Ο Λαμπεντούζα παρουσιάζει τον δικό του κόσμο, αυτόν των παλιών γαιοκτημόνων που δίνουν σχεδόν βίαια τη θέση τους στον νέο κόσμο των αστών, έναν κόσμο ημιμαθή, χωρίς τρόπους, που λατρεύει το χρήμα, αλλά δεν παύει να είναι νέος, δυναμικός, αυτός ο κόσμος που δημιουργεί την ανατροπή και την εξέλιξη στις κοινωνίες. Από αυτή την άποψη Ο Γατόπαρδος είναι ένα σύγχρονο μυθιστόρημα γιατί στο κέντρο του βρίσκεται η σύγκρουση του καινούργιου με το παλιό. Αλλά η γοητεία του βιβλίου δεν είναι το διαχρονικό θέμα του.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Λαμπεντούζα παρουσιάζει τον παλιό κόσμο του πρίγκιπα Σαλίνα και τον νέο κόσμο του τοκογλύφου, βάρβαρου αστού Ντον Καλότζερο, τεράστιες, πολύχρωμες νωπογραφίες. Είναι ακόμη ο κόσμος της Μεσογείου, ο ανελέητος ήλιος, η σκόνη, τα στάχυα, τα κυπαρίσσια, τα αμπέλια, οι ελιές, τα φραγκόσυκα, η πανταχού παρούσα εκκλησία, κυρίως ένας καθυστερημένος καθολικισμός, τα πολύωρα ταξίδια με τις άμαξες, το Παλέρμο και τα χωριά, οι επαύλεις, η γεύση της μαρσάλα και τα ατελείωτα γεύματα και δείπνα με πιάτα και φαγητά που τα νιώθεις ολόζεστα, σαν να έχουν μόλις βγει από τους φούρνους, οι χοροί, οι τρόποι συμπεριφοράς που κρύβουν τόσα πάθη και τόσο βουβό πόνο, κυρίως τον πόνο των γυναικών, τα ερωτικά επιφωνήματα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ