Οι ειδήσεις συνδυαστικά: μητροπολίτες παραληρούν για το σύμφωνο συμβίωσης ατόμων του ιδίου φύλου και ταυτόχρονα κάποια άγρια αρσενικά επιτίθενται σε ζευγάρι ομοφυλόφιλων στο Παγκράτι. Κι όταν λέμε «επιτίθεται» εννοούμαι ότι τους περιλούζουν με χλωρίνη και σπάνε κόκκαλα, κυριολεκτικά.
Να υποθέσουμε ότι τα άγρια αρσενικά μετά την επίθεση πάνε να κοινωνήσουν; Να υποθέσουμε ότι οι ρήτορες του μίσους ξυπνούν κάθιδροι στον ύπνο τους, βασανισμένοι από απαγορευμένες φαντασιώσεις; Όχι, τίποτε να μην υποθέσουμε. Δεν μας αφορά ο σεξουαλικός προσανατολισμός εκείνων που ασχολούνται μονίμως με τα σεξουαλικά των άλλων. Δεν είναι θέμα ψυχανάλυσης. Αυτό που μας αφορά είναι το νομικό και πολιτικό πλαίσιο που ενθαρρύνει τη μισαλλοδοξία.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κλήρος αντιδρά στο νομοσχέδιο το οποίο εξασφαλίζει οικογενειακά δικαιώματα σε άτομα του ιδίου φύλου. Το λάθος είναι ότι ξεκινά μια συνομιλία επί του περιεχομένου, για το αν ένας μητροπολίτης δύναται να αποκαλεί «αχρείο» και «ανώμαλο» έναν άνθρωπο λόγω της ερωτικής του ζωής. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το ανορθόδοξο των παρεμβάσεων έχει να κάνει με το πεδίο της επιβολής της εκκλησίας. Οι μητροπολίτες και γενικώς οι παπάδες έχουν κάποια δικαιοδοσία επί των πιστών που εκκλησιάζονται και εξομολογούνται. Αν κάποιοι επιλέγουν αυτόν τον τρόπο ζωής, τον χριστιανικό, μπορούν να περιγράφουν τις αμαρτίες τους στον πνευματικό τους. Ο υπόλοιπος πληθυσμός πορεύεται με τον τρόπο του, χωρίς να δίνει λογαριασμό στο εικονοστάσι.
Από τη μια πλευρά λοιπόν έχουμε ηθικούς, θρησκευτικούς κανόνες που καθορίζουν ποιος θα κοιμάται με ποια, που εγκρίνουν πρακτικές στο κρεβάτι και δίνουν οδηγίες σε συνδυασμό με τη νηστεία. Από την άλλη έχουμε ένα κράτος του δυτικού πολιτισμού το οποίο έχει την υποχρέωση να αναγνωρίσει δικαιώματα σε πολίτες που τα στερούνται. Πρόκειται για δικαιώματα ασφαλιστικά και κληρονομικά, δηλαδή για προνόμια που προκύπτουν από την ιδέα της οικογένειας. Αυτά τα νομικά δικαιώματα καταπατούνται με τη συνδρομή των εκκλησιαστικών θεωρημάτων περί κανονικότητας στο σεξ και με τη συνδρομή αλητήριων που δέρνουν και προσβάλλουν όσους δεν κρύβουν τον ομοφυλόφιλο προσανατολισμό τους.
Κάποιοι θεωρούν ότι δεν τους αφορά το ζήτημα, επειδή οι ίδιοι κοιμούνται με άτομα διαφορετικού φύλου. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μια προσομοίωση για να γίνει κατανοητό πως συγκρούεται η ηθικολογία με τις ατομικές ελευθερίες. Να φανταστούμε ότι οι παπάδες ξεκινούν πανελλαδικό κήρυγμα εναντίον της μοιχείας και απαιτούν επαναφορά του νόμου που ίσχυε ως τις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Να θυμηθούμε λοιπόν ότι τα παράνομα ετερόφυλα ζευγάρια συλλαμβάνονταν ως τότε από την αστυνομία. Να θυμηθούμε ότι η αστυνομία είχε το δικαίωμα να σπάσει μια πόρτα ξενοδοχείου αν υπήρχε καταγγελία ότι κάποιος παντρεμένος συνουσιάζεται με γυναίκα που δεν είναι η σύζυγός του. Για να αποδειχτεί το έγκλημα οι μοιχοί οδηγούνταν στο αστυνομικό τμήμα ολόγυμνοι_ με το σεντόνι.
Ο νόμος για τη μοιχεία εκπορευόταν από τη σχετική χριστιανική εντολή και από τις αρχές της εκκλησίας. Σήμερα ακούγεται εντελώς παράλογος και μεσαιωνικός. Εξίσου παράλογη θα μας φαίνεται σε μερικές δεκαετίες η παρεμπόδιση της νομικής ένωσης ατόμων του ιδίου φύλου. Είναι βέβαιο ότι ούτε η εκκλησία ούτε τα άγρια αρσενικά θα σταματήσουν την εναρμόνιση της νομοθεσίας με την πραγματικότητα. Απλά καθυστερούν τις διαδικασίες.
