Αριστερή αλήθεια

Την περασμένη Δευτέρα, μια εφημερίδα είχε ρεπορτάζ για μια εκδήλωση στη μνήμη του Νίκου Ζαχαριάδη σημειώνοντας ότι πραγματοποιήθηκε σε «φορτισμένη συγκινησιακή ατμόσφαιρα».

Λίγες σελίδες πιο κάτω, η ίδια εφημερίδα φιλοξενούσε ρεπορτάζ για μια εκδήλωση με αφορμή τη λήξη του Εμφυλίου. Ο τίτλος ήταν «Στο Βίτσι και στον Γράμμο ξεθάβουνε το μίσος».

Απορία. Για ποιον λόγο άραγε ο εορτασμός της νίκης από τους νικητές είναι «εκδήλωση μίσους» ενώ η απόδοση τιμών στον αρχηγό των ηττημένων αποτελεί συγκινητική στιγμή;

Σοβαρή απάντηση δεν υπάρχει.

Απλώς η εφημερίδα συμβαίνει να είναι αριστερής κατεύθυνσης και, ως γνωστόν, η Αριστερά πρώτα επιλέγει ιδεολογία και μετά αλήθεια. «Είδηση είναι ό,τι συμφέρει το κόμμα» έλεγε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Χαρίλαος Φλωράκης.

Ετσι εξηγείται ίσως γιατί ο Σκουρλέτης έχει στείλει στο ΕΣΡ περισσότερες επιστολές και από τον Σίλερ στον Γκαίτε. Τα δελτία ειδήσεων δεν λένε τα πράγματα όπως θέλει να τα ακούει –άρα φταίνε τα δελτία…

Προ καιρού, ας πούμε, ΣΥΡΙΖΑ και ΕΣΗΕΑ επιτέθηκαν σε κάποιο προεκλογικό ρεπορτάζ του ΑΝΤ1 όπου επισημαίνονταν οι κίνδυνοι από μια ενδεχόμενη εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε η ΕΣΗΕΑ έχουν δείξει να ενοχλούνται από δεκάδες δημοσιογραφικές φωνές που καθημερινά χαρακτηρίζουν επικίνδυνη την παράταση του βίου της κυβέρνησης.

Και ορθώς δεν ενοχλούνται. Απλώς όσο θεμιτή είναι η άποψη που θεωρεί επικίνδυνη τη συγκυβέρνηση, άλλο τόσο θεμιτή είναι εκείνη που θεωρεί επικίνδυνο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό δυστυχώς είναι το πάγιο πρόβλημα με την Αριστερά.

Δεν της αρκεί να διατυπώνει και να υπερασπίζεται τις απόψεις της. Θέλει να απονομιμοποιήσει τις απόψεις των άλλων. Να αμφισβητήσει την υπόσταση όσων σκέφτονται διαφορετικά. Να φορέσει τον ζουρλομανδύα της «ηθικής υπεροχής» –Τσίπρας dixit.

Καθόλου τυχαία, όσοι δεν αναπαράγουν τη ρητορική και τα στερεότυπά της δεν υπόκεινται σε πολιτισμένο αντίλογο αλλά στη μομφή του «καθεστωτισμού», της «διαπλοκής», της «χειραγώγησης» και άλλων τέτοιων δασύτριχων ηλιθιοτήτων.

Προφανώς αυτό δύσκολα αλλάζει.

Οταν έχεις πιστέψει ότι η Ιστορία δουλεύει για πάρτη σου αποκλείεται να ανεχτείς τον κάθε φιρφιρίκο που εμποδίζει την Ιστορία να κάνει τη δουλειά της.

Και έτσι η βεβαιότητα μιας «αριστερής αλήθειας» γίνεται συνήθως το πρώτο βήμα στην κατρακύλα του αυταρχισμού.