Αρχηγοί και παροχές

Οσοι παρακολούθησαν προσεκτικά την ομιλία του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στη ΔΕΘ διαπίστωσαν ότι οι εξαγγελίες για τη μείωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης και την άρση των κραυγαλέων αδικιών στον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων, κινήθηκαν στο μέτρο του εφικτού, χωρίς να ανατρέπουν τη φιλοσοφία της οικονομικής πολιτικής που ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση.Κι αυτό ήταν το λογικό αφού πρώτος στόχος για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ, υποχρέωση που άλλωστε απορρέει από το Μνημόνιο, παραμένει για το 2015 ο διπλασιασμός του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3% του ΑΕΠ και η ισοσκέλιση του προϋπολογισμού ώστε η χώρα να μην έχει ανάγκη νέου δανεισμού, ούτε για την πληρωμή των τόκων το 2016. Τι άλλο μπορούσε να περιμένει κανείς όταν ο οδικός χάρτης για την έξοδο από την κρίση περνά μέσα από αυτούς τους ενδιάμεσους σταθμούς.

Για όλους όσοι υποστηρίζουν αυτή την όψη της οικονομικής πολιτικής, αισθανόμενοι σιγουριά για το αύριο, ίσως θα ήταν αρκετό ένα «ευχαριστώ» για τις θυσίες τους από τον Πρωθυπουργό και δεν θα χρειαζόταν τίποτε περισσότερο, ούτε μείωση του φόρου στο πετρέλαιο ούτε εκπτώσεις στον φόρο των ακινήτων. Ομως αυτά δεν είναι πλέον αρκετά ούτε για τους βουλευτές της ΝΔ, οι οποίοι πιέζονται από το βάρος των δημοσκοπικών ευρημάτων και τους ψηφοφόρους τους.

Γι’ αυτό ξέσπασαν εις βάρος των τεχνοκρατών υπουργών Οικονομικών, τους οποίους οι ίδιοι επιστράτευσαν για να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα», γι’ αυτό πολλοί νεοδημοκράτες δεν αντέχουν άλλο τη συγκατοίκηση με το ΠαΣοΚ.

Η εικόνα αυτή επιτρέπει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ και στον αρχηγό του να τάξουν ό,τι θέλουν –από την απαλλαγή της πρώτης κατοικίας από τον ΕΝΦΙΑ, την αύξηση των κατώτατων μισθών, τη μείωση του κόστους της ενέργειας –επιτείνοντας τη σύγχυση στο κυβερνητικό στρατόπεδο αφού πλέον θα υποστηρίζουν αυτά που ζητούσαν οι βουλευτές της συμπολίτευσης από τον Γκίκα Χαρδούβελη.

Ο κόσμος της οικονομίας θέλει όμως να ελπίζει ότι οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα απειλούν τα όσα με κόπους και θυσίες φορολογουμένων και εργαζομένων επιτεύχθηκαν στα δημόσια οικονομικά, αλλά ότι θα εγγυώνται τη σταθερότητα και θα προσθέσουν τη φαντασία που λείπει από την οικονομική πολιτική.