Οι κινήσεις του Μάριο Ντράγκι για την ενίσχυση της ρευστότητας μπορεί να μην ευνοούν και τόσο τις ελληνικές τράπεζες, ωστόσο διευκολύνουν την απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Και τούτο διότι τα επιτόκια θα παραμείνουν χαμηλά τα επόμενα χρόνια και οι επενδυτές που αναζητούν αποδόσεις για τα χρήματά τους θα δουν με «καλύτερο μάτι» τα ελληνικά ομόλογα. Ετσι, η Ελλάδα θα μπορέσει να αυξήσει τη χρηματοδότησή της από τις αγορές και σταδιακά να απαγκιστρωθεί από τους πιστωτές, να απαλλαγεί από το ΔΝΤ, τα Μνημόνια κ.τ.λ.
Βεβαίως για να γίνουν όλα αυτά οι αγορές θα πρέπει να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν. Διότι μην ξεχνάμε ότι πήγαμε στο ΔΝΤ και υπογράψαμε τα Μνημόνια ακριβώς επειδή οι αγορές σταμάτησαν να μας δανείζουν. Και σταμάτησαν όχι τόσο γιατί το χρέος ήταν υψηλό ως ποσοστό του ΑΕΠ (και άλλες χώρες όπως η Ιταλία, η Ιαπωνία έχουν υψηλό χρέος και συνεχίζουν να δανείζονται από τις αγορές) όσο διότι το έλλειμμα κάλπαζε και η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνο δεν έπαιρνε ουσιαστικά μέτρα για να το περιορίσει αλλά μοίραζε και επιδόματα!
Σήμερα όμως η χώρα έχει πετύχει (με τον τρόπο που το έχει πετύχει) πρωτογενές πλεόνασμα, συνεχίζει τις προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης ενώ σταδιακά βγαίνει από την ύφεση που σημαίνει ότι ο παρονομαστής του κλάσματος χρέος προς ΑΕΠ θα αρχίσει να αυξάνεται και το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ να μειώνεται. Αν προσθέσει κάποιος τις χαμηλές τιμές των ελληνικών ομολόγων και τις αναμενόμενες αναβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης τότε η Ελλάδα έχει το «στόρι» για να ξαναμπεί στο χαρτοφυλάκιο όλο και περισσότερων επενδυτών.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η επιστροφή στις αγορές είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για να ξεφύγουμε από το Μνημόνιο. Διότι ο άλλος, να διαγράψουμε το χρέος, ακόμα και αν υπάρχει ως επιλογή, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Κανένας ευρωπαίος φορολογούμενος δεν είναι διατεθειμένος να χαρίσει λεφτά στην Ελλάδα. Εκτός και αν το κάνουμε μόνοι μας, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τις συνέπειες. Που ούτε και αυτό φαίνεται.
Στην παρούσα φάση, λοιπόν, οι αγορές είναι μονόδρομος. Ομως η βασική αβεβαιότητα είναι οι πολιτικές εξελίξεις. Οι Ευρωπαίοι εμφανίζονται διστακτικοί στο να στηρίξουν μια τέτοια λύση αντί της χορήγησης ενός νέου δανείου για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών και καθυστερούν τη συζήτηση για το χρέος κυρίως γιατί ανησυχούν ότι αν χαλαρώσει ο έλεγχος μπορεί να αρχίσουμε τα ίδια, δηλαδή παροχές, προσλήψεις κ.τ.λ. Και τότε πάλι οι αγορές θα σταματήσουν να μας δανείζουν και θα χρειαστεί να έλθουν εκ νέου για να μας (ξανα)σώσουν. Και θα είναι δύσκολο αυτή τη φορά να πείσουν τα κοινοβούλιά τους.
Τη στιγμή λοιπόν που όλα τα κόμματα κόπτονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για να διώξουν το ΔΝΤ και να καταργήσουν τα Μνημόνια, ταυτοχρόνως κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να διατηρήσουν τη χώρα εγκλωβισμένη στους πιστωτές και… στο παρελθόν της.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ