Ο Νίκος Δένδιας δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε, προφανώς, ο τελευταίος υπουργός Ανάπτυξης – και όχι μόνον- που επισκέπτεται τα τελευταία χρόνια το Βερολίνο, αλλά και που κομίζει πίσω στην Αθήνα ακριβώς τα ίδια με όλους όσους προηγήθηκαν στη γερμανική πρωτεύουσα: λόγια, λόγια, λόγια και… διερευνήσεις για δήθεν «ευκαιρίες» επενδυτικής συνεργασίας από τη Γερμανία προς την Ελλάδα, οι οποίες, όμως, όσο κι αν περνάει ο χρόνος, δεν έρχονται ποτέ.

Ποιος δεν θυμάται λ.χ. μεταξύ πολλών άλλων τις περίφημες μεγαλοστομίες για την ηλιακή ενέργεια και τον τρόπο που τις σκότωσε τελικά ο (πολιτικά) μακαρίτης σήμερα πρώην αντικαγκελάριος Ρέσλερ;

Οσο επίμονοι και στραγγαλιστικοί είναι οι Γερμανοί στο πρόγραμμα καταστροφής της ελληνικής οικονομίας και υπαγωγής της χώρας στα συμφέροντά τους – τώρα πια τα παραδέχονται αυτά και πολλοί στην ίδια τη Γερμανία, τόσο αργοί και ράθυμοι είναι στο να φέρουν στην Ελλάδα πραγματικές, αληθινές παραγωγικές επενδύσεις.

Και είναι φυσικό: αφού την καταστρέφουν, γιατί να το κάνουν; Δεν ξέρουν ότι αυτή η χώρα, όπως την οδηγούν, χάνει διαρκώς την προοπτική της; Το ξέρουν καλύτερα από τον καθένα, αφού είναι οι ίδιοι που συνειδητά το επιβάλλουν.

Σε μία οικονομία και μία κοινωνία που διαλύεται, δεν πρόκειται να επενδύσουν αληθινά – άλλο το αν θα έρθουν να αγοράσουν ότι πουλιέται πλέον τζάμπα, όπως σπίτια στα νησιά κοκ, ή το να επεκταθούν στη βασική κατανάλωση και να κυριαρχήσουν σε αυτήν, όπως, σύντομα ενδεχομένως και στο τραπεζικό αντίστοιχό της, στο retail – ας περιμένουμε λίγο να δούμε τι ετοιμάζεται στο νέο κύκλο θρίλερ με τις τράπεζες. Τέλος, στις κρατικοδίαιτες δουλειές είναι φυσικά τελείως αλλιώς: εκεί το ξέρουν πολύ καλά το σπορ τόσο στα όπλα όσο και σε ότι άλλο τους ενδιαφέρει να κυνηγήσουν.

Επενδύσεις πραγματικές όμως, ας μην περιμένει η ελληνική πλευρά και ας μην βαυκαλίζεται. Και ας σταματήσουν επιτέλους υπουργοί, αντιπρόεδροι και πρωθυπουργοί να παρακαλούν για ένα ταξίδι στο Βερολίνο και για φωτογραφίες με τους εκεί ομολόγους τους. Δεν βγαίνει τίποτα ούτε σε επενδύσεις, ούτε σε αλλαγή του προγράμματος «σωτηρίας» που έγινε καταστροφή, ούτε για το δημόσιο χρέος.

Οι Γερμανοί κάνουν τη δουλειά τους και την κάνουν πολύ καλά. Εμείς δυστυχώς δεν κάνουμε τη δική μας, όπως απέδειξε ακόμα και η απίθανη ιστορία με τα ελληνικά προϊόντα και το ρωσικό εμπάργκο, με το οποίο πληρώσαμε τον μικρομεγαλισμό μιας κυβέρνησης που της έδωσαν μια τυπική κυλιόμενη και ολιγόμηνη διαδικαστική προεδρία και αυτή πίστεψε ότι απέκτησε ξαφνικά ρόλο μεγάλης δυνάμεως και άρχισε να κάνει… διεθνή πολιτική, εις βάρος, για μία ακόμα φορά, των ελληνικών συμφερόντων.

Τα αποτελέσματα τα είδαμε όλοι. Και, δυστυχώς, φαίνεται ότι θα δούμε κι άλλα.

Ας αφήσουν λοιπόν τα συνεχή, ατέλειωτα πήγαινε – έλα στο Βερολίνο κι ας αποδεχθούν επιτέλους ότι έτσι δεν υπηρετούν αυτόν τον δύσμοιρο τόπο.