Το τίμημα της αποτυχίας να προβλέψει την έκταση της απειλής τού ανεξέλεγκτου θρησκευτικού φανατισμού των ακραίων ισλαμιστών φαίνεται να πληρώνει τώρα ο αμερικανός πρόεδρος. Στην προσπάθειά του μάλιστα να αποδείξει ότι δεν αθετεί τις αρχικές του εξαγγελίες για μη ανάμειξη στο Ιράκ, παρά την επιλογή των αεροπορικών βομβαρδισμών στην οποία κατέληξε (και η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προηγούμενες δεσμεύσεις του), δεν κατάφερε τελικά να αποφύγει τη σύγκρουση με το ίδιο του το στρατιωτικό επιτελείο. Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει η εμμονή του στην αποφυγή της παρουσίας αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στο ιρακινό έδαφος, όταν οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων δηλώνουν ότι δεν μπορεί να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο αυτό αν η επιλογή των αεροπορικών βομβαρδισμών αποδειχθεί ανεπαρκής; Είναι άλλωστε ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι όταν εκδηλώνεται μια στρατιωτική εμπλοκή, είναι πολύ δύσκολο αυτή να περιορισθεί στο αρχικό στάδιο σχεδιασμού αν η κατάσταση στο θέατρο των επιχειρήσεων εκτραχυνθεί.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αμερικανική αυτή εμπλοκή ξεκίνησε με την αποστολή στις αρχές του καλοκαιριού 300 στρατιωτικών συμβούλων στο Ιράκ. Σήμερα οι σύμβουλοι αυτοί έχουν αυξηθεί στους 1.600, ενώ συνεχίζονται οι αλλεπάλληλοι βομβαρδισμοί κατά του περιώνυμου χαλιφάτου στο έδαφος του Ιράκ. Χωρίς όμως να έχει ληφθεί απόφαση για το τι θα γίνει με τη Συρία όπου βρίσκεται η πόλη Ράκα, «πρωτεύουσα» του χαλιφάτου. Αν ξεκινήσουν και εδώ οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί, τότε η αμερικανική αεροπορία κινδυνεύει να εμφανισθεί ως ο αεροπορικός βραχίονας του στυγερού σύρου δικτάτορα, ο οποίος εδώ και χρόνια καλεί τη Δύση να συντονιστεί μαζί του στον αγώνα κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας. Και δεν πρόκειται φυσικά να αρθεί το αδιέξοδο επειδή ο αποδυναμωμένος Φρανσουά Ολάντ υποσχέθηκε τη στρατιωτική συμμετοχή της Γαλλίας στις αμερικανικές αεροπορικές επιχειρήσεις.
Ευνόητο είναι ότι όλα αυτά τα τραγελαφικά δεν θα είχαν συμβεί αν η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο είχε καταφέρει να προλαβαίνει τις κρίσεις προτού αυτές εκδηλωθούν, με αποτέλεσμα να δρα πυροσβεστικά κατόπιν εορτής, προκαλώντας έτσι νέες αντιδράσεις. Αυτή η κατασταλτική πολιτική που τελικά εφαρμόζεται, χωρίς να έχουν διαγνωσθεί εγκαίρως οι πολύπλοκες αιτίες που οδηγούν στην εκδήλωση του θρησκευτικού φανατισμού και της τρομοκρατίας, δημιουργεί έναν απίστευτο φαύλο κύκλο συνεχών επικίνδυνων καταστάσεων. Αυτός ο φαύλος κύκλος μπορεί να σταματήσει μόνο με μια ουσιαστική διεθνή συνεννόηση χωρίς αποκλεισμούς. Διότι δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η απουσία π.χ. του Ιράν από τις σχετικές επαφές, όταν η χώρα αυτή υπήρξε από την πρώτη στιγμή ο κύριος αντίπαλος των εξτρεμιστών σουνιτών, στηρίζοντας μάλιστα το σημερινό καθεστώς του Ιράκ, ταυτιζόμενη έτσι με τους Αμερικανούς. Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να ξεπερασθούν οι γνωστές αγκυλώσεις του παρελθόντος.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ