Στην Ελλάδα υπάρχει ένα ζητηματάκι με την οικογενειακή ευθύνη. Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου καταρρέει μπροστά σε κατηγορητήριο «μα, είναι παιδί χουντικού». Στον αντίποδα μια καριέρα χτίζεται εάν υπάρχουν πατρογονικά ένσημα αντιστασιακού. Ακόμη και ευρωβουλευτής καταφέρνει να εκλεγεί κάποιος που ουδεμία σχέση είχε με τα κοινά πλην του αριστερού επωνύμου. Σε αυτόν τον παραλογισμό, ας απαντήσουμε με το αξίωμα ότι ουδείς φέρει ευθύνες για το παρελθόν των γονέων. Ας προσπεράσουμε την ιδέα της οικογενειακής κουλτούρας, με όλα τα στερεότυπα. Εντούτοις στην επιλογή του συντρόφου κάπως αλλάζουν τα πράγματα καθώς υπάρχει ακριβώς αυτή η δυνατότητα επιλογής.
Να βρούμε ένα ωραίο παράδειγμα. Η Βίκη Σταμάτη δεν ήταν άμοιρη ευθυνών όταν καταδικαζόταν ο άντρας της για αρπαγή δημοσίου χρήματος. Στα ζευγάρια είναι σύνηθες να μοιράζονται το ίδιο χούι και να έχουν κοινά ελαττώματα. Είναι σύνηθες αλλά δεν αποτελεί πανανθρώπινο κανόνα. Δηλαδή δεν μπορούμε να πούμε ότι η Μαρία Γιαννακάκη, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, ψεύδεται όταν έρχεται η συζήτηση στα πτυχία. Δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει πλαστούς τίτλους σπουδών ούτε ότι ενέκρινε την απάτη του συζύγου της, ο οποίος προσελήφθη στο δημόσιο ψεύτικο πτυχίο, δήθεν από το LSE.
Η Μαρία Γιαννακάκη σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης στη Σορβόννη, στην Πολιτιστική Διαχείριση στο Πανεπιστήμιο Paris IX-Dauphine, στα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Πανεπιστήμιο Robert Schumann. Δεν σταμάτησε εκεί, θέλησε να φοιτήσει και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, ως καθηγητή, ο οποίος είχε πιάσει τη θέση με εξαπάτηση στα προσόντα.
Η Μαρία Γιαννακάκη δήλωσε έκπληκτη από την αποκάλυψη που αφορά τον άντρα της. Είπε ότι δεν γνώριζε την παραποίηση του εγγράφου. Αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτε. Η βουλευτής ζητεί να υποστεί ο σύζυγός της τις προβλεπόμενες από τον νόμο συνέπειες. Σε προσωπικό επίπεδο ζήτησε διαζύγιο. Διαλύει την οικογένειά της. Αντέδρασε όπως αντιδρά ένας καθαρός άνθρωπος.
