Η Ελλάδα έχει πάµπολλες πικρές εµπειρίες από τα παιχνίδια εξουσίας µεταξύ των κυρίαρχων κάθε φορά αντίπαλων πολιτικών σχηµατισµών.
Ο ατυχής πόλεµος του 1897 κηρύχθηκε ακριβώς υπό το βάρος πολιτικών ανταγωνισµών. Η κατάρρευση του µετώπου της Μικράς Ασίας και η καταστροφή του 1922 ήλθαν ως αποτέλεσµα της αντιπαράθεσης µεταξύ βασιλικών και βενιζελικών. Και στα κατοπινά χρόνια η εµφύλια σύρραξη µετά την απελευθέρωση από τον γερµανικό ζυγό την εξουσία είχε ως αντικείµενο.
Αργότερα, επίσης οι πολιτικοί ανταγωνισµοί και το αγεφύρωτο χάσµα µεταξύ των πολιτικών παρατάξεων έστρωσαν τον δρόµο στους πραξικοπηµατίες συνταγµατάρχες για τα άνοµα σχέδιά τους και τους έδωσαν την ευκαιρία να καταλύσουν το δηµοκρατικό πολίτευµα.
Τώρα πάλι, στον καιρό της µεγάλης κρίσης και αφού έχουν παρέλθει πέντε έτη σκληρής προσπάθειας και πρωτοφανών θυσιών του ελληνικού λαού, είναι οι πολιτικοί ανταγωνισµοί που ορθώνουν εµπόδια στην προοπτική οριστικής απεµπλοκής και απελευθέρωσης της ελληνικής οικονοµίας από τον µακρύ κύκλο της υποχώρησης και της καχεκτικής ανάπτυξης.
Η τριήµερη συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε ακριβώς την ένταση των πολιτικών παιγνίων, τα οποία πολύ απέχουν από τη στάση της κοινωνίας και των πολιτών.
Αν αξιολογήσει κανείς τη συµπεριφορά των πολιτών από το 2012 και εντεύθεν θα διαπιστώσει µόνο ανοχή και καρτερικότητα.
Οι µαζικές εκδηλώσεις έχουν περιορισθεί στο ελάχιστο, τα κρούσµατα βίας επίσης έχουν ελεγχθεί, οι πολίτες υποµένουν και οι περισσότεροι παρά τις δυσκολίες εκπληρώνουν τις πολλές υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος. Ακόµη και για τον ΕΝΦΙΑ, τον ενιαίο φόρο επί των ακινήτων, που στη συνείδηση των πολιτών είναι παράλογος και άδικος, στήθηκαν ατέλειωτες ουρές στις τράπεζες προκειµένου να πληρωθεί.
Ο ελληνικός λαός, χωρίς αµφιβολία, επιθυµεί την επάνοδο στην κανονικότητα, δεν θέλει να δει τους κόπους και τις θυσίες τόσων χρόνων να πάνε στράφι. Και το δείχνει µε κάθε τρόπο, σε όλες τις εκδηλώσεις του.
Το δυστύχηµα είναι ότι οι πολιτικές δυνάµεις δεν ανταποκρίνονται στην έκκλησή του. Τη διεκδίκηση εξουσίας προκρίνουν, αυτή πριµοδοτούν και απ’ αυτή καθοδηγούνται.
Θα µπορούσαν όλοι και ιδιαιτέρως οι βασικοί ανταγωνιστές να βρουν έστω για τούτη την τελευταία επίµαχη διαπραγµάτευση του χρέους κοινό τόπο, κοινή στάση, κοινό σκοπό.
Οχι για τίποτε άλλο, απλώς για να αφαιρεθεί και το τελευταίο επιχείρηµα από δανειστές και εταίρους. Αυτό του πολιτικού κινδύνου και της επαπειλούµενης επιστροφής στον κύκλο της χρεοκοπίας που πολλοί χρησιµοποιούν.
Ο ελληνικός λαός δεν αξίζει τέτοια τύχη. Οι προσπάθειές του, οι κόποι και οι θυσίες δεν µπορούν να παιχθούν στα ζάρια της εξουσίας.
