Δεν ξέρω αν το «Ποτάμι» είναι το «μεγάλο κόμμα του Κέντρου», όπως δήλωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης στο «Βήμα» . Ασφαλώς, όμως, οι 21 θέσεις που παρουσίασε το Σαββατοκύριακο το προσδιορίζουν πολιτικά ως ένα κεντρώο κόμμα – ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται από την κοινή λογική, που κατά τη γνώμη μου, αποτελεί είδος εν ανεπάρκεια στην ελληνική πολιτική ζωή όπου οι ιδεοληψίες κάποιων δεν τους επιτρέπουν να δουν την πραγματικότητα γύρω τους.
Τι είναι το πιο εύκολο για τον επικεφαλής ενός νέου κόμματος της κεντροαριστεράς που προσπαθεί να προσελκύσει ψηφοφόρους; Να λαϊκίζει, να προτείνει σε όλους ό,τι θέλουν να ακούσουν και να μην δεσμεύεται για τίποτα. Ιδανικά-μάλιστα- να κλείνει και το μάτι στα κόμματα της Αριστεράς με τα οποία -ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία- θα μπορούσε ευκολότερα να συνεργαστεί για μια κυβερνητική πλειοψηφία.
Δεν έκανε αυτό ο Σταύρος Θεοδωράκης. Πήρε θέσεις που δεν υποστηρίζουν τα κόμματα της Αριστεράς , ενώ δεσμεύτηκε με πολιτικές που δυσαρεστούν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αλλά και με προτάσεις που ικανοποιούν τους συντηρητικούς ψηφοφόρους.
Παράδειγμα πρώτον: σε μία χρονική στιγμή μάλιστα που η αξιολόγηση στο δημόσιο αποτελεί κόκκινο πανί για τους δημόσιους υπαλλήλους ( και αφορμή πολιτικής αντιπαράθεσης για την περιφερειάρχη του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου ) το Ποτάμι πάει κόντρα στο ρεύμα του λαϊκισμού : ζητεί αξιολόγηση για όλους στην δημόσια διοίκηση, απομάκρυνση των ακατάλληλων και των διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων και κατάργηση των δομών του δημοσίου που δεν έχουν αντικείμενο ύπαρξης.
Παράδειγμα δεύτερον: Η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων αποτελεί διαχρονικά ταμπού για όλη την αριστερά – ξεπεράστηκε με χίλια ζόρια πρόσφατα από το ΠΑΣΟΚ (Διαμαντοπούλου) – αλλά παραμένει αδιανόητη παραχώρηση σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για το ΚΚΕ. Θα μπορούσε ένα νέο κόμμα σαν το Ποτάμι για να χαϊδέψει αυτιά να συμφωνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και να υπερθεματίσει μάλιστα στον λαϊκισμό του κόμματος του κ. Τσίπρα το οποίο προτείνει …ελεύθερη πρόσβαση όλων στα Πανεπιστήμια! Ο Σταύρος Θεοδωράκης πρότεινε στο πρόγραμμά του την ίδρυση μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων- μία πάγια πρόταση της Νέας Δημοκρατίας.
Παράδειγμα τρίτον: Στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε ο κ.Τσίπρας δεν είπε ούτε μία λέξη για την ιδιωτική πρωτοβουλία. Μοχλός ανάπτυξης για τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι δημόσιες επενδύσεις και η αύξηση του βασικού μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Αντίθετα ο κ. Θεοδωράκης έβαλε ως ακρογωνιαίο λίθο της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας της ιδιωτική πρωτοβουλία και τόνισε ότι απόλυτη προτεραιότητα του κόμματός του είναι η εξωστρέφεια της οικονομίας, η ενίσχυση της παραγωγής διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων.
Η αρχική επιτυχία του Σταύρου Θεοδωράκη – σχεδον 400.000 ψήφοι ,6,6 % στις ευρωεκλογές- προήλθε κυρίως απ το ότι ήταν ένα άφθαρτο πολιτικά πρόσωπο που έφερνε κάτι φρέσκο στην πολιτική ζωή. Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς πόσα κουκιά θα πιάσει στις βουλευτικές εκλογές- σημαντικό ρόλο θα παίξει και δημιουργία ενός κόμματος της Κεντροαριστεράς που ,όμως, όλο ιδρύεται κι όλο μένει στα χαρτιά.
Ωστόσο, το μήνυμα των καιρών είναι ξεκάθαρο. Όποιος -Αριστερά ή Δεξιά- θέλει να διεκδικήσει με αξιώσεις την ψήφο των πολιτών πρέπει να λέει αλήθειες , να προέρχεται από την κοινωνία και όχι από τον κομματικό σωλήνα και να μην υπόσχεται ανέμελα τον ουρανό και η γη – ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο και ξέρει πολύ καλά πως φτάσαμε ως εδώ.
