Η επιλογή του Εμανουέλ Μακρόν στη θέση του υπουργού Οικονομίας της Γαλλίας φανερώνει πολλά.

Ο 37χρονος εκατομμυριούχος τραπεζίτης,συνδεδεμένος με τον Οίκο Ρότσιλντ, οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου Ολάντ μέχρι πρότινος και σύνδεσμός του με τους γάλλους επιχειρηματίες, είναι ένας τυπικός νεοφιλελεύθερος, που ταιριάζει πιο πολύ για τη κυνική σχολή του Σικάγου παρά για την σοσιαλιστική κυβέρνηση της Γαλλίας.
Ωστόσο, ουδεμία έκπληξη προκαλεί η επιλογή του. Πρόσωπα με ανάλογα χαρακτηριστικά και προσόντα κατέχουν αντίστοιχες θέσεις στις περισσότερες κυβερνήσεις του σύγχρονου κόσμου.
Δεν μπορούσε λοιπόν η Γαλλία να αποτελέσει εξαίρεση, στηριζόμενη απλώς στις παραδόσεις της.
Ουσιαστικά και η χώρα που γέννησε την κοινωνική επανάσταση βρέθηκε αντιμέτωπη με το κοινό δίλημμα που αντιμετωπίζουν όλες οι δυτικές οικονομίες.
Ο πρόεδρος Ολάντ ήλθε στην εξουσία απαγγελλόμενος άλλες πολιτικές, αλλά πνίγηκε στην σκληρή πραγματικότητα.
Η γαλλική οικονομία, απόλυτα διασυνδεδεμένη και ευθέως εξαρτημένη από τις υπόλοιπες οικονομίες της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου, δεν μπορεί να κάνει βήμα όσο παραμένει προσκολλημένη στο παλαιό μοντέλο.
Όταν όλες οι οικονομίες μειώνουν το κόστος παραγωγής και δημιουργούν διαρκώς ανταγωνιστικότερες συνθήκες για τα αγαθά και τις υπηρεσίες τους,δεν γίνεται η γαλλική να περιμένει ανάπτυξη, αύξηση της απασχόλησης και επενδύσεις μένοντας ακίνητη και επιμένοντας να διατηρεί δομές και λειτουργίες της προηγούμενης 20ετίας.
Κάπως έτσι ο γάλλος πρόεδρος πνίγηκε στον κύκλο της στασιμότητας και της άκαμπτης ανεργίας. Από την αδράνεια και την απραξία του έφτασε στο σημερινό οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο, που τον οδήγησε στη σύγκρουση με τη Μέρκελ, η οποία απαίτησε αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και επέβαλε εντέλει ένα γάλλο Στουρνάρα, όπως μοιάζει να είναι Εμανουέλ Μακρόν.
Νέος, της αγοράς, χωρίς πολιτική δέσμευση και αρκούντως κυνικός να αναλάβει τη δύσκολη δουλειά, των περικοπών, της απελευθέρωσης και της αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων.
Μοιάζει αυτή να είναι κοινή μοίρα για όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης, σοσιαλιστικές ή λαϊκό – φιλελεύθερες. Και είναι αυτό αποτέλεσμα της αλληλεξάρτησης και της διασύνδεσης των οικονομιών.
Ουδεμία χώρα μπορεί να δράσει διαφορετικά εκτός και διαθέτει ορυκτό πλούτο και ατέλειωτους φυσικούς πόρους, όπως η Νορβηγία.
Μόνο αν αλλάξει η σχέση αλληλεξάρτησης και διασύνδεσης μεταξύ των οικονομιών του κόσμου μπορεί να ελπίζει κανείς σε αλλαγή οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Εκτός κι αν οι λαοί φθάσουν στα όριά τους και γεννήσουν αντίδραση μεγάλη. Ωστόσο ούτε αυτή φαίνεται να βρίσκει έδαφος στον ομογενοποιημένο πολιτιστικά και οικονομικά κόσμο μας..