Για ακόμη μία φορά βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές: την προστασία του δημόσιου τομέα από το πολιτικό σύστημα. «Επειδή έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους, έχω ως υπουργός το ιερό δικαίωμα να συμμαχήσω ακόμη και με τον Διάβολο για να διατηρήσω θέσεις εργασίας στο Δημόσιο, ακόμη και αν αυτές δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγικές» δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός Εσωτερικών κ. Αργύρης Ντινόπουλος, παίρνοντας πανάξια τη σκυτάλη από την κυρία Φώφη Γεννηματά, η οποία πριν από περίπου έναν χρόνο δήλωνε από το βήμα της Βουλής ότι θα δώσει μάχη για να μην μπουν λουκέτα στο Δημόσιο.
Eχει άραγε αναρωτηθεί ο κ. υπουργός αλλά και όλοι οι άλλοι που μάχονται να μην αλλάξει τίποτα πόσες θέσεις εργασίας έχουν χαθεί στον ιδιωτικό τομέα από τους φόρους που έχουν επιβληθεί για να καλυφθούν τα ανοίγματα του Δημοσίου και τη διατήρηση δημόσιων οργανισμών και θέσεων χωρίς παραγωγικό έργο; Μόνο για το έκτακτο «χαράτσι» της ΔΕΗ και την έκτακτη εισφορά, που έγιναν μόνιμα, έχουμε πληρώσει πάνω από 12 δισ. ευρώ και συνεχίζουμε να πληρώνουμε. Οτι τα χρήματα αυτά λείπουν από την οικονομία και την αγορά και έχουν οδηγήσει σε λουκέτο δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους; Διότι δεν γίνεται οι επιχειρηματίες να εισπράττουν λιγότερα, να πληρώνουν περισσότερους φόρους και να διατηρούν αμετάβλητες τις θέσεις εργασίας.
Για ακόμη μία φορά λοιπόν συζητάμε αν θα απολυθούν ή όχι πέντε, δέκα ή 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι, αν θα είναι αυτοί ή κάποιοι άλλοι, με ποια κριτήρια θα γίνει η αξιολόγηση ή αν αυτή χρησιμοποιηθεί ή όχι για απολύσεις, κάτι με το οποίο διαφωνεί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας, παρότι υποστηρίζει πως το Δημόσιο έχει στελεχωθεί κατά κύριο λόγο με γαλαζοπράσινα ρουσφέτια, δηλαδή όχι αξιοκρατικά.
Τι νόημα όμως έχει αν θα γίνουν ή όχι κάποιες απολύσεις μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν οι στόχοι του Μνημονίου αν δεν αλλάξουν οι δομές και η λειτουργία του κράτους; Το νέο κράτος που πρέπει να δημιουργηθεί –και για το οποίο συνολικά δεν μιλάει κανένα κόμμα –δεν θα πρέπει να θυμίζει σε τίποτε το παλαιό κομματικό κράτος, το βασισμένο στις πελατειακές σχέσεις που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία. Θα πρέπει να είναι ένα σύγχρονο, οικονομικά αποτελεσματικό, χωρίς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς κράτος, που θα στηρίζει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη και θα εγγυάται την κοινωνική πολιτική. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αναπτυξιακή μεταρρύθμιση που θα μπορούσε να γίνει.
Υπάρχει λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τα κόμματα για τη διαμόρφωση πολιτικού περιεχομένου στη δομή του νέου κράτους. Εκτός και αν κάποια επιθυμούν να επιστρέψουμε στο παρελθόν…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
