Σοβιετική Ευρώπη!

Οι οδηγίες βγάζουν μάτια, τα προγράμματα είναι στεγνά χωρίς αίσθηση των πραγματικών αναγκών, οι βασικές επιλογές αποτέλεσμα πιέσεων συγκεκριμένων, οι πολιτικές σχεδόν υπαγορευμένες από τους λομπίστες που δρουν στην Κομισιόν και κινούνται γύρω από τους ισχυρούς της Κομισιόν και των «μεγάλων» κυβερνήσεων.

Κατά γενική ομολογία το αποτέλεσμα που αποδίδει η ευρωπαϊκή ελίτ είναι προβληματικό, μακριά από τις ανάγκες των λαών και το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον. Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό το αποτέλεσμα.

Η Ευρώπη διοικείται από μια στρατιά πολιτικών στελεχών και καλοσπουδαγμένων γραφειοκρατών, ίδιας περίπου πολιτικής κατεύθυνσης και σχεδόν κοινής κουλτούρας.

Υπεραμείβονται, ζουν πολυτελώς στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο, στη Φρανκ-φούρτη και αλλού, έχουν θεοποιήσει τον νεοφιλελευθερισμό και τείνουν να μοιάσουν στα στελέχη τραπεζών και μεγάλων πολυεθνικών ομίλων που στον καιρό της μεγάλης φούσκας ένιωθαν μικροί βασιλιάδες θεωρώντας ότι τα σχήματα που υπηρετούσαν ήταν δικά τους και όχι των μετόχων.

Κατακυριευμένη από τα πλούτη, τον τρυφηλό βίο και τη μοναδική ισχύ, η ευρωπαϊκή ελίτ αισθάνεται την Ευρώπη ιδιοκτησία της, ξεχνώντας ότι ανήκει στους λαούς της και όλος αυτός ο κύκλος δεν είναι εκεί παρά για να τους υπηρετεί.

Η στρέβλωση είναι πλέον προφανής, διακρίνεται διά γυμνού οφθαλμού.

Προκύπτει από τους φετφάδες που κατά καιρούς εκδίδουν από τις οδηγίες ομοιομορφίας που κυκλοφορούν κάθε τόσο, οι οποίες ούτε τις ιδιαιτερότητες, ούτε τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα υπολογίζουν. Πίσω από τις πυκνές και πολύπλοκες γραμμές τους κρύβονται στις περισσότερες των περιπτώσεων δόλιοι σκοποί και άνομες επιδιώξεις, που το ευρωπαϊκό ιδεώδες υπονομεύουν.

Εξελισσόμενη στον χρόνο, όλη αυτή η περίπλοκη διοικητική ευρωπαϊκή δομή καθίσταται δυναστευτική και συνάμα αντιπαραγωγική.

Μετατρέπει βαθμιαία την Ευρώπη μέσα από διαφορετικούς δρόμους σε ένα μετασοβιετικό γραφειοκρατικό τέρας, που κλονίζει την εμπιστοσύνη των λαών απέναντι στο ευγενέστερο μεταπολεμικό πολιτικό οικοδόμημα του πλανήτη. Οι πρόσφατες αλλαγές στη σύνθεση της νέας Κομισιόν δεν είναι άσχετες με τις παραπάνω διαπιστώσεις.

Ωστόσο τίποτε δεν εγγυάται μια ριζική αλλαγή. Χωρίς την οποία η κατάληξη για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δυστυχώς θα είναι μοιραία.