Ο υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος είχε θέσει στόχο να τελειώνει επιτέλους η ελληνική πανεπιστημιακή εκπαίδευση με το τριτοκοσμικό φαινόμενο των λεγόμενων «αιώνιων φοιτητών». Ορθώς. Όμως δυστυχώς ήδη βάζει τώρα νερό στο κρασί του. Δεν είναι έκπληξη.
Η έννοια του «αιώνιου φοιτητή» αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, την επιτομή του συνόλου της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, καθώς όχι μόνον φανερώνει αδιανόητες και απαρχαιωμένες νομικές, εκπαιδευτικές και διοικητικές δομές, όχι μόνον αντανακλά τη θανατερή πεποίθηση ότι η εκπαίδευση είναι καταφύγιο τεμπελιάς και υπανάπτυξης, αλλά, το κυριότερο, αποκαλύπτει ένα εξαθλιωμένο – βαριά η λέξη, αλλά αυτό είναι – αξιακό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο τα πανεπιστήμια, αντί να είναι τα κύτταρα που θα δώσουν νέα ζωή στην κοινωνία, γίνονται οι θύλακες που εγγυώνται την ασφυξία της.
Δεν έχει νόημα να περιγράψει κανείς πιο αναλυτικά το φοβερό αυτό ελληνικό φαινόμενο. Εχει όμως νόημα να αναρωτηθεί από πού αυτό προέρχεται και πώς και γιατί επιβιώνει, ακόμα και σήμερα, στην εποχή όχι μόνον της τεράστιας κρίσης αλλά και του σκληρότατου διεθνούς εκπαιδευτικού ανταγωνισμού. Επίσης, έχει σημασία να αναρωτηθεί κανείς πόση και ποια είναι η επίπτωση αυτής της θλιβερής κατάστασης σε εκείνα τα παιδιά που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο γεμάτα από διάθεση για δουλειά, για ζωή και για δημιουργία.
Οι απαντήσεις είναι προφανείς στον καθένα. Και ανάμεσά τους, η πιο πραγματική είναι ίσως ότι οι «αιώνιοι φοιτητές» υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό επειδή υπάρχουν και οι «αιώνιοι υπουργοί», επειδή η πολιτική τάξη της χώρας έχει φροντίσει να κάνει ότι μπορεί για να εκμαυλίσει την ελληνική κοινωνία σε μία σχέση συναλλαγής που, παρά τα όσα λέγονται, ακόμα και τώρα, στο βάθος της δεν αλλάζει.
Οι «αιώνιοι υπουργοί», οι πολιτικοί που ανακυκλώνονται επί δεκαετίες ολόκληρες σε ένα σπιράλ καταστροφής αυτού του τόπου είναι οι «πατέρες» των «αιώνιων φοιτητών», όπως είναι και των «αιώνιων συνδικαλιστών», για να αναφερθούμε στην αδιανόητη ιστορία των ημερών με τις αποκαλύψεις στα ΕΛΤΑ – αδιανόητη για «κανονική χώρα», αλλά τόσο κοινή δυστυχώς στα καθ΄ ημάς…
Υπάρχει μια θεμελιώδης αρχή την οποία πολύ συχνά κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε ενώ βρίσκεται στη βάση του ελληνικού προβλήματος: δεν γίνεται, οι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα ως εδώ, να είναι και εκείνοι που θα την αλλάξουν. Απλώς, δεν γίνεται.
Οσο υπάρχουν «αιώνιοι υπουργοί», θα υπάρχουν και όλα τα «αιώνια» πεδία στρεβλώσεων της χώρας που μαστίζουν την ίδια και τους πολίτες.
Το γιατί, είναι τόσο εξόφθαλμο, που δεν απαιτεί ούτε αναλύσεις, ούτε εξηγήσεις…
