H έρευνα του ΚΕΠΕ για την κατάσταση του ασφαλιστικού που αποκάλυψε το «Βήμα» αναδεικνύει σε όλο τους το εύρος τις παθογένειες ενός συστήματος, που συγκαλύπτουμε επί χρόνια. Από την εποχή της περιβόητης μεταρρύθμισης Γιαννίτση, που ακυρώθηκε κάτω από την πίεση συντεχνιακών και λαϊκίστικων αντιδράσεων, ξέραμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια βόμβα που κάποια στιγμή θα έσκαγε στα χέρια μας. Δυστυχώς με πρόσχημα το πολιτικό κόστος πολιτικές αλλά και συνδικαλιστικές ηγεσίες προτίμησαν να κουκουλώσουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, μεταθέτοντας το βάρος στις επόμενες γενιές.
Η κρίση που ξέσπασε, επιτάχυνε απλώς τις εξελίξεις, καθώς οι όποιες απόπειρες μεταρρύθμισης εξαντλήθηκαν ουσιαστικά σε ημίμετρα, που δεν μπορούσαν να δώσουν βιώσιμες λύσεις για την επιβίωση των ταμείων. Είναι ενδεικτικό όπως καταγράφεται στην έκθεση ότι οι αλλαγές ότι οι λύσεις που δόθηκαν ήταν επιφανειακές, πρόχειρες, αναποτελεσματικές και δημοσιονομικά επιβλαβείς, αφού στην πραγματικότητα αντί για ενοποιήσεις Ταμείων είχαμε ενοποιήσεις… «θυρωρείων» και όχι των υπηρεσιών. Παράλληλα διατηρήθηκε ένα καθεστώς πολυνομίας και διαφορετικότητας στις παροχές, τα επιδόματα ακόμη και εντός του ίδιου Ταμείου. Με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να βγαίνουν στη σύνταξη 50άρηδες σε μια δημογραφικά γερασμένη και οικονομικά προβληματική χώρα.
