Επενδύοντας στο παρελθόν…

Το ωραιότερο ερείπιο της Ελλάδας είναι ο λαός της

Είναι πραγματικά απίστευτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αλλά και η συναισθηματική φόρτιση για τον τύμβο της Αμφίπολης και το μυστικό που κρύβει. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο μια αρχαιολογική έρευνα να έχει συγκεντρώσει τέτοια προσοχή όσο αυτή της Αμφίπολης. Μια σαφέστατη ένδειξη του πόσο ανάγκη έχουμε να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της καθημερινότητας και να επενδύσουμε για μία ακόμη φορά στα έργα και στο κλέος των αρχαίων Ελλήνων.

Με τη βοήθεια και των μέσων ενημέρωσης η ανασκαφή έχει γίνει το μοναδικό σχεδόν θέμα συζήτησης αφήνοντας στην άκρη τις γκρίνιες, τις μεμψιμοιρίες και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Οσο και να μας συγκινεί, όσο και να ανακαλεί στις μνήμες μας παλαιές ένδοξες εποχές, το μοναδικό πράγματι αυτό μνημείο δεν μπορεί να μεταθέσει τα προβλήματα του παρόντος και κυρίως δεν μπορεί να τα κρύψει κάτω από το χαλί μιας αρχαιολογικής έρευνας. Δυστυχώς χρειάζονται μεγάλες εσωτερικές… ανασκαφές για να αντιληφθούμε ότι με σπονδές στο παρελθόν δεν μπορούμε να επενδύουμε στο μέλλον.

Αναζητούμε με πάθος την αλήθεια που κρύβει ο τύμβος της Αμφίπολης, αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε να ακούσουμε τις αλήθειες που αφορούν τη σημερινή μας κατάσταση; Να αποδεχθούμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο παρελθόν της ευμάρειας, της ευκολίας, του βολέματος. Να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μια γερασμένη χώρα με 3 εκατ. συνταξιούχους και άλλους τόσους εργαζομένους που αγωνίζονται να επιβιώσουν. Μια χώρα με τεράστια υπογεννητικότητα που ζει σε βάρος των νέων και των επόμενων γενεών, που αδυνατεί να ανταγωνιστεί ακόμη και τους γείτονές της.

Κατακεραυνώνουμε και απαξιώνουμε τους πολιτικούς που μας έφεραν ως εδώ, αλλά έχουμε μονίμως ανοικτά τα ώτα σε όσους μας χαϊδεύουν τα αφτιά, ενώ σπεύδουμε να επιβραβεύσουμε με την ψήφο μας κάθε λογής άνθη που το μόνο τους προσόν είναι η υπηρεσία σε τηλεκαβγάδες. Οι αλήθειες συγκινούν όταν μας θυμίζουν το μακρινό παρελθόν, αλλά απογοητεύουν όταν έρχονται να μας θυμίσουν το δύσκολο παρόν. Επενδύουμε σε ουτοπικές αναζητήσεις, αλλά αποστρέφουμε το βλέμμα από ένα δυστοπικό μέλλον.

Μοναδικό, ναι, το μνημείο της Αμφίπολης, αλλά μοναδική και η πραγματικότητα που βιώνουμε. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να ανατρέξουμε σε παλιές συνταγές για να τη θεραπεύσουμε. Ζούμε σε έναν ζαλισμένο, ανασφαλή κόσμο και δεν είμαστε ο περιούσιος λαός, όπως εξακολουθούν να ονειρεύονται κάποιοι, αλλά μια μικρή περιθωριακή χώρα που ταλανίζεται από συσσωρευμένες αμαρτίες. Χρειαζόμαστε συμμάχους, αλλά πρωτίστως χρειαζόμαστε τη δική μας αυτογνωσία. Να αξιοποιήσουμε, να εκτιμήσουμε τα επιτεύγματα του παρελθόντος, αλλά με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Αν βέβαια θέλουμε κάποιοι αύριο να συγκινούνται για τα δικά μας έργα και όχι για την ιστορία μας…