Δεν είναι μόνο η Αμφίπολη…

Πόση συγκίνηση στις δηλώσεις των πολιτικών παραγόντων στα ΜΜΕ, αλλά και στις αναρτήσεις των χρηστών των κοινωνικών δικτύων για τις ανακαλύψεις της αρχαιολογικής σκαπάνης στην Αμφίπολη! Πόση τρυφερότητα στα σχόλια για τις Καρυάτιδες! Πόσος ενθουσιασμός για κάθε νέο εύρημα! Πόση υπερηφάνεια μπροστά σε μια νέα ανακάλυψη –επιβεβαίωση του ανυπολόγιστης αξίας ιστορικού πλούτου μας! Την είχαμε ανάγκη, ως φαίνεται, αυτή την έμπλεη ανατάσεως επιστροφή-σύνδεσή μας με το μακρινό αλλά ένδοξο παρελθόν. Τότε γιατί περιμέναμε την Αμφίπολη; Υπάρχουν και οι ήδη ανασκαμμένες περιοχές (ή οι εν μέρει ανασκαμμένες, καθώς χρειάζονται φράγκα για να προχωρήσει η έρευνα) που μας περιμένουν εδώ και χρόνια να τις θαυμάσουμε. Πόσοι από εμάς έχουμε περιηγηθεί στον αρχαιολογικό χώρο και στο Μουσείο του Μαραθώνα; Πόσοι έχουν επισκεφθεί τον εγκαταλειμμένο Ραμνούντα, τοποθεσία (όπως και ο Μαραθώνας) ιδανική για μια μικρή εκδρομή από την Αθήνα; Το ιερό του Ιππόλυτου στην Τροιζήνα; Τον ναό του Ποσειδώνα στον Πόρο; Το (εξαιρετικά διαμορφωμένο) Μυκηναϊκό Πάρκο της Βούντενης κοντά στην Πάτρα; Το μαγικό Δίον; Το παραθαλάσσιο Ηραίο, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Λουτράκι; Το κάστρο του Ακροκορίνθου με τα απομεινάρια του ναού της Αφροδίτης; Το γνωρίζουμε όλοι: Γεμάτη είναι η Ελλάδα από μικρούς ή μεγαλύτερους αρχαιολογικούς χώρους οι οποίοι ξεχασμένοι μαραζώνουν. Διάσπαρτη η Πελοπόννησος από μυκηναϊκούς τάφους, «χαμένους» μέσα σε χωράφια, σχεδόν απροσπέλαστους, καθώς οι χωματόδρομοι που οδηγούν σε εκείνους είναι γεμάτοι χόρτα και λακκούβες. «Χέρια σπαρμένα…» παντού, από το πιο μικρό νησί ως το πιο ψηλό βουνό. Και εμείς που τα προσπερνάμε, που έχουμε καταφέρει να κάνουμε τη Μύκονο μεγαλύτερο αξιοθέατο από τη Δήλο –ένα αρχαιολογικό πάρκο μοναδικό στον κόσμο, το οποίο θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης εκατομμυρίων τουριστών -, που αδιαφορούμε για την κατάντια των μουσείων με τις κλειδωμένες αίθουσες (ανάμεσά τους και το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, από τα σπουδαιότερα του κόσμου), αναζητούμε τώρα μέσα στον τάφο(;) της Αμφίπολης έναν λόγο για να νιώσουμε υπερήφανοι, για να κάνουμε «like». Αξιολύπητοι!