Υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για το πώς θα εξελιχθεί η ψηφοφορία της Δευτέρας. Γιατί ακούγεται έντονα στα δύο κόμματα ότι κανείς δεν θέλει η χώρα να μεταβεί σε προεκλογική περίοδο, όμως δεν θέλει από την άλλη και τη συνέχιση της συγκυβέρνησης με το συγκεκριμένο μοτίβο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που συμμερίζονται την άποψη η χώρα να μεταβεί σε μια κυβέρνηση Εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή και άλλων δυνάμεων και την αλλαγή πρωθυπουργού και βασικών στελεχών της κυβέρνησης, κάτι το οποίο αν επιτευχθεί θα γίνει μέσα σε στενά πλαίσια, όπως το 2011 με το παράδειγμα της κυβέρνησης του κ. Παπαδήμου.
Το Σαββατοκύριακο που έρχεται θα αποτελέσει την απαρχή πολιτικών ζυμώσεων για την μετάβαση σε άλλα διαφορετικά δεδομένα που θα έχουν σχέση με τις εξελίξεις το επόμενο εξάμηνο και την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν ήταν τυχαία η συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση την συγκεκριμένη χρονική στιγμή που ανοίγει το νέο κοινοβουλευτικό έτος. Προφανώς, οι κυβερνώντες θέλουν να προλάβουν κάποιες αρνητικές εξελίξεις που έχουν να κάνουν με την οικονομία, το οικονομικό επιτελείο και τη συνοχή του, τα εσωκομματικά μαχαιρώματα, αλλά γενικότερα το αρνητικό κλίμα που προφανώς δείχνουν οι κρυφές δημοσκοπήσεις.
Δεν αποκλείεται το βράδυ της Δευτέρας να έχουμε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, και αν όχι εκλογές τουλάχιστον αλλαγές στο σχηματισμό της κυβέρνησης. Είναι πλέον καταφανέστατο ότι πολλοί υπουργοί δεν έχουν αποδώσει, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες στην κοινωνία. Αυτό πληρώνουν η Νέα Δημοκρατία και ΠαΣοΚ και αν συνεχιστεί η κατάσταση θα συνεχίσουν να το πληρώνουν ακριβά το αντίτιμο της ανικανότητας και της αδιαφορίας. Παράλληλα, η κυβέρνηση οφείλει να σηκώσει ανάστημα έναντι της Τρόικα, η οποία βλέπει τη χώρα ως αποικία και τους Έλληνες ως δουλοπάροικους που υποχρεούνται να ζούνε στην ανέχεια για πολλά χρόνια. Η ασθενής αντίσταση της κυβέρνησης έχει αντίκτυπο και οφείλει ο πρωθυπουργός στην ομιλία του τη Δευτέρα να ξεκαθαρίσει τη στάση του απέναντι στην ανάλγητη πολιτική της.
Όσο για τα σενάρια διαδοχής στα δύο κόμματα ένα είναι σίγουρο. Ότι αυτοί που σηκώνουν σημαίες όταν ήταν στα πράγματα δεν προσπάθησαν καν να βελτιώσουν τα πράγματα, τουναντίον τα ώθησαν προς την καταστροφή, άρα δεν έχουν πλέον την σοβαρότητα να ζητάνε ανατροπές και επαναφορά προσώπων που δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν, όπως οι κ. Παπανδρέου και Καραμανλής που οδήγησαν τη χώρα συστηματικά στο Μνημόνιο με τα έργα και τις πράξεις τους.
