Οι αντιδράσεις που προκαλεί η απόφαση για τα αιματηρά επεισόδια στη Μανωλάδα, θα πρέπει να προβληματίσει τουλάχιστον τους λειτουργούς της δικαιοσύνης. Κυρίως γιατί αφήνει την αίσθηση ότι υποτιμήθηκαν από την κρίση των δικαστών και των ενόρκων τα αδιάσειστα στοιχεία που παρουσιάστηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία, καθώς και η τεκμηριωμένη πρόταση της εισαγγελέως.
Είναι προφανές ότι είναι ευθύνη και αρμοδιότητα των δικαστικών αρχών να ερευνήσουν αν καταλογίστηκαν σωστά οι ευθύνες για το συγκεκριμένο περιστατικό. Ωστόσο είναι δεδομένο, όχι μόνο από αυτό το επεισόδιο, ότι στην περιοχή αυτή για μεγάλο διάστημα επικρατούσε ο νόμος της ζούγκλας. Γιατί δεν είχαμε μόνο τις άθλιες συνθήκες εργασίας των μεταναστών, την απάνθρωπη εκμετάλλευση τους, αλλά είχαμε και πληθώρα περιστατικών εναντίον δημοσιογράφων – ανάμεσα τους και του Βήματος – που επιχείρησαν να φωτίσουν το καθεστώς της παρανομίας που επικρατούσε στην περιοχή. Είχαμε επίσης τη διαπόμπευση της χώρας, καθώς επί μέρες τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, αλλά και τηλεοπτικά και έντυπα μέσα, κατέγραφαν με τα πιο μελανά χρώματα τις επιθέσεις και τις συνθήκες εργασίας των αλλοδαπών εργατών.
Ενα κράτος δικαίου, όπως θέλουμε να ελπίζουμε ότι είναι η χώρα μας, οφείλει να υπερασπίζεται όλους τους πολίτες, όλους τους εργαζόμενους, είτε είναι έλληνες πολίτες, είτε είναι αλλοδαποί με τα ίδια κριτήρια, με το ίδιο αίσθημα δικαίου. Και να καταλογίζει τις ευθύνες σε όσους ανήκουν χωρίς διακρίσεις. Όπως είναι και υποχρέωση της πολιτείας, να διασφαλίσει με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της, ότι τέτοια φαινόμενα ασυδοσίας και τραμπουκισμών, εναντίον οποιουδήποτε εργαζόμενου, δεν θα ισχύσουν ξανά ούτε στην περιοχή αυτή, ούτε πουθενά αλλού.