Eχω πειστεί για το ότι συλλογισμοί όπως του Λαυρεντιάδη στη Δικαιοσύνη («Ο Προβόπουλος και ο Σάλλας φέρουν την ίδια ακριβώς ευθύνη μ’ εμένα. Αν όμως ουδεμία ευθύνη φέρουν, όπως είμαι βέβαιος, τότε ούτε και εγώ φέρω ευθύνη») προτείνουν μια υποθετική προστακτική για όποιον Ελληνα θέλει να πετύχει και κατά συνέπεια να καταστραφεί. (Λέω «να καταστραφεί» όχι μόνο γιατί η επιτυχία είναι ένα είδος καταστροφής αλλά και γιατί στην Ελλάδα η καταστροφή είναι επίσης επιτυχία.)
Το βλέπουμε στην πολιτική: η «καταστροφή» του σιωπηλού Καραμανλή υπήρξε η επιτυχία του λαλίστατου Παπανδρέου, που κι αυτός «καταστράφηκε». Αν όμως ο Καραμανλής δεν φέρει ευθύνη για την κρίση, άλλο τόσο δεν φέρει και ο Παπανδρέου, πράγμα που προφανώς σημαίνει και το αντίθετο: επειδή ευθύνεται ο Παπανδρέου, ευθύνεται και ο Καραμανλής, μια που όλοι στην Ελλάδα, είτε ευθύνονται είτε όχι, δεν φταίνε.
Και αν έγινε η ζημιά, δεν είναι μόνο γιατί ευθύνονται, αλλά γιατί η κρίση είναι αποτέλεσμα συλλογισμών τύπου Λαυρεντιάδη. Το παράδοξο είναι ότι κι αν τέτοιοι στρεψόδικοι συλλογισμοί απορρίπτονται (από τη Δικαιοσύνη), γίνονται δεκτοί μετά φανών από μια κοινωνία που τους υιοθετεί διότι αυτοί νομολογούν, νομιμοποιούν και, κυρίως, νομοθετούν την ανομία της.
Η κοινωνία σε τέτοιους «παραδειγματικούς» συλλογισμούς στηρίζεται: στη γενική ως πλάγια πτώση ενός «ο κλέψας του κλέψαντος», όπου η δοτική (τω κλέψαντι) έχει αχρηστευθεί.
Θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την πλοκή της ομώνυμης ταινίας του Μονιτσέλι; Δεν το πιστεύω. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ, προς το παρόν, ονειρεύεται. Το όνειρο όμως έχει τη δική του γραμματική και τις δικές του επι-πτώσεις. Και η λογική του ονειρευομένου δεν πρέπει να συγχέεται με τη λογική του ξύπνιου (Λαυρεντιάδη). Αλλά επειδή η «εργασία» του ονείρου («η μετάθεση» και «η συμπύκνωση») καμιά φορά φέρνει τα πάνω κάτω, ο Τσίπρας μπορεί να ονειρεύεται την «αμοιβαιοποίηση του χρέους» και ο Στρατούλης τον «εσωτερικό δανεισμό»…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
