Για πολλοστή φορά στα χρόνια της κρίσης οι προσδοκίες στην Αθήνα διαψεύστηκαν και μάλιστα, εν προκειμένω, διαψεύστηκαν διπλά και σκληρά: τόσο ως προς το ευρύ ευρωπαικό πλαίσιο, όσο και ως προς τα καθαρά ελληνικά ζητήματα.
Χθες ο γερμανός υπουργός Σόιμπλε έφερε ξανά στο επίκεντρο της συζήτησης το ευρώ δύο ταχυτήτων μαζί με νέες έννοιες, όπως τη «συμμαχία των προθύμων», αφού πρώτα δήλωσε ότι η έξοδος από την κρίση στην ευρωζώνη δεν έχει προχωρήσει ικανοποιητικά. Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι ξεκίνησε το σχετικό άρθρο του επικαλούμενος το ιδανικό της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης και πάνω σε αυτό έστησε την επιχειρηματολογία του.
Η στήλη αυτή το έχει γράψει πολλές φορές και από πολύ καιρό, ότι οι γερμανοί, σε αυτή τη θητεία Μέρκελ, θα προχωρήσουν στην υπόθεση της πολιτικής Ευρώπης και ότι αυτό θα είναι το τελικό κριτήριο των αποφάσεών τους. Και το μοντέλο που επεξεργάζονται τώρα, με το ευρώ δύο ταχυτήτων, είναι η έμμεση, προς στιγμή, εκ μέρους τους παραδοχή, ότι η διαδικασία εσωτερικής πτώχευσης που επέβαλαν στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, απλώς απέτυχε. Δεν μπορεί να λειτουργήσει. Διέλυσαν χώρες που τα ερείπιά τους δεν είναι κατάλληλα όχι για νομισματική ένωση, αλλά ούτε και για τα παλιά τους εθνικά υποτιμημένα νομίσματα: έφεραν το χάος και δεν πρόκειται να μείνουν «αγκαλιά» με αυτό. Αλλωστε, την υπόθεση της πολιτικής Ευρώπης ως τελικό στόχο, γράφεται εδώ αυτό από τα τέλη του 2011, την έθεσαν στο μεγάλο τότε εθνικό συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος.
Η Ελλάδα θα πρέπει να προετοιμάζεται πια να εισπράξει τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφής, τα οποία θα είναι σκληρά από την ώρα που το Βερολίνο ξεκινήσει την «τελική λύση» την οποία προτείνει τώρα ο Σόιμπλε, αυτή της πολιτικής Ευρώπης.
Και εδώ ακριβώς είναι η δεύτερη ελληνική διάψευση, καθώς, την ίδια ώρα, στην Ελλάδα η κρίση εξακολουθεί να βαθαίνει σε βαθμό ώστε, για πρώτη φορά, να εγκαταλειφθεί από τον νέο υπουργό Οικονομικών Χαρδούβελη ακόμα και η παλιά ρητορική περί δήθεν «κόκκινων γραμμών». Από μία άποψη είναι προς τιμή του να μη λέει τα ίδια ψέματα με τους προκατόχους του. Από την άλλη, δείχνει το μέγεθος της τραγωδίας: η Ελλάδα πάει στο Παρίσι και δεν πρόκειται, παρά τα παραμύθια της κυβέρνησης, να πάρει το παραμικρό από όσα τόσο καιρό διαρρέονται. Απολύτως τίποτα. Η κυβέρνηση θα γυρίσει λέγοντας πάλι ψέματα, αλλά μη έχοντας φέρει πίσω ούτε το ελάχιστο, ούτε φυσικά και τη συζήτηση για το χρέος που, δήθεν, θα άνοιγε το Φθινόπωρο.
Και ο λόγος είναι απλός: οι εξελίξεις που θα επιβάλλουν οι γερμανοί στα πλαίσια της «τελικής λύσης» ξεπερνούν κατά πολύ την Ελλάδα, που έχει πλέον εξαντλήσει τη χρησιμότητά της….
