Η Ελλάδα είναι ένα πτώμα που το έχουν καταφάει οι μύθοι της.
Ζαν Κοκτό
Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται πόσο επίκαιρη παραμένει η ρήση που αποδίδεται στον Γουίνστον Τσόρτσιλ, ότι στην Ελλάδα καταναλώνουμε περισσότερη Ιστορία από όση μπορούμε να παράγουμε. Με κάθε αφορμή, με κάθε ευκαιρία, όταν κάποιοι θέλουν να αντιδράσουν σε έναν νόμο, μια απόφαση, θα βρουν τρόπο να επικαλεστούν την Ιστορία, τη μνήμη, για να τα υπονομεύσουν. Οπως έγινε και πάλι με το περιβόητο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και τους 38 βουλευτές της ΝΔ που επικαλέστηκαν τις σφαγές των Αρμενίων για να δηλώσουν εμμέσως τη διαφοροποίησή τους…
Διαθέτουμε ως χώρα και ως λαός μια μοναδική ικανότητα να καταφεύγουμε διαρκώς στο παρελθόν, να βιώνουμε θετικά και αρνητικά γεγονότα της ιστορίας μας ως κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Προφανώς οι καταστροφές που έπληξαν έναν λαό, ιδιαίτερα οι πιο πρόσφατες σχετικά, δεν μπορούν να ξεχαστούν ούτε να διαγραφούν. Δεν μπορούν όμως από την άλλη πλευρά να αποτελούν αφορμές μια διαρκούς μισαλλοδοξίας και μνησικακίας. Ούτε, ακόμη χειρότερα, να μετατρέπονται σε όχημα ενός αγοραίου εθνικισμού, που ξύνει διαρκώς πληγές του παρελθόντος με το βλέμμα σε σημερινές πολιτικές ή ιδεολογικές σκοπιμότητες.
Το φιτίλι της Ιστορίας, όπως αποδεικνύουν δυστυχώς τα δραματικά και αποτρόπαια γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, μπορεί πολύ εύκολα να υποδαυλίσει τις υπνώτουσες φωτιές που σιγοκαίνε, οδηγώντας σε έναν νέο κύκλο μίσους και καταστροφών, σε νέες ανθρώπινες τραγωδίες. Υποτίθεται ότι η Ευρώπη, στην οποία θέλουμε να ανήκουμε, μετά τον ατέλειωτο αλληλοσπαραγμό του Μεγάλου Πολέμου, προσπάθησε να τραβήξει μια διαχωριστική γραμμή με το παρελθόν του μίσους και του ρεβανσισμού, επενδύοντας στη λήθη και όχι στην άγνοια, στην ειρήνη και όχι στη διχόνοια.
Ισως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την ευτυχία να ζούμε σε μια γωνιά που έχει την τύχη, με τα όποια προβλήματά της, να μη γνωρίζει πια τι σημαίνει πόλεμος και βαρβαρότητα. Ας σκεφτούμε μόνο τι συνέβη τα τελευταία χρόνια γύρω μας, από τα Βαλκάνια ως την αιματοβαμμένη Μέση Ανατολή, και τότε ίσως αντιληφθούμε ότι η εμμονή με το παρελθόν και το διαρκές ξύσιμο πληγών μόνο τραυματικά και οδυνηρά μπορεί να είναι.
Εχουμε ως λαός μια επιπόλαιη γνώση της ιστορίας μας αλλά και του κόσμου που μας περιβάλλει, όπως επισημαίνει στην τελευταία του συνέντευξη ο κορυφαίος ιστορικός μας Μ. Σακελλαρίου. Με συνέπεια να οδηγηθούμε πολλές φορές σε σφάλματα που ένας μικρός λαός όπως εμείς δεν έχει περιθώρια να κάνει… Ας περιορίσουμε λοιπόν λίγο την κατανάλωση Ιστορίας, ας σταματήσουμε να αφυπνίζουμε τα μίση και να επενδύουμε σε τάφους, και ας φροντίσουμε να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τους ζωντανούς και τα προβλήματά τους…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ