Καθετί ωραίο στη ζωή έχει και το τέλος του. Έτσι και τα φοιτητικά τα χρόνια πέρασαν ανεπιστρεπτί. Το μεγάλο μου όνειρο, που είχα παιδιόθεν να γίνω καθηγητής, πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Το πτυχίο μου γράφει «Απόφοιτος της φιλολογίας Πατρών». Κι όμως, ενώ κατάφερα τον στόχο μου, τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Χαρά και περηφάνια εναλλάσσονται με θλίψη και νοσταλγία και τούμπαλιν. Τη στιγμή της παραλαβής του πτυχίου μου πάντα την ονειρευόμουν με μεγάλη προσδοκία. Τώρα ,όμως, κάτι με κρατά πίσω και μου σκοτεινιάζει την καρδιά.

Τι πιο όμορφη εμπειρία από τα φοιτητικά τα χρόνια! Ακόμη ενθυμούμαι την πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο. Γνώρισα πολλά παιδιά, όμως δεν μπόρεσα να συγκρατήσω όλα τα ονόματα. Χαρούμενα κι αθώα βλέμματα έψαχναν να ανακαλύψουν τον εαυτό τους μέσα στο πλήθος της μεγάλης αίθουσας. Περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα εξάμηνα, οι εξεταστικές περίοδοι και παρόλα αυτά, ένιωθα πρωτοετής. Αν με ρωτήσετε και τώρα, έτσι νιώθω ακόμη. Γνωριμίες, φιλίες, έρωτες, βόλτες, αστεία, γέλια συνθέτουν την φοιτητική μου περίοδο. Και ξαφνικά, έρχεται το πτυχίο να βάλει ταφόπλακα σε όλα αυτά. Ένας πολύ όμορφος, ίσως ο πιο ξεχωριστός κύκλος της ζωής μου κλείνει αναπάντεχα. Τώρα ανοίγονται μπροστά μου νέοι ορίζοντες, νέοι δρόμοι, νέοι στόχοι, νέες επιδιώξεις. Ενώ η ζωή προχωρά, νιώθω ότι κάτι με κρατά πίσω· πίσω στις παρέες μου, στα φιλαράκια μου, στις έντονες αναμνήσεις της φοιτητικής ζωής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια, πήρα πράγματα κι έδωσα πράγματα. Ο αποχαιρετισμός με φίλες και φίλους που φεύγουν για τα μέρη τους, μου αφήνει μία πίκρα… «Εις το επανιδείν» λέμε, ενώ μέσα μας ξέρουμε, ότι ίσως δεν βρεθούμε ποτέ ξανά. Όχι, γιατί δεν το επιθυμούμε, αλλά, γιατί την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά των φοιτητικών χρόνων την διαδέχεται το άγχος της εύρεσης εργασίας και της επιβίωσης.

Συν τοις άλλοις το γκρίζο χρώμα γίνεται ακόμη πιο σκούρο, γιατί οι δουλειές είναι ελάχιστες και η ζήτηση σε νέους πολύ μικρή. Ακούς παντού φωνές: «Το εξωτερικό είναι η λύση· εκεί υπάρχει επαγγελματική αποκατάσταση». Καλά όλα αυτά στα λόγια, στην πράξη όμως, πώς μπορείς να το κάνεις; Πώς μπορείς να αφήσεις το ομορφότερο μέρος της γης, την πατρίδα σου, την Ελλάδα, τον τόπο που μεγάλωσες, τον τόπο που αγάπησες και να φύγεις στη ξενιτιά;

Σκέψεις πολλές με πλημμυρίζουν και πώς να γίνει διαφορετικά, αφού η επίτευξη του στόχου μου, το πολυπόθητο χαρτί, το πτυχίο, μοιάζει να είναι ο χειρότερός μου εφιάλτης! Αυτά είναι λίγο πολύ τα συναισθήματα και οι στοχασμοί των νέων στις μέρες μας.

Παρά ταύτα δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι το μέλλον της χώρας μας είμαστε εμείς, οι νέοι. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, πάντως εγώ θα παραμείνω στη χώρα μου και θα βρω το δρόμο μου. Θα κλείσω τα αυτιά μου σε όλες τις Κασσάνδρες που ευαγγελίζονται ότι η λύση για τους νέους είναι το εξωτερικό και θα πετύχω.. Φίλτατοι κι αξιαγάπητοι πτυχιούχοι, το μέλλον της πατρίδας μας μάς ανήκει κι έχουμε χρέος να παλέψουμε γι’ αυτό. Ας είμαστε λοιπόν η νέα γενιά που θα αναμορφώσει την Ελλάδα, που θα φέρει «ανοιξιάτικες μέρες στην παγωμάρα του χειμώνα». Με ακράδαντη πίστη στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας ας σταθούμε γερά στα πόδια μας κι ας αγωνιστούμε για την ευημερία τη δική μας, της κοινωνίας και του τόπου μας.

Υ.Γ: Αφιερωμένο σε όλους τους απόφοιτους

* Ο Δημήτριος Κομποχόλης είναι απόφοιτος της φιλολογίας Πατρών