίο των οκτώ «ρύθμιζε την πολιτική ατζέντα» αυτού του τόπου!
Η καταγραφή τούτη αγνοεί απαράδεκτα ένα μέγεθος : Δηλαδή ότι περάσαμε στον κόσμο του διαδικτύου και ότι είναι εντελώς αποδυναμωμένη η παλιότερη άποψη του γκουρού του μεταμοντέρνου μηδενισμού Ζαν Μπρωντιγιάρ , με άλλα λόγια ότι υπάρχει μια τηλεοπτική «υπερπραγματικότητα» που καλύπτει τα πάντα.
Σήμερα αντίθετα ζούμε σε ένα χαοτικό και σύνθετο πληροφοριακό περιβάλλον , όπου η ενημέρωση από το διαδίκτυο κυριαρχεί. Έτσι συνιστά μια επικίνδυνη ουτοπία ( ή μια παρανοϊκή «ψύχωση») να πιστεύει κανείς ότι ένα μιντιακό μέσο – και δη τηλεοπτικό- μπορεί να επικαθορίζει ιδεολογικά την ατζέντα αυτού του τόπου!
Το συμπέρασμα; Ας ελπίσουμε ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενστερνίζεται αυτές τις επικίνδυνες απόψεις που αποτυπώνονται στην ιστορική εφημερίδα «Αυγή» για ένα μοντέλο δημοκρατίας (όπου οι αντίπαλοι με τις διαφορετικές απόψεις θα θεωρούνται ως «εχθροί» και θα γίνονται αντικείμενα χλευασμού) !
Ή για να το διατυπώσω διαφορετικά: Σε μια δημοκρατία πρέπει να αφήνουμε «όλα τα λουλούδια να ανθίζουν»!
