Κακά τα ψέματα: η έξοδος των ελληνοαμερικανικών σχέσεων από μια ιδιόμορφη εποχή των παγετώνων η οποία είχε άκριτα επί χρόνια κυριαρχήσει σε αυτές όσο κι αν κάτι τέτοιο ουδέποτε δημοσίως ομολογήθηκε, φέρει μία υπογραφή: αυτή του υπουργού Αμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλου, ο οποίος ήταν και παραμένει ο σταθερός υποστηρικτής μιας ουσιαστικής, καθολικής αναθέρμανσης των ευρωατλαντικών δεσμών της Ελλάδας.

Βεβαίως, μέσα στην ευκολία, την προχειρότητα και την επιπολαιότητα της ελληνικής δημόσιας ζωής κάτι τέτοιο υπήρξε συχνά μοναχικό και, προδήλως, όχι και πολύ αγαπητό στον πανίσχυρο λαϊκισμό, σε ένα πολιτικό περιβάλλον που κυριαρχούν στερεότυπα και αγκυλώσεις του παρελθόντος, τα οποία βλάπτουν αναίτια μα σοβαρά την Ελλάδα.

Η χθεσινή τρίτη επίσκεψη του υπουργού Αμυνας στην Ουάσιγκτον έχει συνεπώς πολύ ευρύτερη σημασία από αυτή της καθαρά αμυντικής ατζέντας της, η οποία είναι ούτως ή άλλως πολύ υψηλής προτεραιότητας για τη χώρα.

Σήμερα, σε μία εξαιρετικά δύσκολη μεταβατική στιγμή, κατά την οποία προετοιμάζεται το μέλλον μέσα σε ένα κλίμα όλο και πιο έντονης αβεβαιότητας, η στάση αυτή αποδίδει καρπούς για την Ελλάδα: οι Αμερικανοί μιλούν για τη στρατηγική σημασία της συνεργασίας των δύο χωρών και δεν το λένε στη διπλωματική γλώσσα, ούτε σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων, αλλά το εννοούν μέχρι κεραίας – γι αυτό άλλωστε και ο για λίγες ακόμα εβδομάδες υπουργός Αμυνας που στη συνέχεια θα αναλάβει επίτροπος της Ελλάδας στις Βρυξέλλες έτυχε θερμότατης υποδοχής στην Ουάσιγκτον.

Αυτή η διόρθωση πορείας σε ένα κορυφαίας σημασίας ζήτημα – ομπρέλα για πολλά κρίσιμα για τη χώρα επίπεδα πολιτικής συνιστά επίτευγμα που πλέον ουδείς αμφισβητεί – αντιθέτως, ακόμα και πολλοί που παλαιότερα υπήρξαν κριτικοί ως προς τη σημασία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων τώρα πια βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Την αξία τους την αντιλαμβάνονται σήμερα οι πάντες.

Όμως αυτό δεν φτάνει.

Το ζήτημα είναι αυτή η πολιτική να μην μείνει στα μισά του δρόμου. Η ανάκτηση του θερμού κλίματος και της αληθινής εμπιστοσύνης συνιστά την αρχή μιας νέας εποχής για την Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Και μπορεί η αρχή να είναι το ήμισυ του παντός, όμως στο δρόμο που άνοιξε πρέπει πλέον να δουλέψει πολύ συστηματικά και αποτελεσματικά η ελληνική κυβέρνηση, αφού πρώτα συνειδητοποιήσει καλά τι συμβαίνει γύρω της – ικανότητα για την οποία, δυστυχώς, δεν φημίζεται γενικά η πολιτική τάξη της χώρας.

Περιθώρια για να αφεθούν τα πράγματα ξανά στην τύχη τους δεν υπάρχουν για την Ελλάδα. Η περίοδος στην οποία μόλις εισερχόμαστε θα είναι γεμάτη από μεγάλες προκλήσεις, ανακατατάξεις και μεταβολές στο διεθνή περίγυρο. Και η στάση μας σε αυτές θα αποβεί εντέλει καθοριστική για το μέλλον της χώρας στο σύνολό της.

Ολιγωρίες, οπισθοχωρήσεις, αδιαφορία αλλά και ανικανότητα στην προώθηση όσων πρέπει να γίνουν, ούτε επιτρέπεται, ούτε συγχωρείται. Αλλά και άλλοθι επίσης δεν υπάρχουν πια: το δυσκολότερο απ’ όλα έχει γίνει: τώρα, ο δρόμος είναι πλέον στρωμένος.