Το 1981 ο μεγάλος Γάλλος σκηνοθέτης Φρανσουά Τρυφώ είχε παρουσιάσει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα που εξυμνούσε την αγάπη ενός ζευγαριού , τη « γυναίκα της διπλανής πόρτας» ( La femme d’ á cộté).

Σήμερα , δυστυχώς, τα πράγματα έχουν αλλάξει απεχθώς και στη «διπλανή πόρτα» ή ακόμη πιο ατυχώς μέσα στα σχολεία εμφανίζονται βδελυροί παιδόφιλοι ή διακινητές υλικού παιδικής πορνογραφίας που είναι εκπαιδευτικοί ή φορούν «τη μάσκα» του εκπαιδευτικού και καταστρέφουν την τρυφερή ηλικία των παιδιών με τις αποκρουστικές τους πράξεις.

Όμως θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένες κρίσιμες παρατηρήσεις οι οποίες αφορούν και την πρόσφατη υπόθεση παιδόφιλων εκπαιδευτικών που συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία.

Καταρχήν, γιατί άραγε οι παραπάνω βδελυροί αυτουργοί της πρόσφατης υπόθεσης ( που διέπρατταν είτε το έγκλημα της «κατάχρησης ανηλίκων σε ασέλγεια» είτε της «πορνογραφίας ανηλίκων») παρέμεναν απαράδεκτα και παρατεταμένα στο σχολικό περιβάλλον , από τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία οι δύο εξ αυτών – σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του Υπουργού Παιδείας- είχαν καταδικαστεί για τις παραπάνω αξιόποινες πράξεις με αποφάσεις Εφετείων;

Κάνω αυτή την παρατήρηση γιατί με το ν. 4057/2012 ( άρθρο 103) θα μπορούσαν οι ανωτέρω δράστες πολύ γρήγορα( δηλαδή με την αμετάκλητη παραπομπή τους στο δικαστήριο) να τεθούν σε προσωρινή αργία !

Και το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής : Γιατί οι εκάστοτε Υπουργοί Παιδείας –πλην του σημερινού- αλλά και οι προϊστάμενες εκπαιδευτικές αρχές άφηναν μέχρι τώρα αυτούς τους ανθρώπους να κυκλοφορούν ανεμπόδιστους μέσα στις σχολικές αίθουσες , παρόλο που υφίστατο η παραπάνω νομική δυνατότητα;

Μήπως , δηλαδή , στην εκκόλαψη αυτού του φρικτού φαινομένου υπήρχε και μια «ανοχή» πολλών άλλων παραγόντων; Οι οποίοι μάλλον δεν ενδιαφέρονταν ισχυρά για αυτό το μέγεθος που λέγεται «συμφέρον της κοινότητας» ή «κοινό αγαθό» ( και στις παραπάνω περιστάσεις παίρνει τη μορφή της προστασίας της ανηλικότητας);

Και η καταγραφή τούτη μου δίνει την ευκαιρία να επεκτείνω λίγο περισσότερο τη σκιαγραφούμενη συλλογιστική. Τι εννοώ; Το 2011 το

δημόσιο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania στις Ηνωμένες Πολιτείες συνταράχθηκε από το φοβερό σκάνδαλο σεξουαλικής κατάχρησης παιδιών σε ασέλγεια που αφορούσε το βοηθό προπονητή της ποδοσφαιρικής ομάδας , τον περίφημο Jerry Sandusky (ο οποίος εκγύμναζε μια σχολική ομάδα ανηλίκων και θώπευε τα μικρά παιδιά στο γυμναστήριο κάτω από τα παντελόνια τους ή έκανε άλλες αποτρόπαιες πράξεις, «Sandusky Guilty of Sexual Abuse of 10 Young Boys, The Nytimes, 22/6/2012») .

Τελικά ο Sandusky καταδικάστηκε τον Οκτώβριο του 2012 σε μια ποινή κάθειρξης 30 ετών , αλλά ταυτόχρονα αποκαλύφθηκε ότι το φοβερό τούτο σκάνδαλο συγκαλυπτόταν επί πολύ καιρό τόσο από τον πρόεδρο του σχετικού σχολείου ( που στεγαζόταν μέσα στο Πανεπιστήμιο), όσο και από άλλους υψηλούς αξιωματούχους της ίδιας της κοινωνίας.

Όπως λέει χαρακτηριστικά η Maureen Dowd στους New York Times είναι «δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα τέρας σαν τον Sandusky προστατευόταν τόσο καιρό από αυτή την ευτυχισμένη κοινότητα» («American Horror Story, The Nytimes, 12/6/2012») !

Μήπως λοιπόν, μετά από όλα αυτά, και στην παραπάνω τρομερή ελληνική υπόθεση των εκπαιδευτικών παιδοφίλων κάποιες προϊστάμενες εκπαιδευτικές αρχές έδειχναν μια «απαράδεκτη ανοχή» ( ειδικά για εκείνους για τους οποίους το τεκμήριο αθωότητας είχε καμφθεί ισχυρά ,αφού υπήρχαν δικαστικές αποφάσεις Εφετείων και θα μπορούσαν να αποβληθούν από το ευαίσθητο σχολικό περιβάλλον, όπως υποστήριξα και παραπάνω);

Αναρωτιέμαι ειλικρινά!

Τέλος, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η καταπολέμηση αυτών των απωθητικών εγκλημάτων εναντίον των παιδιών προυποθέτει μια «αίσθηση συλλογικότητας» και μια ισχυρή κοινωνία πολιτών που θέλει να προστατεύσει ενεργά ότι πολυτιμότερο έχουμε στη ζωή ( : τα παιδιά) !

Επομένως σε αυτόν τον «πόλεμο», όπως έλεγε και ο ήρωας του Puccini στην Turandot, «Nessun Dorma» ( κανείς δεν πρέπει να κοιμάται) !

* Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.