Βαλερισμοί

Αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι ή να ήταν η Ελληνίδα Βαλερί Τριερβελέρ ή καλύτερα ποιος μπορεί να είναι ή να ήταν ο Ελληνας Ολάντ. Ολα δείχνουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε μια πλούσια ερωτική ζωή, με παράλληλες σχέσεις, ερωμένες, εξώγαμο κ.λπ., αλλά η εποχή του ήταν τέτοια που κανένα βιβλίο επίσημης ή ανεπίσημης συμβίας και ερωμένης δεν θα τον έκανε να πει «Je suis catastrophé». Μάλιστα θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι η σημαντική στιγμή της λαϊκής καθιέρωσής του ήταν όταν στην κορυφή της σκάλας του αεροπλάνου που τον έφερνε από το αγγλικό νοσοκομείο παρουσίασε τη γυναίκα που θα γινόταν σε λίγο σύζυγός του. Αλλοι καιροί, άλλα ήθη. Να δούμε τι θα γράψει γι’ αυτά ο καλύτερος, μέχρι τώρα, βιογράφος του, ο Σπύρος Δράινας.

Πάντως το εντελώς γαλλικό βιβλίο της Βαλερί Τριερβελέρ άνοιξε θεαματικά –και μόνο από την εμπορική πλευρά αν το δει κανείς –την εκδοτική φθινοπωρινή περίοδο στο Παρίσι. Μπορεί μερικά βιβλιοπωλεία να μην πωλούν το βιβλίο, πιστά σε μια παλιά γαλλική παράδοση που θέλει την ιδιωτική ζωή των πολιτικών να είναι αθέατη από τα μέσα και το κοινό, αλλά από την εποχή του Μιτεράν και του ταραχώδους, αλλά εκλεπτυσμένου και διακριτικού σε σχέση με τον Ολάντ, ερωτικού βίου του, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Το απογοητευτικό 13% της αποδοχής του Ολάντ, το χειρότερο για πρόεδρο της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού της γραφικά πικάντικης προσωπικής ζωής του και της πολιτικής ανεπάρκειάς του. Το ερώτημα είναι αν η ερωτική του ζωή είχε καθοριστική σημασία για τη δημοφιλία του στην περίπτωση που ήταν ένας επαρκής πρόεδρος. Αλλά αυτό ανήκει στη σφαίρα των υποθέσεων.

Πάντως ο ερωτιάρης Ολάντ έχει εμπνεύσει ένα είδος βιβλιογραφίας σχετικής με την κρεβατοκάμαρα των γάλλων προέδρων. Ενα από τα νέα βιβλία της σεζόν έχει τίτλο «Premières dames» («Πρώτες κυρίες», συγγραφέας ο Robert Schneider, εκδόσεις Perrin) και θέμα του οι σύζυγοι των προέδρων της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, από την Υβόν ντε Γκωλ ως την Τριερβελέρ, περνώντας από τις χιλιοαπατημένες μα πιστές στον ρόλο τους Αν-Εμόν Ζισκάρ ντ’ Εστέν και Μπερναντέτ Σιράκ. Μπορεί αυτά τα βιβλία να ανήκουν στη σφαίρα του «κοινωνικού» (διάβαζε κουτσομπολίστικου) αλλά δείχνουν την αλλαγή νοοτροπίας στην πολιτική συμπεριφορά του κοινού. Μια αλλαγή όπου τα μέσα έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο.