Οι εικόνες έμοιαζαν βγαλμένες από το μακρινό παρελθόν και τα συνθήματα από τον καιρό που το ΠαΣοΚ φάνταζε περισσότερο με το σουνιτικό ιρακινό Μπάαθ παρά με κόμμα ελληνικό.
Στην εκδήλωση για τον Ανδρέα Παπανδρέου από τον «Ανένδοτο στην Αλλαγή», όλα φάνταζαν, μακρινά, απόμακρα σχεδόν θρησκόληπτα.
Ακόμη κι ο τρόπος και ο πολιτικός πολιτισμός έρχονταν από το παρελθόν.
Όταν μάλιστα ακούστηκε εκείνο το αμίμητο «Γιώργο γερά, να φύγει η Δεξιά» γέλασε κάθε πικραμένος.
Ούτε αμνησία να είχαν πάθει οι αμετανόητοι της παπανδρεϊκής φρουράς, που είναι έτοιμοι να κηρύξουν νέα σειρά «ανένδοτου και αλλαγής».
Λες και δεν ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου που, με τα καμώματα και τις απρονοησίες του, βύθισε τη χώρα, διέλυσε το κόμμα του και παρέδωσε την εξουσία στη Δεξιά, που τώρα βρίζουν οι οπαδοί του.
Τη Δευτέρα ήταν σαν ν΄άνοιξε το χρονοντούλαπο της Ιστορίας και να ξεχύθηκαν στους δρόμους οι σκελετοί της.
Αγνοούν όμως όσοι τυφλά ακολουθούν πολιτικές οικογένειες ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα. Και ευλόγως διερωτάται κανείς: Μια φάρσα δεν τους αρκεί, θέλουν και δεύτερη;
