Η ίδρυση της ΔΗΜΑΡ το 2010, ως αποσχιστική ενέργεια της λεγόμενης Ανανεωτικής Κίνησης του (τότε) Συνασπισμού, με τις ευλογίες του Λ. Κύρκου και τις δύο συνεχόμενες εκλογικές επιτυχίες, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012 (6,11% και 6,26% αντιστοίχως), συνιστούσε, για όσους τουλάχιστον την ψήφισαν, θετική πολιτική εξέλιξη. Και ο αρχηγός και οι βουλευτές της έδειχναν άνθρωποι σοβαροί. Ακόμη και η παραφωνία της γνωστής ιστορικού /βουλευτού, η οποία περιέγραφε, με τα ατελή ελληνικά της, την τραγωδία της Σμύρνης ως «συνωστισμό», πήγε να ξεχαστεί.
Η ΔΗΜΑΡ είχε τολμήσει (η Ιστορία θα αποδείξει αν έκανε λάθος) να αναλάβει μερίδιο εθνικής ευθύνης με τη συμμετοχή της στη συγκυβέρνηση.
Αίφνης(;) η ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να αποχωρήσει από τον κυβερνητικό συνασπισμό, επικαλούμενη επιχειρήματα που ουσιαστικά αντέβαιναν στις αρχικές της εκτιμήσεις. Αποτέλεσμα: ο εκλογικός της καταποντισμός στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Η συνέχεια γνωστή. Παραιτήσεις, διαγραφές, αυτοδιαγραφές, αμφισβητήσεις και, ως έσχατη κίνηση, ξαναζεσταμένο φλερτ με τον πρώην. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου οι χωρισμένοι αναζητούν την επανένωση, λησμονώντας το παρελθόν, το ερώτημα είναι το ίδιο. Πού βρίσκεται το λάθος; Στον χωρισμό ή στην επανένωση; Ποιος από τους δύο δείχνει χαρακτήρα; Ο μετανοημένος που επιστρέφει ή αυτός που έμεινε και στο μεταξύ απέκτησε νέους αγαπημένους;
Αν όντως το πρόβλημα της χώρας ήταν η συναισθηματική (= πολιτική) αστάθεια της ΔΗΜΑΡ, μικρό το κακό. Μόλις 1% και κάτι. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας. Η ΔΗΜΑΡ μάς έδειξε για άλλη μια φορά πόσο αναξιόπιστα και εσωστρεφή είναι τα ελληνικά κόμματα. Ολα τα κόμματα, δεξιά, «αριστερά», ολοκληρωτικά, κόμματα φαντεζί και κόμματα παρδαλά, χαρακτηρίζονται από την ίδια εσωστρέφεια. «Ανανεώνονται» συνεχώς αλλά παραμένουν αδρανή. Γιατί; Επειδή ο φόβος της ελευθερίας, ο φόβος του νέου, ο πανικός της χαμένης καρέκλας είναι αυτό που χαρακτηρίζει, χρόνια τώρα, όλα τα κόμματα. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, και μάλιστα διακηρύττουν πως ανανεώνονται στη λαϊκή «κολυμβήθρα» των εκλογών. Αμ δε! Αυτή ακριβώς η «κολυμβήθρα», δηλαδή εμείς οι ίδιοι, είναι που διατηρεί τα πολιτικά ζόμπι. Η ιστορία της ΔΗΜΑΡ αυτό δείχνει σε μικρογραφία: με ποιον τρόπο ένας ζωντανός οργανισμός καταλήγει να γίνεται ζόμπι. Ισχυριζόμενος ότι έτσι ανανεώνεται.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
