Είναι πλέον κοινή πεποίθηση ότι, εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια, οι χώρες της αυτοαποκαλούμενης «Δύσης» διοικούνται από πολιτικές ηγεσίες χωρίς όραμα και κατώτερες των περιστάσεων. Το επάνω χέρι το έχουν αποκτήσει κυρίως οικονομικοί κύκλοι, οι οποίοι συνήθως επιλέγουν και κατευθύνουν πολλούς «εκπροσώπους του λαού», υψηλόβαθμους κρατικούς υπαλλήλους και με τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ επηρεάζουν αποφασιστικά και τη λαϊκή ψήφο.

Θεσμικά, τον πλήρη έλεγχο των πραγμάτων σε μια χώρα δύναται να έχει μόνον η πολιτική της ηγεσία, η οποία ελέγχει και τη Νομοθετική και την Εκτελεστική εξουσία. Αυτά βεβαίως μπορούν θεωρητικά να ισχύσουν σε μια χώρα η οποία διαθέτει σημαντικό βαθμό οικονομικής, στρατιωτικής και πολιτικής αυτοδυναμίας. Στην εποχή όμως της άνευ κανόνων Παγκοσμιοποίησης, η αλληλεξάρτηση μεταξύ των διαφόρων χωρών έχει γίνει τόσο ισχυρή ώστε καμμία απολύτως χώρα δεν μπορεί να επιβάλει κάτι ριζοσπαστικό στην επικράτειά της ανεμπόδιστα: θα πρέπει ενδεχομένως να συγκρουστεί με ισχυρά ξένα και ντόπια συμφέροντα και να αποδεχτεί εκ των προτέρων ότι θα υποστεί κάποιες συνέπειες.

Ζούμε λοιπόν στην εποχή της αυξημένης κυριαρχίας των απρόσωπων οικονομικών παραγόντων που ακούν αορίστως στο όνομα «οι Αγορές». Αυτοί όμως, παρά τα σπουδαία επιτελεία που διαθέτουν, έχουν ως κύριο σκοπό τη εξασφάλιση του κέρδους τους. Αποστρέφονται τα μη ελεγχόμενα εθνικά κινήματα, τις ξεχωριστές εθνικές ταυτότητες και ο,τιδήποτε τείνει προς μια ανεξαρτησία και άρα αντιστρατεύεται την ασυδοσία τους. Είναι άραγε τυχαίες οι προ εικοσαετίας προβλέψεις του Samuel Huntington για την επερχόμενη σύγκρουση των πολιτισμών, είτε αυτές θεωρηθούν ως προφητεία είτε ήσαν προανάκρουσμα μιας εξελισσόμενης μεθόδευσης για την πρόκληση πολιτισμικών συγκρούσεων σε περιοχές που δεν ελέγχονται ικανοποιητικά; Πάντως, κυρίως δια της συντελούμενης μετακίνησης πληθυσμών, φαίνεται ότι τελικά βαδίζουμε προς το λεγόμενο Παγκόσμιο Χωριό, που επιφανειακά θα έχει χαρακτηριστικά πολυπολιτισμικότητας. Πολύ σύντομα όμως εκτιμώ ότι θα μετατραπεί σε μια ανθρώπινη «σούπα» με ισχνή μεσαία τάξη και χωρίς ενιαία παράδοση και ταυτότητα, που θα έχει για τον έντεχνα καθοδηγούμενο πληθυσμό του μόνο καταναλωτικά και οικονομικά κίνητρα, κατ’ εικόνα και ομοίωση των ΗΠΑ, που αυτοπλασάρονται παντοειδώς ως το “επιτυχημένο μοντέλο”, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι ούτε κάν πολυπολιτισμικές αφού εκεί την τελευταία λέξη την έχει γενικά το Αγγλοσαξωνικό – Προτεσταντικό lobby.

Για την ώρα η διαδικασία της ισοπέδωσης φαίνεται να προχωρεί σταθερά (βλ. τα ομαδικά ξενύχτια για την άμεση απόκτηση ενός νέου ipad, την πλήρη αδιαφορία του πληθυσμού για το ηλεκτρονικό «φακέλλωμα», τη διεθνή προπαγάνδα για την υποτιθέμενη ομορφιά της πολυπολιτισμικότητας, τα συνεχώς διογκούμενα κύματα των απελπισμένων

πολεμόπληκτων μεταναστών – κυρίως από χώρες Ισλάμ κ.ά.). Με τον τρόπο αυτό κάποιοι θεωρούν ότι ο έλεγχος των μαζών θα είναι πολύ πιό εύκολος και σταθερός. Επειδή όμως κάθε δράση δημιουργεί και μια αντίδραση, ίσως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο (βλ. σχετικά την εντυπωσιακή ενδυνάμωση των ακροδεξιών στην Ευρώπη, τη Τζιχάντ, τις αντιδράσεις της στοχοποιημένης Ρωσίας στο Ουκρανικό κ.ά.).

Πού στέκεται η Ελλάδα μέσα σ’ αυτό το σκηνικό;

Λόγω κυρίως της γεωγραφικής της θέσης, της πληθυσμιακής της ομοιογένειας (πού έχει έντονα εθνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά), ίσως λόγω και των υδρογονανθράκων και με μοχλό το υψηλό χρέος της, διακρίνω ότι η Ελλάδα στοχοποιήθηκε και χειραγωγείται και ως πειραματόζωο κοινωνικής αντοχής σε οικονομικές, πολιτικές και μεταναστευτικές πιέσεις. Η κρίση που τη μαστίζει, ως ένα βαθμό της επιβλήθηκε έξωθεν και η χώρα αποτελεί πεδίο πειραματισμού και αντιπαράθεσης ή και άλλοθι διαφόρων ξένων και ντόπιων επιδιώξεων για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης. Δυστυχώς οι «δικοί μας» εδώ φρόντισαν από χρόνια να οδηγήσουν τη χώρα σε παρακμή και να μην υπάρχει ούτε όραμα ούτε αξιόλογος κρατικός μηχανισμός με κατάλληλα μελετητικά και άλλα επιτελεία. Με την κρίση η λειτουργία της κρατικής μηχανής επιδεινώθηκε λόγω αφόρητης πίεσης από την Τρόϊκα που προκάλεσε πανικό, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και συνεχείς αλλαγές σε νόμους πρόχειρα συντεταγμένους και αντιφατικούς που δεν έχουν κάν συζητηθεί στη Βουλή. Δεν απελαύνουν τους λαθραίους και ψηφίζουν αμφιλεγόμενους αντιρατσιστικούς νόμους. Το χειρότερο όμως είναι ότι ο πολιτικός μας κόσμος έχει χάσει την εμπιστοσύνη και τη στήριξη του λαού, τον οποίον αδυνατούν ή δεν θέλουν να συστρατεύσουν. Δεδομένης λοιπόν και της τάσης των ιθυνόντων να σκύβουν το κεφάλι στους ισχυρότερους, τους παίζουν οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί και οι Τούρκοι όπως θέλουν.

Είναι όμως ενδιαφέρον να δούμε το θέμα και από την ιστορική του διάσταση. Η Ελλάδα με το Αιγαίο, λόγω στρατηγικής θέσης και έντονης πολιτισμικής ταυτότητας, υπήρξε πάντοτε ένας κυματοθραύστης εισβολέων από τα ανατολικά και όχι μόνον. Απώθησε τους Πέρσες, τούς Άραβες, τους Άβαρους, τους Τούρκους και από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε και φράχτη στην έξοδο των Σλαύων προς το Αιγαίο. Παρόλα αυτά πολεμήθηκε άγρια και λεηλατήθηκε διαχρονικά από τους Βόρειους και τους Δυτικούς είτε με πρόσχημα θρησκευτικών και πολιτισμικών διαφορών (Πάπας – λατινική γλώσσα) είτε για αποπληρωμή χρεών το 1204.

Οι Βενετσιάνοι έλεγχαν τότε με προνομιακούς όρους το Βυζαντινό εμπόριο. Η πολυάριθμη παροικία τους στην Κωνσταντινούπολη άρχισε να υποφέρει από απότομη συρρίκνωση του εμπορίου και η Βενετία, που διέθετε τους μεγαλύτερους χρηματοδοτικούς μηχανισμούς, δάνεισε αφειδώς τους εμπόρους της Πόλης με φθηνό χρήμα το οποίο έτσι δημιούργησε μια φούσκα. Όταν αυτή έσκασε οι δανειστές (όπως και σήμερα) δεν αποδέχονταν συνυπευθυνότητα για τις επιλογές τους και οι Βενετσιάνοι έμποροι απαίτησαν να πληρώσει τις ζημιές τους το Βυζαντινό Κράτος. Το Βυζάντιο περνούσε τότε (όπως και η Ελλάδα σήμερα) περίοδο διαφθοράς και παρακμής υπό τη δυναστεία των Αγγέλων, ένας από τους οποίους είχε εκθρονιστεί και ζήτησε τη στρατιωτική βοήθεια των Βενετών υποσχόμενος

την αποζημίωση των Βενετών εμπόρων (ο σύγχρονος «Αγγελος»- Πρωθυπουργός μας ζήτησε τη βοήθεια του ΔΝΤ). Επειδή όμως δεν κατέβαλε τα υπεσχημένα, οι Βενετοί έφεραν τους Σταυροφόρους, κατέλαβαν την Πόλη, τη λεηλάτησαν άγρια και έβαλαν ως τοποτηρητή τον Βαλδουϊνο της Φλάνδρας που τον έστεψαν και Αυτοκράτορα (όπως οι δανειστές μας επέβαλαν εδώ το 2011 έναν καθ’ υπόδειξη πρωθυπουργό για να υλοποιήσει με σιγουριά αυτά που ήθελαν). Στη συνέχεια μοίρασαν μεταξύ τους την Ελλάδα και το Αιγαίο σε δουκάτα και πριγκιπάτα. Αντίστοιχα, τη σύγχρονη λεηλασία την έχει αναλάβει «νομότυπα» το ΤΑΙΠΕΔ. Σκοπός των δανειστών είναι και τώρα να πάρουν όσα περισσότερα μπορούν και άς καταστρέφεται η χώρα – αυτό δεν τους αφορά καθόλου παρά μόνο στο βαθμό που μπορεί να την αγοράσουν φθηνότερα. Οι παραλληλισμοί είναι εντυπωσιακοί με αποκορύφωμα την περιφρόνηση που ένοιωθαν οι Φράγκοι για τους ορθόδοξους Βυζαντινούς, που θυμίζει σχόλια σημερινών Γερμανικών εφημερίδων για την Ελλάδα.

Η ατυχής πτώση και λεηλασία της Κων/πολης το 1204 επισφράγισε, μεταξύ άλλων, τη μετατόπιση του πολιτικού κέντρου βάρους της χριστιανοσύνης από την Ανατολή προς τη Δύση. Από τότε ως και σήμερα, η Δύση έχει την πρωτοβουλία στα χέρια της. Παράλληλα όμως μετέθεσε και τα σύνορα της χριστιανοσύνης προς τη Δύση. Διότι η εξασθένηση και η πτώση του Βυζαντίου έφεραν την πλήρη επικράτηση των Οθωμανών και τα όρια του Ισλάμ άγγιξαν τη Βιέννη, ο δε στόλος των Οθωμανών και των πειρατών ελυμαίνετο επί αιώνες τη Μεσόγειο. Η Βενετία σιγά- σιγά έσβησε. Άν δεν υπήρχαν οι ανακαλύψεις των νέων χωρών και εμπορικών οδών η Ευρώπη ίσως να είχε και αυτή υποκύψει στους Οθωμανούς. Οκτακόσια χρόνια μετά, ο Πάπας Ιωάννης – Παύλος ο Β’ ζήτησε συγγνώμη για τα δεινά που προκάλεσε η 4η Σταυροφορία.

Σήμερα η Ελλάδα αλλά και η υπόλοιπη Ευρώπη κατακλύζονται από μεταναστευτικά ρεύματα αλλά τίποτε το ουσιαστικό δεν γίνεται για να ανασταλούν αυτές οι μετακινήσεις. Αντίθετα, δημιουργούνται διαρκώς, κυρίως από τις ΗΠΑ, νέες εστίες πολέμων που διώχνουν τους (κυρίως μουσουλμανικούς) πληθυσμούς μαζικά προς την Ευρώπη. Πρόκειται άραγε για μια νέα ιστορική προσπάθεια του Ισλάμ να επικρατήσει στην Ευρώπη; ‘Η μήπως κάποιοι σπρώχνουν σκοπίμως μη αφομοιώσιμους πληθυσμούς προς την Ε.Ε.;

Η πρώτη χώρα που δέχεται τη μεγάλη αυτή «επίθεση» είναι η ακριτική Ελλάδα λόγω θέσης και λόγω γειτνίασης με την Τουρκία που τους προωθεί θρασύτατα και συστηματικά. Και με το καθεστώς «Δουβλίνο 2 » μέσα σε 20 χρόνια αποκτήσαμε 15% λαθρομετανάστες κατά κύματα που διογκώνονται και απαιτούν δωρεάν τροφή, στέγη, θρησκευτικούς χώρους, ντύσιμο, εκπαίδευση και περίθαλψη από μια χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση και δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Παράλληλα αυξάνονται η μαύρη εργασία και η εγκληματικότητα. Άν η ροή αυτή συνεχιστεί, σε λίγα χρόνια δεν θα ακούμε πιά Ελληνικά στους δρόμους και αντί για καμπάνες θα ακούμε το Μουεζίνη! Και οι διαμάχες ανάμεσα σε Ισλαμικές σέκτες θα μεταφερθούν και στην Ελλάδα. Όλοι δε αυτοί προστίθενται στο 1,5 εκατομμύριο των Ελλήνων ανέργων. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί και η εθνοτική σύνθεση της κοινωνίας προοδευτικά αλλοιώνεται . Η υπογεννητικότητα και οι αυτοκτονίες αυξάνονται. Οι καλύτεροι νέοι μας μεταναστεύουν μαζικά. Η Ελλάδα έχει χάσει τον έλεγχο των εσωτερικών της πραγμάτων και βαθμιαία διαλύεται.

Η κοντόφθαλμη στάση της Ευρώπης.

Παρόλα αυτά, οι δανειστές ζητούν τα χρήματά τους εδώ και τώρα. Οι προτεσταντικές χώρες του Βορρά λοιδωρούν την Ελλάδα αλλά αρνούνται να κατανοήσουν ότι η γενικώτερη απειλή δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά απλώς ξεκινάει από την αδύναμη Ελλάδα με κατεύθυνση προς τις ίδιες. Και η διάλυση μιάς χώρας της Ε.Ε. δοκιμάζει την Ευρωπαϊκή παράδοση και ενότητα. Δεν διακρίνω ούτε ίχνος ουσιαστικής συμπαράστασης από τις πλούσιες χώρες της Ε.Ε. παρά μόνο μια μυωπική τιμωρητική διάθεση. Η πάγια νοοτροπία της Δύσης είναι «πρώτα να πληρωθούν τα χρέη» και τα άλλα να θεωρούνται δευτερεύοντα. Παρόλα αυτά, το 1953 η Δύση φέρθηκε πολύ γενναιόδωρα προς τη Γερμανία, η οποία όμως αρνείται τώρα να φερθεί ανάλογα ακόμη και προς χώρες στις οποίες χρωστάει πολλά χρήματα από τον Β’ Π.Π. όπως η Ελλάδα. Η δε τάση της για κυριαρχία επί των άλλων τροφοδοτεί ανισότητες, δυσπιστίες, δυσαρέσκειες, φυγόκεντρες τάσεις και αυτονομιστικές διαθέσεις. Φαίνεται ότι έχει τα δικά της σχέδια. Άν όμως όλα αυτά δεν αποτελούν ένδειξη διάρρηξης της Ευρωπαϊκής ενότητας και ακύρωσης του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης στις συνειδήσεις των λαών της τότε τί είναι; Και άν η Ε.Ε. εκφυλιστεί ή καταρρεύσει δεν θα υποστούν και οι ΗΠΑ τα συνεπακόλουθα;

Άν λοιπόν δεν συνέλθει έγκαιρα η Ευρώπη (και κυρίως η Γερμανία, άν το μπορεί) να δεί σφαιρικά το πραγματικό μακροπρόθεσμο συμφέρον των λαών της, να λειτουργήσει με ισορροπημένους όρους και ταυτόχρονα να περιφρουρήσει δυναμικά τις παραδόσεις της και να αυτοπροστατευθεί ως ενιαία οικονομική αλλά και ως ενιαία πολιτισμική οντότητα, τότε κινδυνεύει να υποστεί τις συνέπειες της αλλοτρίωσης, της πληθυσμιακής αλλοίωσης και της πολιτισμικής ισοπέδωσης και να καταντήσει οριστικά μια άψυχη μαριονέτα στα χέρια άλλων, απρόσωπων και μή. Χρειάζεται ομοψυχία λαών και πραγματική συμπαράσταση με μεταφορά πόρων, με αποφασιστική αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, με από κοινού προστασία των συνόρων της Ε.Ε. και με παραγωγικές επενδύσεις προς τις παραπαίουσες χώρες. Η καλοπροαίρετη διάσωση και η ουσιαστική ενίσχυση της ακριτικής Ελλάδος, όσο κι άν αυτή δυσκολεύεται να απαλλαγεί από κάποια Βαλκανικά χαρακτηριστικά της, θα πρέπει να αποτελέσει ένα επείγον πρώτο βήμα ώστε, αυτή τη φορά, να αποφευχθούν σοβαρά και ανεπανόρθωτα ιστορικά λάθη.

Δημήτρης Αρ. Κάζης 20/9/2014