Τι θα γινόταν εάν διαβάζαμε στον ξένο τύπο «Πωλήθηκε ο Παρθενώνας αντί 30 εκατομμυρίων ευρώ;». Κάποιοι θα σκούζανε για το ξεπούλημα, κάποιοι θα έγραφαν επαναστατικά σχόλια στο twitter, κάποιοι θα αποδέχονταν το πεπρωμένο «εδώ δεν έχουμε να φάμε, με τον Ικτίνο θα ασχολούμαστε;». Η κυβέρνηση θα είχε μια και μόνη αγωνία, να δει αν καταβλήθηκε φόρος μεταβίβασης.
Να μην πει κανείς ότι αυτά είναι υπερβολές απαισιόδοξων ανθρώπων. Αυτά γίνονται σήμερα στην Ελλάδα. Δεν πουλήθηκε το μνημείο της Αθηναϊκής πολιτείας όμως έγινε μια παράξενη συναλλαγή με την οποία εκχωρείται σε ιδιώτη μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους στη Ζάκυνθο. Προς ώρας δεν υπάρχει καμία κυβερνητική αντίδραση.
Το στόρι, συνοπτικά για όσους δεν έχουν ακούσει κάτι. Απόγονος παλαιάς οικογενείας της Ζακύνθου εμφάνισε ενετικό έγγραφο, σε ακατάληπτη και αμετάφραστη γλώσσα, το οποίο μοιάζει να έχει συνταχθεί στα τέλη του 18ουαιώνα και παραχωρεί έκταση στο νησί. Δεν υπάρχουν σαφή όρια ούτε αναφέρονται τοπωνύμια που να πιστοποιούν ότι πρόκειται για τα 15.000 στρέμματα που πώλησε τον Μάιο σε λιβανέζικη εταιρεία. Δηλαδή υπεγράφη συμβόλαιο χωρίς να υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Η περιοχή είναι δασική, αναδασωτέα, ο απόγονος απεδέχθη την ενετική κληρονομιά μόλις πέρσι ενώ τα εδάφη δεν είχαν ιδιοκτήτη από το 1961. Μέρος της πωληθείσα έκτασης αποτελεί εκκλησιαστική περιουσία.
Η ιστορία είναι γνωστή πλην όμως δεν υπάρχουν αντιδράσεις από αρμόδιους υπουργούς, παρά το γεγονός ότι το στόρι αυτό τους αφορά και πιθανώς ορισμένοι θα το βρουν μπροστά τους. Ας δούμε ποιοι είναι.
Γκίκας Χαρδούβελης: ο υπουργός Οικονομικών οφείλει να διερευνήσει αν τα 15.000 στρέμματα είναι δημόσια γη. Στην περίπτωση που υπήρχαν κληρονόμοι οι οποίοι δεν είχαν αποδεχτεί την κληρονομιά θα έπρεπε να έχει εφαρμοστεί ο νόμος του 2006, για τις σχολάζουσες κληρονομιές. Αρμόδια αρχή για την εφαρμογή τουνόμου οριζόταν ο Γενικός Γραμματέας Περιφέρειας και προβλεπόταν ενημέρωση της Διεύθυνσης Εθνικών Κληροδοτημάτων. Η αιφνιδιαστική επίδειξη ενετικού εγγράφου δεν δικαιολογεί τις ολιγωρίες δεκαετιών για τον προσδιορισμό του ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Γεώργιος Καρασμάνης: ο υπουργός Γεωργίας οφείλει να διερευνήσει ποιες εκτάσεις εντός των 15.000 στρεμμάτων είναι δασικές. Συγκεκριμένοι δασολόγοι υπογράφουν έγγραφο με το οποίο πιστοποιούν ότι μια τοποθεσία αποτελεί δημόσια γη, ότι είναι δάσος που δεν μπορεί να πωληθεί. Τα ίδια πρόσωπα επανέρχονται αργότερα για να δώσουν το ελεύθερο της πώλησης, λέγοντας πως πρόκειται για αγροτεμάχιο. Μήπως οι εν λόγω υπάλληλοι πρέπει να λογοδοτήσουν; Πώς επέτρεψαν τη μεταβίβαση; Φέρονται να έχουν εφαρμόσει την ίδια πατέντα δυο φορές.

Χαράλαμπος Αθανασίου: ο υπουργός Δικαιοσύνης θα μπορούσε να κάνει πολιτική δήλωση, για το ρόλο της συμβολαιογράφου που προχώρησε στη μεταβίβαση χωρίς να υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Ο έλεγχος δεν είναι στη δικαιοδοσία του. Ο πειθαρχικός έλεγχος των συμβολαιογράφων ασκείται από δικαστήρια και πειθαρχικά συμβούλια.
Ολγα Κεφαλογιάννη: η υπουργός Τουρισμού θα μπορούσε να πάρει θέση σχετικά με την παράτυπη αγοραπωλησία αλλά και με την προοπτική της υποτιθέμενης επένδυσης. Αραγε συμφωνεί με την ιδέα να είναι ιδιόκτητη η παραλία «Ναυάγιο» της Ζακύνθου. Εκπρόσωποι της εταιρείας που αγόρασε την περιοχή με τίμημα 9 εκατομμύρια ευρώ ισχυρίζονται ότι δεν αγόρασαν παραλία πλην όμως αγόρασαν όλη την περιοχή πέριξ του αιγιαλού.
Ανδρέας Λοβέρδος: ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων οφείλει να υπερασπιστεί την εκκλησιαστική περιουσία: δεν έχει γίνει διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας οπότε η παράτυπη πώληση γαιών και βυζαντινού ναού, τον αφορά.
Στην ιστορία αυτή της Ζακύνθου η λογική προσκρούει στην πολυνομία, στο ανεφάρμοστο των νόμων, στην επιθυμία για παράνομο πλουτισμό σε πολλά επίπεδα. Όλα τούτα ακούγονται ανεπίτρεπτα ίσως όμως να είναι απολύτως επιτρεπτά.