Διεθνώς ανταγωνιστικοί, αλλά πώς;

«Το πρόβλημα της οικονομίας μας δεν ήταν πρωτίστως δημοσιονομικό, αλλά το χρόνιο παραγωγικό πρόβλημα. Το μοντέλο μας δεν είναι βιώσιμο. Πρέπει να βελτιώσουμε τις εξαγωγικές μας επιδόσεις, να τονώσουμε την εξωστρέφεια της οικονομίας». Αυτά τα πολύ σωστά φέρεται ειπών ο κ. Γιάννης Δραγασάκης («Τα Νέα», 26/9). Και έχουν ιδιαίτερη σημασία γιατί τα είπε ο εισηγητής του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς μάλιστα οι δημοσκοπήσεις φέρουν το κόμμα να διεκδικεί την εξουσία με σοβαρές πιθανότητες. Το ότι τα εννοεί είναι προφανές, καθώς είναι και καλός οικονομολόγος και διόλου λαϊκιστής. Το αν αυτά τα υιοθετεί και το κόμμα του είναι προς απόδειξιν. Γιατί για να επιτευχθεί βιωσιμότητα της ελληνικής παραγωγικής μηχανής και να γίνει εξωστρεφής, δηλαδή διεθνώς ανταγωνιστική και με αξιόλογες εξαγωγικές επιδόσεις, θα πρέπει να εξασφαλισθούν μερικές βασικές προϋποθέσεις.

Δεν θα δώσω έμφαση στο χαμηλό κόστος εργασίας, επειδή αυτό έχει ήδη επιτευχθεί, και μάλιστα με βίαιο τρόπο και έχει υποβιβασθεί απότομα και δραματικά. Συμβάλλει σε αυτό και η μαύρη εργασία Ελλήνων και μεταναστών. Αλλά αυτό διόλου δεν αρκεί, όπως πολλοί νομίζουν. Διότι έχουμε ήδη το υψηλότερο κόστος ενέργειας που απειλεί να το αυξήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις διανομές δωρεάν ρεύματος. Ηδη κλείνουν ή απειλούνται με κλείσιμο βαριές βιομηχανίες, όπως οι χαλυβουργικές. Η υψηλότερη φορολογία εμποδίζει επίσης την ανταγωνιστικότητα όπως και η ασφυκτική γραφειοκρατία, δηλαδή το πολύ κράτος, που αποτρέπει ή ματαιώνει επενδύσεις, καθώς μάλιστα επιβαρύνει το κόστος και λόγω των αλλεπάλληλων γρηγορόσημων που απαιτούνται. Το κόστος χρήματος για τις επιχειρήσεις είναι επίσης αποτρεπτικό, καθώς κινείται πάνω από το 8%, όταν στις ανταγωνίστριες χώρες είναι το μισό και λιγότερο. Αλλωστε και η εξεύρεση χρήματος είναι σήμερα δυσχερέστατη, καθώς έχει στεγνώσει η αγορά, ενώ οι καταθέτες διστάζουν ή τρέπονται σε φυγή, καθώς απειλείται κρατικοποίηση τραπεζών και αναγκαστικός δανεισμός από τις καταθέσεις.

Πώς άλλωστε να προωθηθούν οι εξαγωγές, όταν το Δημόσιο δεν εξοφλεί τους προμηθευτές του, δεν επιστρέφει τον ΦΠΑ και θα πρέπει να καταβάλλεται κάτω από το τραπέζι λάδωμα και στον τελωνειακό μηχανισμό. Και πώς να γίνεις ανταγωνιστικός όταν τα δικαστήρια λειτουργούν με ρυθμό χελώνας ή εκδίδουν αποφάσεις που ματαιώνουν παραγωγικές επενδύσεις, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ επισήμως απειλεί τους ξένους ότι θα χάσουν τα λεφτά τους; Ωστόσο μόνο αυτοί μπορούν να φέρουν, πέρα από τα κεφάλαιά τους, την καινοτόμο τεχνογνωσία, για να δημιουργήσουν εξωστρεφείς, δηλαδή διεθνώς ανταγωνιστικές, επιχειρήσεις ή να εξυγιάνουν τις υπάρχουσες. Αν προστεθεί και η δυσκαμψία στο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων, που διευκολύνει τη μαύρη εργασία ή συνεπάγεται το κλείσιμο επιχειρήσεων, καθώς και η τραγική έλλειψη αξιοπιστίας των πολιτικών μας, έχουμε μερικές από τις βασικές αιτίες που εμποδίζουν την ανταγωνιστικότητα. Για όλα αυτά δεν προβλέπει κάτι συγκεκριμένο το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ότι εξάγουμε ψάρια ιχθυοτροφείου δεν αρκεί. Πρέπει να μη χρειάζεται να εισάγουμε λεμόνια από την Αργεντινή και σκόρδα από την Κίνα, επειδή είναι πολύ φθηνότερα.